Presto BalletAlbum

Presto Ballet is een nieuwe naam, misschien wel een nieuw ster aan het progressieve rockfirmament. Echter bij nadere bestudering kom ik toch een aantal bekende namen tegen waarvan Kurdt Vanderhoof de meest in het oog springende is. Een naam die mij als hoofdschudder bekend in de oren klinkt. Vanderhoof maakte namelijk in de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw furore met de band Metal Church (waar hij nog steeds deel van uitmaakt). In 1997 verscheen het eerste album onder zijn eigen naam en op dit album zette hij de koers in die hij momenteel met Presto Ballet vaart.

Vanderhoof is wars van alle moderne technische snufjes en heeft dit album analoog en met authentieke instrumenten als Mellotron en Hammondorgel opgenomen. Op deze wijze is de warmte en het gevoel beter vastgelegd.

Het album begint met het titelnummer Peace Among The Ruins. De vette klanken van het Hammondorgel stromen je tegemoet. Een lekker vlot en aanstekelijk nummer. De band heeft met Scott Albright een bovengemiddelde zanger in huis die zich met het materiaal als de spreekwoordelijke vis in het water voelt. Door het gebruik van Hammondorgel en Mellotron ademt het album de sfeer van de jaren zeventig/tachtig (denk aan bands als ELP, Uriah Heep), terwijl de nummers duidelijk met beide benen in deze tijd staan.

The Fringes kent een schitterend begin met heerlijk baswerk van Brian Lake. Daarnaast bezit het nummer een refrein dat zich na één keer beluisteren voorgoed in de hersenpan nestelt. Met zeven en een halve minuut is het ook het langste nummer van het album. Gitaar- en toetsensolo’s wisselen elkaar af zonder af te dwalen van de hoofdzaak, de melodie. Het kortste nummer, Seasons, zit tussen de twee langste nummers geklemd. Een nummer met duidelijke wortels in de jaren zeventig door onder andere de koortjes.

Voel hoe de klanken van Find The Time je verwarmen als een knisperend haardvuur. Een heerlijk rustig nummer met voldoende spanning om van begin tot einde te blijven boeien. Met name het tweede gedeelte met de repeterende gitaarlijn is sterk. Het eerste gedeelte van Speed Of Time zet de luisteraar volkomen op het verkeerde been door de akoestische gitaar. In eerste instantie verwacht je naar een ballade te luisteren, maar niets is minder waar. Een nummer ook met een abrupt einde dat gelijk overgaat in Sunshine.

Het stevige en swingende Slave wordt naar grote hoogte gebracht door bassist Brian Lake en drummer Jeff Wade. Vooral het baswerk van Lake kan mij bekoren, maar ook de wijze waarop zijn instrument in de totale mix is geïntegreerd. Aanwezig, maar niet overheersend. Het laatste nummer van de cd, Bringin’ It On, start uiterst gevoelig met akoestische gitaar en bouwt geleidelijk op naar een steviger, doch nog steeds meeslepend en bijna sinister, gedeelte.

“Peace Among The Ruins” is een hedendaags album dat echter duidelijke verwijzingen heeft naar progressieve rockbands uit de vorige eeuw. Daar is echter niets mis mee; laat dat duidelijk zijn.

Rob van Oosten