Carpani, AlexAlbum

De scheiding tussen water en vaste land is dun. Zo is tevens de scheiding tussen goede en slechte muziek vaak moeilijk aan te geven.

Zo is het ook met een prima werkje van de Italiaanse toetsenist Alex Carpani. “Waterline” is bepaald niet zijn eerste cd, maar wel de eerste waarmee hij binnen de symfonische gemeenschap probeert binnen te komen. De plaat heeft als thema de scheiding tussen de bekende en de onbekende wereld binnen ons bewustzijn. De hoes representeert deze gedachte kundig middels het wat knullig uitziende artwork van Paul Whitehead (ja, die van “Nursery Cryme” en “Pawn Hearts”). Ik ben geen fan van zijn hoesontwerpen, maar dat zal een kwestie van smaak zijn. In elk geval weet ik dat symfonische rockfans erom kwijlen, dus het zal wel een commercieel verstandige zet zijn.

Belangrijker is natuurlijk de muziek. Om die goed uit te laten komen, nodigde Carpani een groot aantal gastmuzikanten uit, waarvan de bekendste wel Aldo Taglipietra is, de zanger van Le Orme. Het zal niet verbazen dat de muziek ook enigszins de sfeer uitstraalt van deze band, hoewel ik Taglipietra nooit zo slecht heb horen zingen. Vooral in de opener The Siren And The Mariner moest ik even denken wie hij ook alweer was. Wat dat betreft had ik zangeres Beatrice Casagrande, die ook kort in dit zelfde nummer te horen is, wel wat meer willen horen.

Daarnaast wordt de lijst aangevuld met wel acht verschillende gitaristen. Sommigen daarvan maken weinig indruk, maar in Reclaimed hoor ik een Alan Holdsworth-achtige gitarist, maar ik heb géén idee wie precies wie speelt. Gelukkig speelt Carpani alleszins prima toetsen, en vliegen de solo’s om je oren. Het concept was oorspronkelijk bedoeld als instrumentaal werkje, en dat hoor je doordat ruim de helft nog steeds instrumentaal is. Het zijn ook gelijk de beste composities, dus wellicht is de keuze voor het toevoegen van zangers geen verstandige. Onbewust moet ik bij een track als Agua Claro heel erg aan Rick Wakeman denken, hoewel Carpani waarschijnlijk liever Keith Emerson zou horen (hij was een klasgenootje van Wakeman’s zoon).

Na verloop van de cd worden de nummers wat inwisselbaar, hoewel de kwaliteit constant blijft. Ik vind het begin van Song Of The Pond prachtig, maar daarna wordt het me iets te vrolijk. A Gathering Storm kent wat aangename jazz-invloeden, en het bombastische beginnende The Waterfall gaat uiteindelijk tamelijk onverwacht een haast Solution-achtige kant op.

Het blijft allemaal aangename, lekker symfonische muziek, maar van een meesterwerk is geen sprake. De geluidskwaliteit van de cd is niet erg goed, zeker niet als je het vergelijkt met andere Italiaanse prog-produkten van de laatste jaren. Wellicht moet Carpani voor een volgend project zijn heil zoeken bij een goede producer, want talent laat hij op “Waterline” zeker horen.

Markwin Meeuws