Interview en tekst: Maarten Goossensen

John Mitchell, we kennen hem als de gitarist van Arena, maar ook van It Bites, Kino en The Urbane. Het enige wat hij nog niet eerder deed was een soloalbum maken. Dit onder de naam Lonely Robot. Een heerlijk gevarieerd en intens album dat alleen maar naar meer smaakt. Hoog tijd voor een telefoontje richting Groot Brittannië.

Ben je net als John Mitchell en mijzelf een filmliefhebber? Dan tref je in dit interview meteen een paar mooie kijktips aan.

In de voorbereiding op dit interview stuitte ik op een interview met jou van november 2012 waarin je aankondigt een soloalbum te gaan maken onder de naam ‘Lonely Robot’. Hoe komt het dat het uiteindelijk nog twee jaar heeft geduurd?

Was dat echt 2012? Wow! Nou om eerlijk te zijn moest ik wachten op het juiste moment. Ik had met John Beck afgesproken dat we een nieuw It Bites album zouden gaan maken. Dat was een best moeizaam proces, maar het leverde wel een album op waar ik erg trots op ben (“Map Of The Past”, red). Daarna wilden we meteen beginnen met het schrijven van een volgend album. Rond die tijd kreeg ik een telefoontje van Fish. Hij was op zoek naar een toetsenist en vroeg mij het telefoonnummer van John Beck. Die ging dus met Fish op tournee en toen lag voor mij de weg open. Achteraf was dit het beste wat me is overkomen. Ik heb echt heel erg genoten van het maken van dit album. Kijk, als je met een band een album gaat opnemen, zit je altijd met tijdschema’s, verantwoordelijkheid en met druk. Ik heb daar geen last van gehad.

Heb je eerst alles geschreven en ben je toen alles gaan opnemen? Hoe ben je te werk gegaan?

Ik ben begonnen met elf titels. Ik verzin altijd eerst de titel van het nummer en ga van daaruit verder werken. Als je een titel hebt, dan is er een richting waar je naar toe kunt werken. Zonder titel komt er geen song. Dus ik had elf titels en de songtekst van het nummer Lonely Robot. Die schreef ik trouwens laat in de avond in mijn bed. Het eerste nummer dat ik opnam was Why Do We Stay. Dat nummer had ik de trein van York naar Redding geschreven, trouwens. Dat had ik echt even nodig, want ik merkte dat ik wat lui werd. Toen dat nummer eenmaal was geschreven ging het snel.

Neem je een nummer meteen op nadat je het hebt geschreven?

Nee. Pas toen alle nummers zo goed als af waren, ben ik er mee aan de slag gegaan. Ik maak niet eerst een demo of zo. Dat is ook de luxe van een eigen studio hebben (John Mitchell is de eigenaar van Outhouse Studios, red). Ik ben begonnen met het drumwerk van Craig Blundell, wat ik echt een geweldige drummer vind! Die man heeft al het werk in een dag ingespeeld. De rest ging ook soepel. Als ik de periodes tussen de opnames niet meereken, heeft het hele opnameproces een kleine drie weken geduurd.

Ik was zelf behoorlijk onder de indruk van je songteksten. Die gaan behoorlijk diep naar mijn mening. Zou je het een conceptalbum kunnen noemen?

Dank voor het compliment! Nee, het is zeker geen conceptalbum. Ik hou van filmmuziek, ik ben echt een filmfreak. En wanneer ik niet aan het werk ben in de studio kijk ik films en luister ik graag naar filmmuziek. De eerste filmmuziek die mij echt raakte was van de film “Contact” (van regisseur Robert Zemeckis, red.) gemaakt door Alan Silvestri (ook bekend van de muziek van Forrest Gump, red.). Meer recent was ik erg onder de indruk van de film “Moon” van regisseur Duncan Jones (zoon van David Bowie, red.) Ook de muziek in die film, gemaakt door Clint Mansell, is briljant. Met name de laatste heeft een meer rock-aanpak en het klinkt totaal anders dan de traditionele filmmuziek van bijvoorbeeld John Williams. Dus nee, het is geen conceptalbum, maar ik wilde wel dat cineastische thema vasthouden.

