GuapoAlbum

Ooit op zoek geweest naar een kruisbestuiving tussen King Crimson en Magma? Dan kan ik bij deze bekendmaken dat vanaf vandaag deze zoektocht tot het verleden behoort. Hier is… Guapo! Dit Engelse trio is namelijk in staat om van deze grootheden uit de jaren zeventig de belangrijke en karakteristieke ingrediënten te distilleren en te vertalen naar een geluid dat stevig in de éénentwintigste eeuw geworteld is.

Guapo brengt op “Five Suns” een geluid ten gehore dat balanceert op de grenzen van progressieve rock, psychedelische rock, noise, minimalisme, jazz, avant-garde en Zeuhl. Niet voor niets wordt het trio door zijn nieuwe label Cuneiform aanbevolen bij liefhebbers van Boredoms, King Crimson, Magma, Terry Riley, Ruins, This Heat of Univers Zero. Het avant-gardistische drietal creëert immers imponerende, buitengewoon excentrieke muziek waarbij het wonderwel erin slaagt de composities zowel avontuurlijk als helder te houden. Dit laatste is helaas een zelden voorkomend gegeven in een subgenre waarin losbandigheid en buitensporigheid de boventoon voeren.

Op deze schijf mengt Guapo de energie van Anekdoten, de agressie van The Flying Luttenbachers, het eclecticisme van King Crimson, de intensiteit van Magma en het intellect van Univers Zero in één angstaanjagende, doch buitengewoon verslavende cocktail van naargeestige en onstuimige klanken. Deze resulteert in een huiveringwekkende vorm van progressieve rock, die de luisteraar af en toe de spreekwoordelijke stuipen op het lijf jaagt.

Het album staat bol van veelal angstaanjagende, explosieve klanken en voortdurend herhalende thematische motieven, die in intrigerende erupties van buitensporige agressie eindigen. Hierbij toont Guapo onmiskenbaar een duidelijke voorliefde voor zwaar bombastische symfonische structuren met doorgaans onheilspellende, ijzingwekkende kalmtes tussen de talrijke vurige uitbarstingen. De instrumentale muziek is een combinatie van bedaarde, dreigende passages en buitengewoon agressieve stukken met gierende gitaarklanken, ronkende basgeluiden en donderende drumpartijen. Het drietal overrompelt hierbij herhaaldelijk de luisteraar met een zelfbewuste gewelddadigheid, die mij niet zelden doet denken aan de hoogtijdagen van de punk of grunge.

Daniel O’Sullivan, Dave Smith en Matt Thompson ontbieden op “Five Suns” een zeer bevallige muzikale nachtmerrie met allerlei vreemdsoortige arrangementen en excentrieke melodieën, waarbij het vakbekwame samenspel tussen basgitaar, gitaar en drums de composities van een solide fundament voorziet. De basis wordt gelegd door het inventieve en kleurrijke drumwerk van Smith en het ruwe, ongepolijste basspel van Thompson, waarover O’Sullivan een kleurig tapijt legt met zijn antieke toetsenarsenaal, waaronder Fender Rhodes, Mellotron, harmonium en orgel.

De kracht van het trio is de wijze waarop de drie zachte, spookachtige passages met frivool spel op de elektrische piano afwisselen met waanzinnige uitbarstingen van energie inclusief een overdonderende Mellotron, die voor de gekende kippenvelmomenten zorg moet dragen. Dit besef van dynamiek en een uitstekend gevoel van timing doen mij geregeld denken aan het voortreffelijke drieluik van King Crimson; “Larks’ Tongues In Aspic”, “Starless And Bible Black” en “Red”.

Tijdens de meer dan driekwartier durende titeltrack en de twee kortere stukken van het album, handhaaft het avant-gardistische triumviraat een zo goed als onophoudelijk stuwende aandrijvingkracht, waarmee het drietal in staat is om de talrijke dynamiekwisselingen in goede banen te leiden. Dit wordt mogelijk gemaakt door een bijzonder hecht klinkende ritmesectie met vurig, jazzy drumwerk en pompend, Zeuhl-achtig basspel dat enige gelijkenissen verraadt met, respectievelijk, Christian Vander en Jannick Top (Magma).

De drie leden van dit Engels ensemble mogen wellicht enigszins bekritiseerd worden om het feit dat de twee belangrijkste invloeden van deze band wel erg duidelijk aan de oppervlakte komen. Guapo gebruikt de muziek van King Crimson en Magma echter als startpunt voor een eigen aanpak. Het drietal bewandelt andere paden, waarmee het ontegenzeglijk bewijst over een eigen identiteit te beschikken.

“Five Suns” is een (vijfdaagse?) ontdekkingsreis over kronkelende autowegen, drassige bospaden en steile bergweggetjes in een vallei tussen twee bekende gebergtes. Deze avontuurlijke reis wordt echter onafgebroken bemoeilijkt door alle mogelijke hindernissen, waaronder afzettingen, omleidingen, rotondes, opstoppingen en meer van dat ongerief. Om die reden duurt het even voordat de luisteraar daadwerkelijk zijn bestemming bereikt. Wanneer hij dat evenwel doet, wordt deze onverzettelijke doorzetter beloond met een pot goud in de vorm van een helder begrip van de dikwijls excentrieke muziek van het drietal.

Mijn aanbeveling luidt dan ook om de drie composities met gepaste eerbied te benaderen. Daarbij is een herhaaldelijke verkenning van het terrein beslist onontbeerlijk om de vele verborgen geheimen te kunnen achterhalen. Het is een omgeving die de ondernemende ontdekkingsreiziger zonder enige twijfel zal bekoren en inpalmen. Vertrouw op je gids, want “Five Suns” is de inspanning meer dan waard…

Frans Schmidt