KayakAlbum

Pim Koopman is als de Rick Davies van Supertramp, de Steve Walsh van Kansas of de John Lodge van Moody Blues. Altijd de mindere songschrijver geweest in vergelijking met Roger Hodgson, Kerry Livgren en Justin Hayward en, in het geval van Pim, met Ton Scherpenzeel. Maar oh, wat kunnen ze soms enorm presteren. Dat is bij Pim Koopman het geval bij de eindelijk volop verkrijgbare klassieker “The Last Encore” van Kayak. Koopman is verantwoordelijk voor de helft van de maar liefst twaalf composities op deze schijf, de andere zijn van Scherpenzeel. Er zit geen enkel zwak nummer bij.

Zo geeft Pim ons de vol tempowisselingen en volume-uitbarstingen bevattende Still My Heart Cries For You en met een heerlijk gitaarthema gelardeerde Do You Care, waarin tevens het gebruik van trompet opvalt. Heel mooi is ook het donker klinkende Evocation, terwijl aan de andere kant van het spectrum de popsongs Love Of A Victim en Land On The Water staan. Ja, stonden op de voorganger “Royal Bed Bouncer” bijna louter composities van Ton Scherpenzeel, met deze plaat bewijst Koopman dat zijn liedjes minstens net zo goed zijn als die van zijn medeschrijver.

Maar ook Ton laat zich niet onbetuigd. Hoewel zijn bijdragen niet zo goed zijn als op het genoemde “Royal Bed Bouncer” en heel sterk klassiek zijn beïnvloed, toch kent het erg sterke nummers. Zoals het weergaloze openingsstuk Back To The Front, medegecomponeerd door gitarist Johan Slager, dat in twee delen uiteen valt en gelijk al de toon van de plaat zet. Het laat precies zien wat de stijl van Kayak precies voorstelt. Mooi zijn ook de klassiek getinte nummers Relics From A Distant Age, waarin Ton Scherpenzeel zijn pianospel laat horen, en Nothingness, waarin het meerstemmige woordloze gezang aan het einde opvalt. Tenslotte is de ballad The Last Encore zo mooi, dat het wat mij betreft direct tot een liveklassieker gebombardeerd mag worden.

Maar dan, Kayak heeft zo veel mooie nummers. Het is Kayak echter slechts zelden gelukt om een consistente plaat af te leveren. Met “The Last Encore” was het dan eindelijk wel gelukt. Later is gebleken dat, hoewel ook de latere platen hoogtepunten genoeg bevatten, deze nooit meer die hoogte bereikt hebben.

Markwin Meeuws