NosoundAlbum

Zie voor de 2010 remaster onderaan deze recensie.

Nosound is het alter ego van de jonge Italiaanse muzikant Giancarlo Erra, die tevens lid is van de Italiaanse Porcupine Tree coverband Redshift. Erra heeft dit debuut nagenoeg echter eigenhandig op zijn zolderkamertje in elkaar geknutseld. Dat de invloed van Steve Wilson en zijn mannen nooit ver is, mag geen verrassing heten, hoewel de invloed van No-Man (Wilson’s andere band) nog groter is. Zowel Steve Wilson als Tim Bowness doen op de Nosound-website een goed woordje voor deze plaat en het aantal vooringetekende bestellingen was ook niet misselijk. Met tevens in ons achterhoofd de gedachte dat we het origineel prefereren boven de kopie, zijn dat allemaal goede redenen om dit werkje eens aan een kritische evaluatie te onderwerpen.

Nou, het is best een aangenaam plaatje. Het is lekker rustig, waar een kniesoor dodelijk saai zou roepen. Het heeft mooie geluiden, waar de criticus gelijk zou roepen dat het allemaal wel eenvormig is. Erra kan fijn gitaarspelen en hier zou de zeur in mij de weinig originele gitaarsolo’s naar voren brengen. Maar goed, het blijft een prima stukje muziek.

Er zijn echter twee bezwaren die blijven hangen – en hoezeer ik door de muziek heen prik – de kritiek op deze punten blijft.

Om te beginnen is de stem van Erra nou niet ‘je van het’ en bovendien ook nog eens gezegend met een vet Italiaans accent. Zeker als je Nosound zo duidelijk als een ode aan No-Man laat klinken (tot de naamgeving van de ‘band’ toe), valt het verschil met hun helden duidelijk op. Ik geef toe dat een zanger van het kaliber als Bowness niet eenvoudig te vinden is en bovendien kan Erra ook niks doen aan zijn herkomst of zijn stemgeluid. Maar ik heb als luisteraar niets te maken met de achtergronden of kunsten van de artiest in kwestie en zodoende verliest Nosound op punten in het geval van een vergelijking.

Ten tweede, als je door de lagen ambient- en gitaarklanken heen beweegt en alle toetsenlagen voorzichtig afpelt, blijft er maar verrek weinig over. Ik hoor geen verrassende melodieën die nog dagenlang in mijn hoofd doorspelen en ook geen verfrissende of originele thema’s. Het ‘pling-plongt’ maar een eind weg, zogezegd. Nu is daar ook niks mis mee, maar het gevaar is echter dat Nosound daardoor verwordt tot een onbetekenende soundtrack van een onbestaande film. Muziek zonder eeuwigheidswaarde derhalve.

Nu ben ik wel ongemeen kritisch, maar ik moet ook eerlijk blijven. Het haalt niet het niveau van No-Man. Erra vertoont veel talent en als ik in de positie ben advies te geven, zou ik de live-band die rond het project is opgericht, voor toekomstig werk zeker inschakelen. Wie weet, krijgt Nosound daardoor wat meer stekels, die goeie ambient / prog toch altijd ergens moet hebben.

Maar goed, het blijft een lekker plaatje, ondanks deze nadelen. Muziek om even op één van die bankjes op de hoes (er staan er nogal wat!) te gaan zitten, kijkend naar hoe de bladeren van de bomen afvallen. Om dan daarna weer door te lopen.

Markwin Meeuws

2010 remaster (inclusief dvd)

Na twee succesvolle opvolgers van dit debuutalbum, vonden Giancarlo Erra en Kscope het tijd om het debuutalbum opnieuw onder de aandacht te brengen. Mensen die nog niet bekend zijn met dit album en de andere Nosound albums goed vinden, doen er goed aan deze remaster aan te schaffen. De muziek klinkt prachtig desolaat en indringend en Erra heeft de kunst van het weglaten goed verstaan. De nummers klinken in deze versie nog beter. Het is of je bij de man in de studio staat.

Ook op de dvd versie is het album te beluisteren en zijn er een aantal clips te zien. Feitelijk maar een clip, de rest zijn soundscapes terwijl je een planeet in beeld ziet. De enige echte videoclip past goed bij de muziek; somber, ingetogen en mistroostig.

Meest mooie aan deze release is het prachtige artwork. Het boekje is uitstekend verzorgd en voorzien van erg mooie foto’s. Het album zit verpakt in een mooie slipcase.

Maarten Goossensen

CD + DVD: