EphratAlbum

Met de namen Steven Wilson en Daniel Gildenlöw gaan veel deuren automatisch voor je open. Voeg daarbij nog zangeres Petronella Nettermalm van Paatos en je kunt al haast niet meer stuk.

Via Steven Wilson en Blackfield’s Aviv Geffen is de link naar Israël snel gelegd, het land waar niet geheel ontoevallig Ephrat vandaan komt. Laat drummer Tomer Z nu ook nog eens hebben meegeroffeld op het album “II” van Blackfield en je kan zeggen dat de cirkel vrijwel rond is.

Mocht je denken dat Ephrat alleen met deze namen de aandacht op zich wil vestigen, dan heb je het mis. Brein achter de groep is schrijver, gitarist, toetsenist en fluitist Omer Ephrat die met “No One’s Words” een zeer goede plaat heeft afgeleverd. Omer is een man die zich voor ‘ons’ goed verborgen heeft weten te houden, maar over grote muzikale en compositorische talenten blijkt te beschikken. Het is dan ook veelzeggend dat grote namen zich graag aan hem verbinden. Omer Ephrat luisterde zelf graag niet alleen naar groepen die hun oorsprong in de zeventiger jaren kennen, zoals Yes, Rush, Pink Floyd, Deep Purple, maar ook naar metalgroepen als Metallica en Megadeth. Ook noemt hij Porcupine Tree als een belangrijke inspiratiebron.

Van al deze groepen vind je wel wat terug in de muziek van Ephrat. Die muziek is over het algemeen vrij stevig, neigt naar progressieve metal, maar is toch bijzonder gevarieerd. Op een zeer geraffineerde wijze zijn mediterrane en etnische invloeden toegevoegd, waardoor toch een vrij uniek geluid ontstaat. Regelmatig gaat het gas van de plank en geven fluitspel en akoestische gitaar een bijzondere sfeer aan de muziek.

“No One’s Words” is een album dat zich niet gelijk laat vangen. Het is typisch een album wat meerdere luisterbeurten nodig heeft om zich volledig bloot te geven. Vooral de in elkaar overlopende nummers The Show en Haze zullen pas na een paar luisterbeurten tot je doordringen. Op de eerste zijn het hoofdzakelijk de vrij lompe en hoekige gitaarriffs die het geluid bepalen. Pas tegen het einde wordt de muziek rustiger en gaat naadloos over in het aparte Haze. Fans van het Zweedse Paatos zullen hier opveren, want het is de zang van Petronella Nettermalm die letterlijk en figuurlijk de toon zet op dit nummer en er een echt Paatos-nummer van maakt.

Met Lior Seker heeft de groep overigens wel een uitstekende zanger in huis die wat mij betreft op alle nummers had mogen zingen. De ingetogenheid van zijn stem komt goed naar voren in de intro van Better Then Anything, een nummer met zeer fraai fluitspel van Omer Ephrat en een prachtig stuk met mediterrane invloeden. Een sterk aan Pure Reason Revolution refererende zanglijn is ze vergeven. Lior Seker laat ook zijn andere kant zien met rauwe zang die soms vervormd is, een techniek die op dit album vaker wordt toegepast. Aan het einde van het nummer komt ook de subtiliteit waarmee toetsenspel in de muziek is verweven goed tot uitdrukking.

Na het prima instrumentale Block is het tijd voor twee onvervalste prijsnummers. Op The Sum Of Damage Done speelt Pain Of Salvation voorman Daniel Gildenlöw een hoofdrol. Ook hier weer veel vervormde zang van Lior Seker, waarna Gildenlöw het stokje overneemt in een werkelijke dollemansrit met hevige invloeden van Pain Of Salvation. Hier laat Ephrat horen dat het ook moderne geluiden en ritme’s niet schuwt en overgangen naar bruut gitaarwerk ook niet uit de weg gaat. Ja, dit is progressief in ultimo forma.

Het bijna twintig minuten durende Real kent erg veel gezichten. Nadat de heftige Megadeth-achtige gitaarpartijen zijn weggestorven zijn het invloeden van The Beatles die het eerste stuk bepalen. Ja, je leest het echt, The Beatles. Dit soort overgangen blijven wonderbaarlijk maar tegelijk ook kenmerkend voor de muziek die Ephrat maakt. Zonder moeite wordt de Megadeth-draad weer opgepakt en ontspint zich één van de meest progressieve nummers die ik dit jaar gehoord heb. Helemaal wanneer scheurende toetsen zich met de muziek gaan bemoeien en er een Uriah Heep-feestje van maken. Na een korte stilte worden de laatste minuten volgespeeld in een Porcupine Tree sfeer.

Aan het aardig gegroeide rijtje nieuwe groepen in het progressieve genre dit jaar, kunnen we weer een zeer talentvolle toevoegen, de naam is Ephrat!

Hans Ravensbergen