En de teksten, kijk, ik wil niemand zijn overtuiging of geloof beledigen, maar ik denk niet dat de mensheid per se van origine van deze planeet komt. Oké, ik snap dat dit vreemd klinkt, maar wie zegt dat we niet van twee soorten schepselen één zijn geworden? Mensen hebben in de regel een instinctieve en een meer idealistische kant. Ons gedrag is best complex. Daar gaat het een beetje over. Over de wil om alles te boven te komen en overal boven willen staan. Het titelnummer gaat bijvoorbeeld over het feit dat mensen vast lijken te zitten in patronen en dat ook wel best vinden. We willen graag structuur en we willen zo graag ergens bij horen. Ik vind daar een vorm van eenzaamheid in schuilen.

Zijn je teksten niet ook gewoon een zoektocht naar de redenen van ons bestaan? Met teksten als “Are we robots?”, “Are we copies?” en vragen rondom het al dan niet aanwezig zijn van een ‘architect’ duiden daar toch wel op?

Ik denk dat je daarin ook gelijk hebt. Kijk, overal moet toch iets achter zitten? Ik heb voor de naam ‘architect’ gekozen om het meer open te houden. Laat iedereen daar maar zijn eigen betekenis aan geven.

Het ’thuis komen’ komt vaak voor in je teksten. Wat is thuis voor jou?

(na een lange stilte) Ik denk dat thuis daar is waar ik me het meest op me gemak voel. Tja, (weer een lange stilte) eigenlijk is thuis een vreemd iets. Misschien maakt het ook wel niet uit waar je bent. In de stilte kan ik me thuis voelen, maar ook op de bank met mijn koptelefoon op. Het is ongelofelijk hoe weinig stilte je op een dag beleeft. Het lijkt wel of mensen bang zijn voor stilte en daarom maar blijven praten, blijven doorgaan. Ook in muziek zou stilte en verstilling meer een plaats moeten krijgen. Ik produceer bijzonder veel metalbands, ze maken hardcore- en techmetal albums en meer van dat soort en ook zij kunnen verstilling vaak niet waarderen. Maar als je stilte niet kunt waarderen, kun je ook niet echt van dynamiek genieten. Ja, ik denk dat ik me het meest thuis voel in de stilte.

Ik ben ook een groot filmliefhebber en toen ik naar het album luisterde voelde het voor mij als een combinatie van de films “Wall-E” en het door jou eerder al genoemde “Moon”.

Wat grappig dat je dat zegt. Dat was precies wat ik vanaf het begin  in gedachten had. De film “Wall-E” is echt zo briljant en gaat een stuk dieper dan mensen denken. Het mag dan een kinderfilm zijn, ik vind het thema behoorlijk volwassen. Kijk, ik zal eerlijk tegen je zijn, ik ben echt wel een ‘geek’, een nerd als het om film gaat, Vooral science-fiction verslind ik. Films als “Moon”, “Inception” en “Interstellar”, ik vind ze geweldig. Het personage in “Moon” verlangt vreselijk naar huis, maar komt tot de ontdekking dat er geen thuis is. Die scene vond ik hartverscheurend. Dat gevoel en elementen uit dat verhaal wilde ik terug brengen in mijn muziek. Maar eigenlijk hebben we het hier over de prachtige film “Lonely Robot” en die moet nog gemaakt worden, hahaha.

Moon (2008) wall-e

Wat is je persoonlijke favoriet op het album?

