Soul SecretAlbum

Schaadt overdaad?

De stroom nieuwe progressieve metal groepen lijkt zo langzamerhand haast niet meer te stuiten. Aan die niet aflatende stroom kunnen we er weer eentje toevoegen, het in 2004 opgerichte Soul Secret, afkomstig uit Italië.  

Dat Dream Theater een lichtend voorbeeld is voor vele genregenoten, bevestigt ook deze groep door aanvankelijk alleen nummers van deze gigant te spelen. Al spoedig verliet men dit pad om toch op zoek te gaan naar een eigen identiteit. Na wat wijzigingen in de bezetting, waarvan die van zanger de opmerkelijkste is, werd een zestal nummers aan het zilveren schijfje toevertrouwd, met dank aan Karl Groom (ja, ook hij verschijnt hier ten tonele). De beoogde zanger, Michele Serpico, werd echter op het moment suprème ziek, waardoor de zangpartijen werden overgenomen door Mark Basile, voormalig zanger van Mind Key. Als zo vaak heeft elk nadeel zijn voordeel. Ik ken de zangkwaliteiten van Michele Serpico niet, maar het lijkt me sterk dat hij beter is dan Mark Basile. Zo ontstond de vreemde situatie dat de teksten en zanglijnen die door Serpico geschreven waren, door Basile zijn ingezongen.

Wat Soul Secret met “Flowing Portraits” heeft afgeleverd is misschien wel het best bewaard gebleven geheim van de laatste tijd. Natuurlijk zijn in de muziek de invloeden van Dream Theater zo nu en dan nog aanwezig. Verder gaat de vergelijking met een andere Italiaanse nieuwkomer, Pathosray goed op. De muziek is voor progressieve metal begrippen symfonisch en harmonieus. Ook is het opvallend met welk ogenschijnlijk gemak alles wordt gespeeld. Hier is een goed ingespeeld collectief van vakmuzikanten aan het werk.

Vrijwel alle nummers kennen gedoseerde tempowisselingen waarin harde stukken worden afgewisseld met rustige momenten. Ons blijft op deze wijze de nodige snarenracerij en notenpoeperij bespaard. Fraaie gitaarsolo’s en wervelende toetsensolo’s zorgen voor een mooi evenwicht, zoals in First Creature.
In Inner War komen ook de vocale kwaliteiten naar voren met dubbele zanglijnen. Probeer op je gemak ook eens het drumwerk van Antonio Mocerino te volgen. De klasse van zijn drumwerk dringt dan pas goed tot je door. In het tweede deel van dit nummer gaan de heren in een lang instrumentaal stuk helemaal uit hun dak.

Met het (f)lauwe Regrets treffen we het haast onvermijdelijke rustige nummer van de plaat. Het voegt niets toe aan de muziek, nee het werkt eerder verstorend op de ‘flow’ waarin het album zich bevindt. Niet meer doen mannen! Mogelijk diende het als een aanloopje voor het zonder twijfel beste nummer van de plaat, Tears Of Kalliroe, waarbij Kalliroe hoogstwaarschijnlijk een aantrekkelijke dame is.

De eerste paar minuten zouden zo uit een avonturenfilm kunnen komen. Er lijkt geen einde te komen aan de toetsenpartijen en orkestrale stukken waar het nummer mee begint. De ware Italiaanse theatrale aard komt hier boven drijven. Uiteindelijk komt de muzikale wending toch, en hoe. Vanaf dat moment is het alsof je naar het beste werk van Dream Theater luistert. De gitaarriffs zijn ten opzichte van de andere nummers rauwer, ruiger en donkerder. Ook komt de zang dicht in de buurt van die van James LaBrie in zijn beste dagen (ja mensen, die heeft hij ook gehad). Bijna 17 minuten lang voert Soul Secret je mee in wat wel eens de natte droom voor menig progmetal liefhebber zou kunnen zijn.

Het is nu maar afwachten of deze Italianen zich kunnen blijven onderscheiden van al hun concurrenten. Ik heb daar het volste vertrouwen in. Nee, deze overdaad schaadt absoluut niet!

Hans Ravensbergen