Wereldse Meningen
De plek waar leden van het Progwereld team hun hart kunnen luchten.

Soylent Green, Isis, Eye To Eye, Avital of King For A Day. Het zijn namen die bij weinigen een belletje zullen doen rinkelen. Toch zal een klein, uiterst selectief clubje progwereldlezers deze namen wel herkennen. Namelijk de Zeeuwen. Dit zijn bands, die in de jaren ’80 evenals Ligeia Lie, de band waarin ik zelf speelde, de proghemel van het Zeeuwse bestormden. Vaak wordt er, geheel ten onrechte, nogal minachtend gedaan over het zogenaamd ‘achtergebleven gebied’ waarin ik woon. Als geboren en getogen Zeeuw krijg je mij met geen stok de provincie uit om ergens anders te gaan wonen. Ik heb een goede jeugd gehad, spelend aan de dijken en in de polders. Ook in muzikaal opzicht ben ik naar mijn idee niks tekort gekomen. Het liefelijke Goes met z’n 35.000 inwoners heeft uiteraard niet bepaald de allure van een Amsterdam, maar geloof me, Steve Hackett klinkt hier net zo indrukwekkend. In de jaren ’70/’80 was Goes gezegend met een drietal juiste platenzaken. Vooral Sjiep was een hele goeie en ik sleet er dan ook uren. Daarnaast toefde ik altijd in het gezelschap van regionale bandjes. Vooral de symfonische hadden uiteraard m’n meeste belangstelling.

Zo was daar Soylent Green. In een smetteloos witte outfit speelden ze zowel covers als eigen nummers. Het gehele repertoire steunde op het absolute gehoor van de geniale gitarist Marc Spuenssens en de gedrevenheid van bassist Eddy The Flycatcher die z’n Taurus-pedalen vaak tot ieders genoegen flink liet ronken. Het publiek (en niet alleen dat in Zeeland) kon keer op keer genieten van nauwkeurig uitgeplozen versies van o.a. Lies van Camel, Marillion ’s Lavender en Many Too Many van Genesis, maar zeker ook van hun eigen creaties als Silent Probe en Aurora Borealis. Hoogtepunt van elk optreden was een zinderende vertolking van het Camel nummer Stationary Traveller met geweldig gitaarspel van de Zeeuwse Andy Latimer. Toch heb ik het altijd jammer gevonden dat de band niet wat meer eigen materiaal heeft geschreven.

Een andere band die zogezegd hard aan de A59 timmerde was Isis, ofwel Iron-Sight, ofwel Ironic,. Zanger/bassist Bertus Hoogerheijde veranderde de naam van zijn troetelkindje regelmatig, als het maar met een ‘i’ begon. De band maakte indruk met hun dynamische demo “Go For It”, maar zeer zeker ook met hun optreden tijdens het Vrijbuiter festival ’88 in Goes waar ze dampende uitvoeringen van Yours Is No Disgrace van Yes en Limelight van Rush op het publiek loslieten. Het merendeel van het repertoire bestond echter uit eigen werk.

King For A Day was de band van de gebroeders Nagelhout, André op gitaar en Bas en Stefan op drums. Anno 2005 vormen ze de ritmetandem bij de tweede incarnatie van neo-progband Maryson. Ze doen dat samen met ene Wim Flipse. Wim is een weergaloos goede gitarist, ik weet niet of hij nog zo flitsend speelt als in de jaren ’80 met de band Avital. Avital, vernoemd naar de koningin der schoonheid, was een hardrockband die veel meer deed dan zomaar hard rocken. Het melodieuze spel van Wim en zijn snelle Malmsteen-achtige capriolen werden knap ondersteund door dynamisch gedrum, virtuoze baspartijen en volle toetsenklanken. De band maakte op ieder een geweldige indruk met hun demo. De vier nummers op dit zowel beukende als breekbare bandje sloegen in als een bom, vooral het pakkende Ismargath Gates wist te overtuigen. De band kon op vele festivals terecht. Het was altijd een sensatie Avital te zien spelen. Later veranderde de band hun naam in Rock Balloon, de excentrieke zanger Ruden vertrok en zijn plaats werd ingenomen door twee zangeressen. Meer dan vijftien jaar ben ik het stel uit het oog verloren totdat ik onlangs vernam dat Wim tot Maryson was toegetreden.

Een zeer bijzonder optreden gaf de band Eye To Eye samen met een stel Zeeuwse muzikanten tijdens het Vlissingse straatfestival. Het straatfestival had (en heeft) een geweldige reputatie binnen het Zeeuwse. Op een immens podium bracht het gelegenheidscollectief een daverende uitvoering van geheel Pink Floyds “The Wall” ten gehore. Het was een fantastisch gebeuren, temeer daar de hele entourage zo sfeervol was. Het podium stond op een terrein achter het Arsenaaltheater dat aan de ene kant begrensd werd door de contouren van het Arsenaalgebouw in de avondhemel en aan de andere kant door een dijk die uitzicht bood op de verlichte boten op de Westerschelde. Samen met een stel vrienden zat ik boven op de dijk. De indrukken moeten groot geweest zijn, want toen ik een maand later met een herseninfarct comateus in dromenland lag te liggen, spookten de beelden van dat optreden regelmatig door m’n met valium versufte kop.

Dit zijn zomaar wat bands die mijn pad kruisten indertijd. Ik heb er vast een paar niet genoemd. Gelukkig heb ik niet de pretentie compleet te zijn. Ik heb me bewust beperkt tot de jaren ’80 omdat ik in die tijd nogal ADHD qua bandjes was. Daar kunnen ze bij o.a. Beaux Trytus, Edge en uiteraard Ligeia over mee praten. In 1981 trad ik toe tot het legioen der Zeeuwse popmuzikanten als, schrik niet, bassist van de punkband D-Control.

Van de tijd daarvoor ken ik de verhalen eigenlijk alleen maar van horen zeggen. De lof die de formatie Dilemma mocht oogsten was helaas net van voor mijn tijd. Wel heb ik de band een keer live op de radio gehoord, ik meen bij de NCRV. Dilemma was behoorlijk succesvol en dat brengt me direct bij de hamvraag: waar is toch iedereen? waar zijn al die liefhebbers van weleer?  Het moeten er honderden zijn. Ooit speelde Pink Floyd in Zeeland, jaja ik zat nog in mijn Poppystijd. Ik denk niet dat daar uitsluitend Aagjes op af kwamen en in zekere zin ben ik dan ook bang dat velen gegrepen zijn door het huisje-boompje-beestje virus. De meesten zullen slechts nog sporadisch een Floyd cdtje uit de kast trekken, maar zijn of haar proghart zal altijd wel blijven kloppen, zij het op de achtgrond.

Je maakt mij niet wijs dat het niet wemelt van de latente proggers. Eerdergenoemde bands hebben uiteraard hun  sporen nagelaten. In de eerste helft van de jaren ’90 was het bij Ligeia dan ook altijd volle bak. De latente proggers, trek die lijn voor het gemak eens even landelijk door. Heb je het plaatje? Duizenden potentiële progliefhebbers. Yo! Nu hebben we bij Progwereld niet te klagen over de bezoekersaantallen, maar ik zie het toch als mijn missie om zoveel mogelijk mensen aan de prog te krijgen. Ik gun het een ieder zo om net als ik die gigantische kick uit een nummer te halen als Arriving Somewhere van Porcupine Tree of bijvoorbeeld de finale van IQ’s The Last Human Gateway. Het mag toch niet zo zijn dat al deze pracht voorbijgaat aan al die potentiële oren?

Dick van der Heijde
dickmail@zeelandnet.nl