KarmakanicAlbum

Wat gaat de tijd toch snel, ik had me niet eens gerealiseerd dat het laatste studioalbum van Karmakanic al drie jaar oud is. Dat lijkt me een goed teken, want het bewijst dat ik er nog niet op uitgeluisterd ben. Nu moet het echter even een poosje in de kast, want hier is “In A Perfect World”, het nieuwe album. Een dik uur hoofdzakelijk meer van hetzelfde, in dit specifieke geval een groot goed.

Karmakanic is de iets minder blije oudere broer van Moon Safari, met ongeveer dezelfde voorliefde voor symfonische muziek uit de jaren ’60 en ’70 van de vorige eeuw: Yes, Genesis, Styx. Bij Jonas Reingold, Flower King en leider van Karmakanic, krijg je er ook nog een dosis Deep Purple, Journey, Beatles en natuurlijk Flower Kings bij.

Dit is (en wie is daar verbaasd over?) een tamelijk briljant album. Prachtige composities, knappe samenzang, heerlijke instrumentaties en nét dat beetje pit dat Moon Safari tekort komt. Dat komt door de beheersing die Reingold laat zien. Hij is er niet op uit het wiel opnieuw uit te vinden, zoals de bijsluiter terecht vermeldt. Karmakanic maakt tot in de vezels ouderwetse muziek, maar dan wel heel erg goed. Daarbij houdt Reingold de boel overzichtelijk. Zelfs in een nummer van een kwartier blijft het aantal muzikale thema’s beperkt, waardoor je aan het einde van het liedje nog herkent waarmee het begon. Persoonlijk vind ik dat heel fijn, want hoe vaak gebeurt het niet dat progcomposities zo lang en muzikaal breedsprakig zijn dat je ze ook na veelvuldig beluisteren niet uit elkaar kunt houden? Karmakanic houdt het overzichtelijk, zelfs op een plaat van haast 60 minuten.

“In A Perfect World” is binnen de kaders van het genre zelfs nog een tamelijk afwisselend avontuur. Na openingsepos 1969 is Turn It Up een heel prettig stuk pomprock met een reuze hitgevoelig refrein, bijna jammer dat het vier minuten te lang is voor het Eurovisie Songfestival. The World Is Caving In is weer een onvervalste progkraker, maar Can’t Take It With You maakt heel knap gebruik van een salsaritme. Het is tevens het stevigste en raarste nummer van de plaat. En zo krijg je om en om steeds een serieus langer werk en een wat korter afwijkend nummer voor je kiezen. Het houdt de luisterervaring fris, tot na het lekker smerig-bluesy einde van When Fear Comes To Town.

Er wordt weer op hoog niveau muziek gemaakt, van de fretloze basgitaar figuurtjes tot en met de nostalgische  synthesizersolo’s. De plaat klinkt geweldig en ook tekstueel heeft Reingold zijn best gedaan, met actuele en sociale onderwerpen. Hij moet alleen een keer beslissen of de “world is caving in” of dat er “nothing wrong with the world” is, want dit is me iets teveel gokken op twee paarden tegelijk.

Niks te mopperen dus, schitterende muziek subliem uitgevoerd, in een perfecte wereld zou zo’n album op mondiale schaal indruk moeten maken. Maar ja…

“In A Perfect World” is ook verkrijgbaar in een ‘special edition’ versie met een bonusnummer en 25 minuten film.

Erik Groeneweg