NightwishAlbum

Het zal niet makkelijk zijn geweest. Want als je één van je succesformules op een zijspoor zet, vergt dat wel enige moed. “Dark Passion play” gaat de geschiedenis in als het eerste album van Nightwish zonder Tarja Turunen, de sopraan die het succes vanaf het ontstaan van de band voor een groot deel mogelijk heeft gemaakt. De beslissing van de andere bandleden om Tarja uit de band te zetten is onder de fans niet onomstreden. In eerste instantie verdeelde deze daad de grote fanschare in een pro “Tarja” groep, en een pro “Tuomas” groep. Toumas Holopainen, medeoprichter van de band en creatief brein, wordt toch wel grotendeels verantwoordelijk gehouden voor de publiekelijk geschreven brief aan Tarja na afloop van de bands meest succesvolle tour, direct na het verschijnen van “Once”. In deze brief beschuldigen de bandleden Tarja van diva gedrag, het niet vooropstellen van de belangen van de band, geldzucht en egoïsme. Erger kan je bijna niet worden afgeschilderd als mens en artiest, voor het oog van de hele wereld.

De vervangster van Tarja werd na een lange zoektocht gevonden. Dat is de Zweedse Annete Olzon geworden, die tot het aantreden binnen Nightwish niet overdreven bekend was, ook al had ze een redelijke muzikale loopbaan. Om het sprookje even te verduidelijken, Olzon speelde ten tijde van het ontslag van Turunen in een ABBA coverband, en had nog nooit van Nightwish gehoord. Of Olzon er in geslaagd is om Turunen te doen vergeten? Nog niet, maar ze is hard op weg.

We beginnen gelijk met een enorme hap muziek, en gaan voortvarend van start in The Poet And The Pendulum. Ik vind het gewaagd, laat ik dat voorop stellen. Veertien minuten lang word je hier gebombardeerd met symfonische bombast van een meer dan voortreffelijk spelend London Philharmonic Orchestra en heftige gitaarmuziek. Je gaat op en neer, wordt meegezogen in de tragiek en weer wakker geschud. Mooi verwerkt is de tenorzang van Guy Elliott en Tom Williams. Olzon kan af en toe moeilijk bijbenen in dit geweld, het is verkeerd op het album geplaatst, vooral omdat Olzon hier niet overal de meest positieve indruk achterlaat. Ik neem het haar niet kwalijk, ga er maar aan staan. Hierna mag ze in Bye Bye Beautifull ook nog even een steek onder de gordel aan het adres van Turunen afleveren, gelukkig zijn de meest provocerende teksten voor de agressief zingende Marco Hietala. Nog steeds wrok, heren van de band?

Een ander opvallend nummer op het album is Master Passion Greed. Dit is namelijk onvervalste metal, en vooral in het eerste gedeelte toont de band aan dat ze ook wel degelijk trash metal kunnen spelen. De toon blijft gedurende de hele track bijzonder snel en hard, met een niet onverdienstelijke Hietala die de zang voor rekening neemt. Eigenlijk kan dit nummer niet door een beschaafde dame ingezongen worden, dus goed aangevoeld Nightwish!

Om het lekker gevarieerd te houden wisselen we weer af met een uitstekende ballad, genaamd Eva. Bijgestaan door het orkest kan Olzon haar visitekaartje aan de wereld afleveren.

For The Heart I Once Had is in al het gitaargeweld een fijn luisterliedje, niet te snel, catchy en makkelijk op te pikken. Daarna zijn we aangeland bij The Islander, waarin Hietala verassend aangenaam zingt. Niet het rauwe geluid wat hij normaal ten gehore brengt, maar heerlijk rustig, gedeeltelijk begeleid door akoestische gitaar. Eén van de toppers van het album. Maar dan doen we gelijk weer tekort aan Last Of The Wilds, een nummer gestuwd door folky elementen. Vooral de viool, gespeeld door Nollaig Casey en de zogenaamde tin whistle, gespeeld door Troy Donockley van de Ierse Celtic band Iona zorgt voor een nieuwe dimensie in de muziek van de Finse band.

Het enige nummer waar ik wat twijfels heb over Anette Olzon, is 7 Days To The Wolves. Een aangenaam nummer, ware het niet dat de Zweedse schone ondersneeuwd raakt in de gezamenlijk gezongen refreinen met Hietala. Het kan zijn dat de producent niet goed genoeg heeft afgestemd, maar het valt erg op, zeker in de tweede helft van de song, waarin ze haar solo bijna afschreeuwt. Gelukkig kan ze zichzelf weer revancheren in Meadows Of Heaven. Op rustige, beheerste toon is deze dame op haar best, dat blijkt wel uit deze prachtige symfonische ballad, die de cd op fantastische wijze afsluit.

Na alle Nightwish albums gehoord te hebben, is mij nu ook duidelijk waarom deze band zo razend populair is in Scandinavië, Duitsland en de rest van Europa. De band is in staat om echt stevig geluid te produceren, maar weet daar op subtiele manier melodieuze en symfonische rock door te verweven. Samen met de vrouwelijke zang van Olzon en de rauwe stem van Hietala levert dat een gevarieerd en zeer aantrekkelijk album op. En als je gecharmeerd bent van een folky sound in stevige rock is het verstandig snel naar je lokale platenboer te rennen!

Ruard Veltmaat

CD:

2LP: