Credo & Blind EgoConcert

Naast een prettige grote zaal, heeft De Boerderij ook een bijzonder gezellig podiumcafé. Voor en na concerten is het er altijd gezellig druk. Er hangt een groot scherm waar je het concert wat in de grote zaal plaatsvindt kan zien en horen. Ideaal als het in de zaal te vol is, of wanneer het geluid schandalig hard staat. Voor en na concerten laten ze vaak muziek dvd’s zien. Een tijdje geleden zat ik er ook en kon ik me moeilijk op het gesprek dat gaande was concentreren. Ik was helemaal onder de indruk van wat ik op het grote scherm zag en hoorde. Het bleek de Engelse band Credo te zijn. Ik weet dat hun laatste album door ons is besproken, maar was verder niet bekend met hun muziek. Wat ik toen hoorde zorgde ervoor dat ik er deze zaterdag per se bij wilde zijn.

Een kleine 100 man was getuige van een uitstekend optreden. Toen de band opkwam en zanger Mark Colton bij het eerste nummer probeerde het publiek enthousiast te laten mee klappen, kreeg hij bijzonder weinig bijval. Toen het laatste nummer gespeeld werd gingen 200 handen ritmisch de lucht in en klapte iedereen enthousiast mee. Wat was er in de tussentijd gebeurd?

Het was geweldig om te zien hoe snel Credo, en dan vooral zanger Mark Colton, de sympathie van het publiek wist te winnen. Zelden werd het publiek zo vaak en zo oprecht bedankt voor hun komst. Dat kan slijmerig en nietszeggend overkomen, maar bij hem kwam het recht uit het hart. Tussen de nummers door legde hij vaak uit waar het nummer over ging en ook dat maakte indruk. Daarnaast is hij zo’n zanger waar je naar blijft kijken. Een zeer sympathieke en oprechte kerel waarmee je graag na afloop een biertje zou willen drinken. Daarnaast is hij ook een uitstekende zanger die qua stem wel aan Fish doet denken.

Een charismatische zanger is leuk, maar de muziek moet dan ook wel goed zijn. Ook daar schort het niet aan bij deze band. Credo maakt neo-prog zoals het hoort. Lekker up-tempo, met pakkende melodieën en geweldige solo’s op toetsen en gitaar. De muziek doet sterk aan de begin periode van Marillion denken. De reden waarom ik als een blok voor hun muziek viel was gitarist Tim Birrell. Een zeer bescheiden man die werkelijk de sterren van de hemel speelt! Keer op keer stond het kippenvel op mijn armen bij zijn solo’s. Ook toetsenist Mike Varty (Shadowland, Janison Edge) deed de harten van de neo-proggers sneller kloppen. De band had het enorm naar de zin en het spelplezier spatte van het podium. Niet zo vreemd dat na een klein uur alle handen de lucht in gingen en het applaus na afloop overweldigend was. Credo kwam, zag en overwon en 100 mensen zagen dat het zeer goed was.

Meer foto’s van Credo zien? Klik hier.

Maar er was meer deze avond. Ook het Blind Ego van RPWL gitarist Kalle Wallner stond op het programma. De laatste keer dat deze band in De Boerderij stond (12 mei 2007), sloeg met name Paul Wrightson de plank mis met zijn overdreven bravoure en patserij. Kennelijk heeft Kalle Wallner daar met hem over gesproken, want Whrightson hielt zich behoorlijk in. Nog steeds rent hij als een dolle het podium over, maar storen deed het al een stuk minder. Met muzikanten als Kalle Wallner, bassist Sebastian Harnack (Sylvan) en drummer Michael Schwager (ex-Dreamscape) was hij wel in goed gezelschap.

Na de heerlijke neo-prog van Credo was dit wel even een omschakeling. Blind Ego heeft, in tegenstelling tot het eerste album, geen toetsenist in dienst en met twee gitaristen en een bassist klinkt het wel erg metal. Een aaneenschakeling van riffs en powerchords was het gevolg. De nummers zijn op cd best goed te doen, live daarentegen wordt het al snel een enorme brei zonder enige subtiliteit. Eén of twee nummers is best aardig, maar daarna wordt het lastig nog iets te kunnen onderscheiden.

Halverwege het optreden voelden mijn oren pijnlijk verdoofd en heb ik de zaal verlaten. Voor de tweede maal heeft Blind Ego geen indruk kunnen maken op mij. Gelukkig hebben we de foto’s nog.