Hmm, daar heb ik nog niet echt over nagedacht. Ik denk toch het titelnummer, ik houd erg van de sfeer die het heeft. Ik heb daarbij nog nooit een nummer geschreven waar je in het midden vasthoudt aan één akkoord. Voor mij is dat ongebruikelijk. In een band moet je vaak van het ene naar het andere akkoord en moet je ook nog wel eens van gitaargeluid wisselen. Nu bleef ik juist in één gebied hangen en dat is gaaf geworden.

Mijn persoonlijk favoriet is Oubliette (duet  met Kim Seviour van Touchstone). Als je dat nummer gehoord hebt, blijft het de rest van de dag door je hoofd zingen. Het zou een geweldige single zijn.

O dank je, leuk om te horen. Ik vind de tekst ook heel gaaf. Het is een Frans woord dat je zou kunnen vertalen als ‘smalle doorgang’. In dit geval wordt er een kleine gevangeniscel mee bedoeld. Het is een soort van Adam en Eva verhaal. Ik heb vandaag meer interviews gedaan en iedereen noemde dit nummer als favoriet en dat verbaasd me. Het is echt een poppy nummer en ik wist eerst niet goed of ik het wel moest gebruiken. Zo te horen moet ik blij zijn dat ik het wel heb gedaan.

Lonely Robot - Please Come Home

Heb je ooit overwogen om dit album onder je eigen naam uit te brengen?

Neeee! Nee echt niet. Wat is John Mitchell nou voor een band naam? Dat klinkt zo saai. John is zo’n beetje de meest voorkomende naam in Engeland, en ook Mitchell komt erg vaak voor. Daarbij kennen iets te veel mensen Joni Mitchell en als je het snel zegt klinkt dat weer bijna hetzelfde. Lonely Robot klinkt veel beter en laten we hopen dat mensen door hebben dat ik er achter zit, haha.

In dat interview waar ik eerder aan refereerde zeg je dat je op Lonely Robot graag zou samenwerken met Chris Maitland, Trevor Rabin, Richard Page en Ray Wilson. Geen enkel persoon doet uiteindelijk mee, heb je dit wel geprobeerd?

Nou euh, nee. Het is een beetje een vreemd wensenlijstje. Maar ja, Richard Page is geweldig. Die komt vast nog terug op een volgend Lonely Robot album. Na het schrijven van de nummers had ik een bepaalde sfeer in gedachten als het om de piano gaat. Ik wist dat Steve Hogarth dit bij dit album het beste zou doen. Ik speel zelf ook wel wat piano, maar ik kan er niet zoveel gevoel in leggen als Steve Hogarth. In een vorig interview werd ik bijna verketterd omdat ik hem ‘slechts’ de achtergrondzang had laten doen. Maar ja, ik wilde de gasten buiten hun gewende paden later performen. Vandaar dat hij achtergrondzang doet en piano speelt. Ik vind hem ook een briljant zanger uiteraard. Misschien mag hij op een volgend album een keer lead zingen.

Verder was ik die lijst met namen al weer vergeten, dus bedankt voor het helpen herinneren. Misschien ga ik er toch nog eens achter aan.

Ook niet overwogen om Nik Kershaw een nummer te laten zingen?

Nee, eigenlijk niet. Kijk, iedereen kent hem als zanger, maar ik vind hem ook een geweldig gitarist en ik wilde juist die kant van hem laten horen.

Even iets anders. Is er binnen Arena bij het vertrek van eerst Paul Whrightson en later Rob Sowden ooit overwogen om jou als leadzanger te vragen?

Oh nee, echt niet! Kijk, Arena zal altijd een band zijn van vijf personen waarbij iedereen één taak heeft. Een gitarist die ook de leadzang voor zijn rekening neemt, zal nooit gaan gebeuren. Daarbij zitten de Arena-nummers voor mij in een te hoog spectrum. Ik ben meer een bariton en voor Arena moet je echt een tenorstem hebben. Dus nee, ik zou na drie nummers mijn stem verliezen, haha.

Komt er ooit nog een tweede Kino album?

