SatelliteAlbum

Kijk, of Collage nog wat gaat doen in de toekomst valt te bezien. Het zal me een worst wezen. We hebben tenslotte Satellite, dat als het ware een geconcentreerd Collage is, geheel naar de hand gezet door drummer en leider Wojtek Szadjowski. En die neemt geen halve maatregelen, want “Evening Games” is binnen de neoprog niets minder dan een klassieker. Maar wel eentje met iets meer gebruikaanwijzing dan het inmiddels al even klassieke debuut.

De typische, ultrabombastische, maar kristalheldere productie die we al kennen sinds Collage’s “Safe” is een kwestie van smaak. Aangezien ik een liefhebber ben van heldere, transparante tonen en een lichte neiging tot overproductie, kan ik het meer dan waarderen. Vandaar ook dat “Evening Games” logischerwijs het beste tot zijn recht komt onder de koptelefoon en dan het liefst ’s avonds laat of midden in de nacht. “Evening Games”, zeker. Goeie titel.

Maar ook op het front van eenheid en compositorische kracht is de plaat een waar avontuur. Het ruim 16 minuten durende titelnummer bijvoorbeeld is volgepropt met de mooiste melodieën, die goed worden uitgewerkt en waarover op de meest onverwachte momenten zalige toetsen-, elektrische- of akoestische gitaarsolo’s worden gestrooid. Typische maatsoorten worden gecombineerd met wervelende overgangen, zonder ook maar een moment de structuur van de compositie te verliezen. Gitarist Sarhan Artur Kubeisi is een ongelooflijk talent en de stem van Robert Amirian klonk nog nooit zo goed. Het Entangled-achtige tussenstukje zo rond de 6 minuten is een welkom rustpunt en hier klinkt de warme, bronzende bas van Przemek Zawadzki lekker helder en duidelijk. Het ‘One For Tomorrow’-refrein klinkt haast Arena-achtig. Het producers duo Szadjowski en toetsenist Krzysiek Palczewski smeden alles volgens de Alan Parsons Project methode naadloos aan elkaar. Men gebruikt hiervoor allerlei geluidsfragmenten, maar ook elektronische drums en een badkuip vol toetsengeluiden. Maar ondanks de koude persing van productietechnieken klinkt het geheel zo warm en smaakvol als het nuttigen van warme chocolademelk na een middag schaatsen.

Ondanks het gewicht van dit epos, is de rest van de cd zeker niet slechter. Never Never kenmerkt zich door een sterk zingende Robert Amarian en een vlotte basismelodie. Dit nummer loopt vrij naadloos over in het zeer sterke Rush, dat gelijk vlot van start gaat met een gitaarthema om van te watertanden. Ook dit nummer is weer heerlijk overgeproduceerd en tijd voor enige verveling is er niet. Op een elektronisch ritme, haast dance-beïnvloed, schudt Palczewski aan het einde nog eens een geweldige toetsensolo uit zijn mouw, die weer vloeiend en vol dissonante gitaarfratsen ijzersterk overgaat in het nog steeds geweldige basisthema. Meer, meer!

Het rustige Love Is Around You is van een hele andere orde en zodoende een welkom rustpunt. De ballad kent een sterk refrein en een mooie afsluitende gitaarsolo van Kubeisi. Na deze adempauze gaat het symfonische feest gewoon door met het opnieuw zeer drukke Why (waarvan de juiste tekst op hun website staat, want de verkeerde tekst staat abusievelijk in het cd-boekje), dat ondanks al het tumult feitelijk is gebaseerd op één melodie.

Dan volgen er twee nummers die om en nabij de tien minuten klokken. Beautiful World klinkt statig en monumentaal en Amarian zingt ingetogen en zeer emotioneel. Middels een gitaarsolo, uitlopend op een toetsenfestijn van jewelste, krijgt het nummer aan het einde een extra dimensie. Opnieuw een geweldig dance-ritme, compleet met een heerlijk gitaar- en toetsenthema leiden het nummer uit. De combinatie dance en neoprog werkt verfrissend. Evening Overture klinkt nog statiger en monumentaler (hoe is het mogelijk, hè?) wanneer het begint met een spookachtige drumintro waarover zware toetsen en dito gitaren een muur van geluid optrekken. De zwevende gitaar erboven maakt plaats voor een verschuiving van het ritme en doodleuk worden we opgewacht door je reinste neoprogriedel op toetsen. Niets kan meer stuk aan dit nummer zou je denken. Dat klopt, maar het nummer kent ook nog eens het beste refrein van de cd. Het ‘high high high’-refrein maakt het kind in me wakker en ik word net zo opgetogen als toen ik voor het eerst Genesis hoorde, of Camel, of Marillion, of (uiteraard) Collage. Zo goed dus. Rond de vijf minuten stopt de muziek plotsklaps om met nieuwe kracht en nog meer bombast door te gaan. Goedkoop trucje? Welnee, gewoon sterk in elkaar gezet, met ongelooflijk veel liefde voor onze favoriete muzieksoort.

Was deze nieuwe Satellite vijftien jaar geleden uitgekomen, dan hadden we het beschouwd als kostbaar water in een kurkdroge woestijn. Vandaag de dag komt er zoveel hoogstaande prog uit, dat een plaat als deze geruisloos voorbij zou kunnen gaan. Onterecht, want “Evening Games” van Satellite is precies wat ik wens van mijn symfonische rock: heel bombastisch, erg melodieus, zeer goed uitgewerkt en bovendien productioneel prima in orde. Ik hoef zeker nog niet over de jaarlijstjes te beginnen?

Markwin Meeuws