RPWLAlbum

De nieuwe plaat van RPWL oogst al de nodige storm op internet. Oudere liefhebbers van de band, die de term prog definiëren als ‘alles dat te herleiden is tot Pink Floyd’, zijn zwaar teleurgesteld. De band voelde echter fijntjes aan dat er na “World Through My Eyes” iets aan de formule gesleuteld moest worden, omdat proberen dat album te overtreffen snel krampachtige muziek zou opleveren. Krampachtig is “The RPWL Experience” dan ook allerminst. De vier heren vonden hun nieuwe koers in een wat simpelere, directere manier van schrijven en een lichtere toets. Ook de teksten zijn wat meer to the point. (“To be quit frank, they make me fucking sick”. Zéér to the point!)

Ik snap dat fans van het eerste uur, waartoe ik mezelf absoluut niet reken, zich wat in de steek gelaten voelen. Hoewel iedereen die wel eens iets van het latere Pink Floyd gehoord heeft herkent waar RPWL vandaan komt, is het ook meteen duidelijk dat de band dat verleden achter zich laat. Ik ben daar niet rouwig om, want “The RPWL Experience” is een dijk van een plaat met zeer sterke stukken.

Het gedragen Watch Myself bijvoorbeeld, dat oorspronkelijk ‘I Watch Myself Sleeping’ zou gaan heten, heeft een fraaie tekst over de mogelijkheden van hergeboorte en een prachtige melodie, een stemmige Mellotron en een fijne slide-gitaar. Wat wil een mens nog meer? Toepasselijke tekst, dus. In Stranger, een stuk over de zinloosheid van oorlog, wordt de muziek aangedikt met een lekkere scheurgitaar en gaan de mannen flink loos. Ook hier weer een pakkend refrein, mooie rustpunten en een doortimmerd arrangement. Heerlijke toetsensolo ook. Absoluut hoogtepunt is River, dat stemmig en akoestisch begint en de luisteraar langzaam meeneemt van het ene klanklandschap naar het andere met een filosofische tekst over de gelijkenissen tussen een rivier en de tijd.

Daarnaast bevat de plaat wat staaltjes geinige Duitse humor, zoals het nummer This Is Not A Prog Song. Dat is het inderdaad niet, het is meer pittige powerpop, maar in de tekst citeert zanger Yogi uit de allerslechtste recensies die de band ooit kreeg. Het citaat in de eerste alinea komt uit dit liedje. En over citaten gesproken, in de Bob Dylan cover Masters Of War speelt gitarist Wallner zo’n overduidelijke Gilmour-solo dat het wel een grapje móet zijn.

Enige dissonant vind ik het wat al te rechte rockliedje Choose What You Want To Look At. Hier is de band een beetje doorgeschoten in de directere aanpak en verstoort dit te simpele liedje de balans.

Je kunt niet zeggen dat RPWL het roer volledig heeft omgegooid, daarvoor zitten er teveel referenties naar het verleden in de gekozen geluiden en de liedstructuren, maar dat is ook niet nodig om toch een moedige stap vooruit te zetten. Hoewel in een lager tempo, lijkt de band een zelfde ontwikkeling door te maken als Porcupine Tree, richting een volstrekt eigen geluid. In die zin is “The RPWL Experience” vooral een belofte voor de toekomst, maar voor dit moment vind ik het de allerbeste plaat die de mannen ooit gemaakt hebben en mag-ie zeker meedingen als het gaat om de beste tien platen van het jaar.

Erik Groeneweg