Als ik eerlijk ben denk ik van niet, ik zie dat niet gebeuren. Ik heb de band destijds bij elkaar gebracht en ik was wat naïef door te denken dat iedereen zich er aan zou committeren en dat bleek toch tegen te vallen. Die jongens hebben het allemaal druk met hun eigen bands en projecten. Ik besteed mijn tijd daarom liever aan andere dingen.

Wat zijn je toekomstplannen?

Ik zie Lonely Robot niet als zomaar een project, ik zou het best graag ook naar het podium brengen. Maar dan moet het album wel aanslaan en goed verkopen. Er moet een publiek zijn. Ik zou dan niet heel veel optredens willen doen, maar een select aantal. Zo kunnen er misschien ook wat gasten meedoen. Ik heb in bands gespeeld waarin we oeverloos veel concerten hebben gegeven en waarbij een groot deel dan heel slecht werd bezocht. Dat vind ik echt demotiverend.

Dus wellicht met Lonely Robot live spelen, ik wil sowieso een tweede Lonely Robot album maken en ik ga dit jaar op tournee met Arena. Meer plannen heb ik nog niet gemaakt.

Ik zag op je facebookpagina dat je nu bezig bent met het inspelen van de gitaarpartijen voor het komende Arena-album. Wat mogen we van dat album verwachten?

Het album gaat “The Unquiet Sky” heten en helaas was ik dit keer niet betrokken bij het schrijfproces omdat ik druk bezig was met mijn Lonely Robot. Voor meer details zou je bij Clive Nolan moeten zijn. Het is een conceptalbum gebaseerd op een kort verhaal. Maar ik heb geen idee waar het over gaat of wie dat korte verhaal heeft geschreven. Ik heb net met producer Simon Hanhart vrijwel alle gitaarpartijen ingespeeld en dat was erg leuk. We werken nu al heel wat jaren met Simon Hanhart samen en het voelt altijd goed. Het wordt een groots en ook wel cineastisch album, hij klinkt ook steviger dan we tot nu toe hebben gedaan.

Ik begrijp dat je vandaag meer interviews hebt gegeven, welke vraag had je daarin verwacht, maar werd niet gesteld?

Ja, nu je het zegt. Ik had vragen over Lee Ingleby verwacht, maar niemand heeft iets over hem gevraagd, Ik ben echt trots op zijn medewerking. Hij is een Brits acteur. Hij speelde onder andere in “Harry Potter And The Prisoner Of Azkaban” en in “Master And Commander: The Far Side Of The World” met Russel Crowe. Hij is de verteller op het album en ik vind zijn rol echt heel belangrijk. Maar ik heb het gevoel dat hij niet opgemerkt wordt en dat is jammer.

Ik las later pas in het begeleidend schrijven van de platenmaatschappij dat er een verteller op het album aanwezig was. Ik dacht toen eerst dat op mijn versie die verteller ontbrak, want mij was hij niet opgevallen. Toen ik nog een keer goed luisterde, hoorde ik hem pas. Hij is geen verteller in de traditionele zin toch? En zijn stem is zo vervormd dat hij bijna niet opvalt. Ik dacht dat het jouw stem was.

Ja, dat hoor ik meer. Hij is geen verteller in de traditionele zin en dat vind ik juist goed. Hij voegt op de juiste momenten extra informatie toe en die vervormde stem geeft naar mijn mening de juiste sfeer. En de vervorming hoort ook, zo klinkt het vanuit een ruimtehelm, haha.

Heb je verder nog iets toe te voegen?

Nou, ik hoop natuurlijk dat de mensen het album zullen waarderen. Het was een hele uitdaging voor mij om het te maken in positieve zin, dus ja, ik hoop dat mensen ervan gaan genieten. En als het allemaal goed verloopt, dan maak ik nog een soloalbum.

CD:
Koop bij bol.com
2 LP + CD:
Koop bij bol.com

Klik voor de website