VesperoAlbum

Het instrumentaal van leer trekkende, uit Rusland afkomstige Vespero heeft goed begrepen dat muziek avontuurlijk en boeiend moet zijn. Dit nobele streven leidt niet tot louter positieve reacties, maar zeker wel van hen die gecharmeerd zijn van psychedelische, avant-gardistische Progrock. Dit schijfje is met veel liefde en vakmanschap gecreëerd voor luisteraars die wel wat kunnen hebben en daarbij graag iets anders willen horen dan muziek geïnspireerd door Porcupine Tree of Riverside.

Ik ben altijd erg benieuwd naar de totstandkoming van composities zoals “By The Waters Of Tomorrow” laat horen. Zeker is dat hier een behoorlijke mate van improvisatie aan de basis staat. Daar waar een flink arsenaal aan instrumenten vrijelijk ruimte krijgt, vormt drummer Ivan Fedotov een uiterst dynamisch en veelzijdig baken. Hoewel zelf verantwoordelijk voor een scala aan uiteenlopende ritmes en tempowisselingen is hij als rode draad goed waarneembaar. Negeren kun je hem nauwelijks. maar waar nodig beperkt hij zich tot een stevige bijrol, bijvoorbeeld op de sterk aan de noisy kant van The Gathering refererende opener Daphne. Om vervolgens een tikkeltje speelser en prominenter te roffelen op het Cameleske Percious. Hier vallen ook de voor Vespero kenmerkende etnische invloeden voor het eerst maar zeker niet voor het laatst bij.

Favoriet op dit album is zonder meer Amaryllis. Een track die aanvankelijk de eer laat aan allerhande sinister klinkende elektronica waarna een aan Alex Lifeson schatplichtige gitaar de overhand neemt. De laatste minuten worden volledig ingenomen door het heerlijke geluid van Mellotron, staccato gitaar en verslavend, ritmisch volstrekt verantwoord drumwerk. Gao Zult biedt meer magistraal drumwerk binnen een postrockcontext met invloeden van bassist en levensgenieter Jah Wobble. Aanstekelijke vioolpartijen vullen hier op Ierse wijze aan en maken deze song tot het fuifnummer.

En zo vloeien de hoogtepunten in elkaar over, van het meer ingetogen Tall Tree met wederom fantastisch gitaarwerk, de waanzinnige fluit en zang op Seagulls Sing (When It Rains) tot de bezwerende klanken van Punto Fijo en het Cocteau Twins-achtige Pavane Lacryme. Zeker niet voor de tere zieltjes onder ons, maar wie zo nu en dan hevig verlangt naar een ‘ouderwets’ muzikale trip voorzien van een royale hoeveelheid toetsen, Mellotron, viool, cello en last but not least gretig drumwerk, kan dit jaar nauwelijks beter treffen.

Govert Krul