En toen speelde Knight Area de finale van Ligeia And The Lie. Het begon allemaal in november 2012. Ik kreeg een mailtje van een redactrice van het KRO programma De Reünie; of ik contact wilde opnemen met haar. Een week later zat ze hier aan tafel om samen met twee verzorgsters en mijn persoontje één en ander door te nemen. We brainstormden er lustig op los. Aan mij werd gevraagd of ik nog een bepaalde wens had. Kijk, zulke vragen moet je mij niet stellen. Direct kwam het mannetje in me naar boven en ik antwoordde dat ik ooit nog wel eens een triootje wou. Nadat ik uitgeschuddebuikt was gaf ik serieus antwoord en zei dat ik heel graag zou zien dat een topband een nummer zou spelen dat ik in de jaren ’80 geschreven had voor onze band Ligeia Lie. Ik was benieuwd naar een professionele make-over, want hoe trots ik ook ben op de prestaties van Ligeia Lie, we waren natuurlijk wel een amateurbandje. De redactrice van De Reünie vond het een geweldig idee en vroeg of ik al een band in gedachten had om dat klusje te klaren. Ik zei dat ze het beste contact op kon nemen met Gerben Klazinga van Knight Area en dat alles dan goed zou komen. ‘Yes’ dacht ik toen ze de cd van Ligeia Lie in haar tas stopte; ‘Dat is in the pocket’.

Er volgde een periode waarin druk gemaild werd over allerlei andere zaken zoals mijn klas, mijn gevoel en mijn leven… Ook werd ik voorgesteld aan de regisseuse van mijn persoonlijke filmpje. Zij vertelde dat ze contact had gelegd met Gerben en dat hij heel enthousiast was. Toen kwam ík in actie. Ik stuurde Gerben het akkoordenschema en de songtekst. Die had ik indertijd keurig uitgeschreven en in een mapje gedaan. Ook maakte ik Gerben even gek door te vermelden dat De Reünie gemiddeld 2,4 miljoen kijkers heeft. Dat is geen kattenpis. Het was zover. Ik kreeg het draaischema. Mijn moeder kocht een nieuwe broek voor me en ik telde de uren af dat de taxi me naar de studio in Boskoop zou brengen. Van Gerben had ik begrepen dat niet het hele nummer mocht worden gespeeld, maar maximaal drie minuten. Ook goed. Ik had gekozen voor het einde van het nummer.

De ochtend van de draaidag werd ik met een big smile wakker want ik wist dat elders in het land Mark Smit, Gerben Klazinga, Pieter van Hoorn, Mark Bogert en Peter Vink druk aan het repeteren waren en dat de cameraploeg daar ook al zou zijn. Ikzelf werd verwacht rond half een, waarna ik een ontmoeting zou hebben met Rob Kamphues. Het klikte gelijk en dat lag niet aan het feit dat we allebei zo kaal waren als een luis.

In de controleruimte vertelde Gerben me dat de muziek hard zou zijn. ‘Geen nood’ dacht ik, ‘ik heb mijn oordoppen bij me’. Ik werd door mijn verzorgster naar de opnameruimte gereden en heb een poosje naar alle apparatuur gekeken. Zulke momenten alleen al geven mij een enorm goed gevoel. De mannen van Knight Area namen hun plaatsen in. Het feest kon beginnen!

Een paar minuten lang was ik de gelukkigste man ter wereld en ik vroeg of ze het stukje nog een keer wilden doen. Het geluid was hard maar niet te hard. Ik zat recht tegenover de gitarist en no way dat zijn powerchords me pijn konden doen, om maar te zwijgen over die mega-gave gitaarsolo. Het was geweldig om te zien hoe een ieder z’n best deed er iets moois van te maken.

Vier dagen later ontving ik een mailtje van Gerben met daarin de definitieve mix. Wow! Het aantal malen dat ik het bestandje beluisterd heb, valt niet meer op de vingers van tien paar handen te tellen. Het is wat hoor, als één van je favoriete bands muziek die je zelf hebt gecomponeerd, uitvoert. Laat me eens even  recensentje spelen. Na een drumbreak die van de ene box naar de andere floept, barst het stuk los. Het begin is iets langzamer gehouden dan het origineel waardoor het een slepende, haast gothic-achtige cadans heeft gekregen. Er zit een gevoel in van ‘ik wil beloond worden’. Dat word je dan ook. Mark Bogert speelt één van de meest geweldige gitaarsolo’s die ik ooit heb gehoord. Het stuk is royaal in de Mellotronklanken gezet en dat is precies wat ik altijd mis als ik onze uitvoering hoor. In het laatste gedeelte is duidelijk waar te nemen dat ik een grote Marillion-fan ben en Gerben Klazinga kan natuurlijk riedelen als de beste. Ik vind de laatste paar seconden iets hebben van ‘please go on’. Wat mij betreft gaat het hele nummer onder de hamer.

Een paar dagen voordat ik naar Hilversum moest om daar met de klas de daadwerkelijke reünie opname te maken, kwam de redactrice van het programma bij me langs om op voorhand het persoonlijke filmpje te laten zien. Het was prachtig, maar met een ding had ik geen rekening gehouden en dat was dat er in het filmpje met Knight Area gesneden zou worden. Nu is zo’n klusje sowieso een kwestie van kill your darlings, maar deze progfan moest toch even slikken toen hij vernam dat die geweldige gitaarsolo geskipt was.

Het hele gebeuren is duidelijk een win win situatie. Ik ben Knight Area ongelofelijk dankbaar voor wat ze voor mij hebben gedaan en ik hoop dat de uitzending ze geen windeieren zal leggen. Pieter: je stokjes hangen hier aan de muur, ik kijk er elke dag naar.

Beluister hier het hele fragment.

Dick van der Heijde