PropheXyAlbum

Een tamelijk onbekende band, het Italiaanse PropheXy. Het debuut uit 2009, “Alconauta”, zal zeker aan verreweg de meeste proggers geruisloos voorbij zijn gegaan. Niettemin timmerden ze sindsdien behoorlijk aan de weg door optredens te verzorgen samen met onder andere Anekdoten, Le Orme en La Maschera Di Cera. In 2005 leverden ze een bijdrage aan de hommage “The letters: An Italian Unconventional Guide To King Crimson”. Zonder een noot van hun tweede schijf “Improvviso” gehoord te hebben, voelen we op onze klompen al aan welke richting de muziek op gaat. Nou ja, tweede schijf, “Improvviso” is vorig jaar live opgenomen in het Teatro San Sebastiano, Valli del Pasubio, in Italië uiteraard.

PropheXy verrast ons vanaf het begin met bizarre en vaak tegendraadse ritmes, verrassende structuren in de muziek en soms heftige, stevige passages. Spraakmakend in de muziek is zanger Luca Fattori, die zijn Zappa-voorliefde niet onder stoelen en banken steekt. Hij haalt alles uit met zijn stem, die hij met recht als volwaardig instrument inzet. Hij lispelt, stoot klanken uit,  schreeuwt, gromt en ja, hij zingt soms ook nog gewoon, en zeker niet onverdienstelijk.

We komen dus elementen uit de muziek van King Crimson en Zappa tegen. Een combinatie van jazz met hardrock en psychedelica, maar zeker ook rock en prog komen langs. De muziek komt soms wat gejaagd over, niet in het minst door de zang van Fattori, maar zeker ook door de stuwende en pompende ritmesectie. Maar het is niet alleen stuwend, stevig en tegendraads. De nummers kennen vaak ook rustpuntjes. Allesandro Valle levert hieraan een belangrijke bijdrage door op fraaie en indringende wijze de dwarsfluit te bespelen. In die passsages komen ook de melodielijnen meer tot leven. Omdat hij ook de basgitarist is, moet het ritmisch in de fluitpassages wel een tandje minder zijn; om daarna vaak de muziek weer in alle hevigheid los te doen barsten.

De cd is een mix van oude en nieuwe nummers. Ik ken het oude werk van Prophexy niet, dus in hoeverre ze er lustig op los improviseren, kan ik niet goed beoordelen, maar dat zal vast het geval zijn. De spelvreugde spat in elk geval van de schijf af. Diber Benghi op toetsen en Gabriele Martelli vullen het muzikale plaatje verder prima in, vooral in dienst van de muziek en zonder noemenswaardig gesoleer.  Een aardig contrast is nog dat nummers vaak pittig worden afgesloten en dat de zanger vervolgens het applaus in ontvangst neemt met een ingetogen en bijna verlegen ‘grazie’.

Het is even bijkomen met de bonustracks. Met de bijdrage van de karakteristieke Britse stem van Richard Sinclair brengt de band twee klassiekers van Caravan, de Canterbury groep met hun roots in de jaren ’60-70′, tot leven. Wie kent het nummer Golf Girl niet…?

“Improvviso” zou ik niet direct voor het grijpen zetten in mijn cd-kastje, maar het is een enerverende ervaring om deze niet alledaagse klanken en ritmes eens goed tot je door te laten dringen. Ik zou zeggen, in dit genre, waar ieder het zijne van kan vinden, goed gedaan! De band verdient meer bekendheid.

Fred Nieuwesteeg