Devin Townsend Project, TheAlbum

Noemde ik het in mijn recensie van het voorlaatste album “Ki” al opvallend dat Devin Townsend zijn zaakjes snel weer op de rails heeft, nog hetzelfde kalenderjaar ligt deel twee van zijn vierluik op de mat. Een opvolger waarmee Townsend zijn belofte gestand doet. Zo is een volledig nieuwe line-up aangetrokken ter vertolking van zijn jongste composities. Nou ja, nieuw, binnen dit vierluik dan, want Ryan van Poederooyen en Brian Waddell kennen we natuurlijk al van ‘Townsend-albums’ als “Accelerated Evolution” en “Synchestra”. Niet zo vreemd, want muzikaal gezien zijn nauwelijks overeenkomsten te vinden met de illustere voorganger “Ki” maar des te meer met steviger werk uit voorgaande jaren. Dat na “Ki” weer een hardere koers gevaren zou worden was trouwens al toegezegd. Denk daarbij niet aan deprimerende kost, want niet eerder klonk Townsend zo opgewekt als nu. De gezelligheid druipt er als het ware vanaf…

Een centrale en royale rol is toebedeeld aan Anneke van Giersbergen en die samenwerking is meer dan vruchtbaar. Naar het schijnt is van Giersbergen trouwens eerst gevraagd voor dit project nadat zij uit eigen beweging een video had ingestuurd terwijl ze Hyperdrive, oorspronkelijk van het album “Ziltoid The Omniscient” inzingt. Townsend, die tot dat moment nog zoekende was naar een vrouwelijke, vocale bijdrage voor “Addicted” was direct verkocht. Anneke weet ook wel raad met gastrollen en samenwerkingsverbanden natuurlijk (recent nog met Anathema’s Daniel Cavanagh). Het mooie van haar bijdragen vind ik dat zij onmiskenbaar haar eigen stijl behoudt, terwijl ze volledig eer doet aan het betreffende project. Zo ook nu. Op songs als Hyperdrive!, Bend It Like Bender! – met een knipoog naar de Keira Knightley film ‘Bend It Like Beckham’ – en Resolve! wordt het haar ook makkelijk gemaakt, want toeval of niet, The Gathering klinkt hier behoorlijk door. Maar ook op de overige songs kwijt ze zich meer dan voortreffelijk van haar taak. Hoogtepunt van de vocale tandem is waarschijnlijk het sferische, breed uitwaaierende Supercrush! waar van Giersbergen zich van haar zwoele kant laat horen.

“Addicted” is een strak, riff georiënteerd rockalbum zonder pretenties geworden. Geen metafoor, verborgen boodschap of dubbele bodem, wat je hoort is wat je krijgt. En dat is na het beklemmende en tekstueel zwaar aangezette “Ki” best verrassend. Zo verrassend dat ik mij afvraag wat de link tussen de twee albums eigenlijk is. Naar verluidt hanteert Townsend op deel drie en vier muzikaal gezien de overtreffende trap als hij steeds harder om zich heen gaat meppen en brullen. Daarmee is “Ki” dan een wat vreemde eend in de bijt en zal het wellicht als meest originele album uit deze serie de geschiedenis ingaan. Met songs als Addicted!, Universe In A Ball! en Numbered! keert Townsend nu immers enigszins op zijn schreden terug en verrast hij minder dan met de grensverleggende songs op “Ki”. Slechts twee van de nieuwe songs, te weten: Ih-Ah! en The Way Home! herinneren nog aan deel een en dit stelt een beetje teleur; de vernieuwing maakte op mij wel indruk namelijk en ik had stiekem op meer gerekend.

Evengoed is “Addicted!” een album waar je als liefhebber van ’s mans werk weer heerlijk je tanden in kan zetten. Het klinkt vertrouwd, maar mede door de ruim aanwezige zang van Anneke van Giersbergen en het opgewekte karakter niet als een herhalingsoefening. In verhouding tot eerder werk heeft het een commercieel randje en liggen de songs makkelijk in het gehoor. Verwacht dus vooral geen “Ki” deel twee, want dan kom je bedrogen uit.

Govert Krul