Mostly AutumnAlbum

Tja, de nieuwe Mostly Autumn. Wat zal ik ervan zeggen?

Laat me maar halverwege het cd boekje beginnen. Daarin staan zes foto’s van de bezetting anno 2008 en die is nogal opmerkelijk te noemen. Allereerst zijn daar de portretten van zanger/gitarist /toetsenist  Bryan Josh en zangeres Heather Findlay, niks aan de hand zou ik zeggen. Vervolgens zien we de achtergrondzangeressen Olivia Sparnenn en Anne-Marie Helder die beiden tot vast bandlid zijn gepromoveerd en ten slotte zijn daar de tronies van bassist Andy Smith en de nieuwbakken drummer Henry Bourne.

Waar is iedereen?

Het moet hard gewaaid hebben in het kamp van Mostly Autumn want er ontbreken vier essentiële bandleden ten opzichte van het vorige album “Heart Full Of Sky“.  Fluitiste Angela Gordon is niet meer van de partij. Oké, achtergrondzangeres Helder speelt ook fluit, maar met Gordon is ook de folk insteek verdwenen. Waar is extra gitarist Liam Davison? Oké, Josh kan dat varkentje ook wel alleen wassen. Waar zijn drummer Andrew Jennings en toetsenist Chris Johnson gebleven? De vraag is uiteraard welk effect dit op de altijd zo levendige muziek van Mostly Autumn heeft gehad. Noem me conservatief maar ik hou m’n hart vast als ik dergelijke mutaties zie.

Behalve enig pianospel van Findlay heeft Josh alle toetsenpartijen voor zijn eigen rekening genomen dus inclusief  die op het Hammondorgel. Hij is een goed toetsenist, absoluut, maar zijn gitaarspel verdient het gecompleteerd te worden door een toetsenman met een eigen inbreng, een eigen visie. Dat heeft Mostly Autumn altijd Mostly Autumn gemaakt en daar schort het een beetje aan op “Glass Shadows”. Tel daar het gemis bij op van de briljante inbreng door fluitiste Angela Gordon en je hebt een album dat erg veel weg heeft van een gemiddelde, niet al te bijstere Mostly Autumn plaat.

“Glass  Shadows” is een mooi album dat bij vlagen zelfs prachtig is. Helaas zal het vrij geruisloos de boeken ingaan als te soft met een chronische  gebrek aan flamboyance. Eigenlijk zit het vanaf   opener Fireside al niet lekker. Zoals gebruikelijk bij Mostly  Autumn gaat het album met een rocker van start. Na de wat countryachtige intro komt Fireside weliswaar tot een robuust nummer met z’n  synchrone gitaar- en basloopjes, alsmede met zijn volle toetsen en zijn kenmerkende Josh/ Findlay  samenzang, maar echt verheffend is het nummer niet. Leuke solo overigens. Toch zal het tot het eind van het vijfde nummer Paper Angels duren  eer dat het kippenvel echt van betekenis is. Daar knalt Josh zo’n vermaarde Josh-gitaarsolo onder de zang door. Wat een gitarist ! Dat is het kantelpunt van de cd. De composities daarvoor schommelen van zwak tot matig en van redelijk tot kinderlijk eenvoudig, waarbij ik iets te vaak aan Fleetwood Mac heb moeten denken. Vooral in het door akoestische gitaar voortgedreven Flowers For Guns.

Kopie van zichzelf

Findlay is een goede zangeres met een fijne stem, maar briljant is ze niet en dat probeert ze op dit album wel te zijn. Dat siert haar terwijl de muziek niet echt mee wil werken. Gedurende de eerste minuten van Paper Angels zou je een speld moeten kunnen horen vallen maar nee, adembenemend is het niet. We mogen blij zijn dat het album aan het eind van het nummer zo omslaat. Met Tearing At The Faerytale brengt de band dan eindelijk een nummer dat zich enigszins kan meten met het oudere werk. De leadzang van Josh is zeker in het wat lome begin voortreffelijk voor zijn doen. Later klinkt hij wat rauwer en dat is buitengewoon gewenst. In Above The Blue is het de beurt weer aan Heather Findlay. Ditmaal zingt ze een beeldschoon liedje dat door Troy Donokley voorzien is van een prachtig strijkersarrangement. Van Donockley is uiteraard ook weer een gave bijdrage op zijn uileann pipes aanwezig. Hij mag  Until The Story Ends van jus voorzien waardoor dit nogal zoutloze nummer toch nog wat smakelijks krijgt. Een minder nummer is het elf minuten durende Glass Shadows. De titeltrack is illustratief voor het feit dat Mostly Autumn een zwakke kopie van zichzelf aan het worden is. Het is jammer om dit te moeten constateren. Erg fris daarentegen klinkt de vlotte sixtiesachtige afsluiter A Different Sky dat toch  beschouwd zal worden als een niemendalletje. Het komt op dit enigszins duistere album lekker op tijd.

Net na de opname van “Glass Shadows” is toetsenist Iain Jennings weer bij de band gekomen. Hierdoor wint het materiaal van de plaat live tot ieders genoegen  enorm aan impact.

Tevens sterkt zijn rentree me in de gedachte dat “Glass Shadows” eigenlijk een half jaar te vroeg is gemaakt en gezien kan worden als een verkapte soloplaat van Josh en Findlay.

Dick van der Heijde