PanzerballetAlbum

Men neme jazz. Men neme harde rock. In gelijke mate tevoegen, even roeren en op hoog volume serveren. Als het aan Panzerballet ligt, smaakt het prima! De invloed van jazz op de progressieve rock en metal is niet te onderschatten. In de jaren ’60 bijvoorbeeld lieten The Grateful Dead en Frank Zappa zich beïvloeden door de atypische en minder lineaire vorm van muziek. Zo rond de jaren ’90 kreeg jazz ook een voet tussen de deur bij de hardere metalbands. Grote namen uit die tijd, zoals Death, Cynic en Atheist incorporeerden jazzy gitaarloopjes en off-beats in hun geluid. Een band als Meshuggah borduurde hier lustig op voort. De laatste toevoeging in dit rijtje is de Noorse Shining die met de plaat “Blackjazz” nog net een stapje verder ging en extreme metal daadwerkelijk combineerde met gillende saxofoons en klarinetten.

In diezelfde hoek treffen we ook Panzerballett aan. Eigenlijk is er geen sprake van de invloed van jazz op hun rock, noch is er sprake van invloed van rock op hun jazz. De muziek is een volledig natuurlijke samensmelting van beide genres. Het spelplezier spat van de plaat af en het is moelijk om aan de indruk te ontsnappen dat je hier met een stel prettig geschifte muzikanten te maken hebt. Iedereen die bekend is met drukke fusion, weet dat dit geen muziek is die je beluistert in de auto, als je een weg door het centrum van Amsterdam probeert banen. Het is ook geen ideale achtergrondmuziek voor een dineetje met je partner, familie of huisdier. Deze muziek vraagt de volle aandacht, en verdient die ook!

De cover van (I’ve had) The Time of My Life (ons aller bekend door de film Dirty Dancing) is misschien wel het leukste liedje dat ik dit jaar langs heb horen komen. Ingeleid door mierzoete zang duurt het gelukkig niet lang voor alle knoppen richting 11 gaan gelukkig. De eerste helft van de cd staat vooral in het teken van blaasinstrumenten, waar de gitaren en drums, hoewel voortdurend in beweging, de rest van de muziek volgen. Bij nummer zes, A Vulgar Display of Sauerkraut (misschien wel de leukste songtitel die we dit jaar gaan tegenkomen) komt de metalkant van Panzerballett wat meer naar voren en worden er zware riffs geserveerd, op een bedje van een Djent-achtige beat. De koek is daarna echter nog steeds niet op: The Ikea Trauma drijft volledig op een bluesrock riff en beat, die desondanks doorspekt is met jazz loopjes. Daarnaast beschrijft de band hier met de songtitel een probleem waar we allemaal vroeg of laat wel eens mee in aanraking zijn gekomen. Sympathieke jongens!

De songtitels van deze plaat en de keuze van de cover geven antwoord op de vraag die Zappa jaren geleden stelde. Humor heeft best een plaats in muziek. En mocht je twijfelen, jazz heeft ook zeker een plaats in progressieve rock. Panzeballett brengt met “Tank Goodness” een enorm drukke, indrukwekkende en zeer gevarieerde plaat uit. Was ” Shilling”  al een brug te ver qua jazzinvloeden, dan kan je deze plaat beter links laten liggen. De liefhebber van acrobatentoeren op het gebied van songstructuur en instrumentbeheersing mag deze plaat eigenlijk niet links laten liggen.

David Nummerdor