Knells, TheAlbum

Als redacteur van Progwereld vallen er soms de raarste promo’s op je bureau. Dan blijkt de verpakking bijvoorbeeld helemaal geen aanwijzing voor de muziek die er uiteindelijk uit de speakers klinkt. En die muziek blijkt dan vervolgens zo avantgardistisch dat er nauwelijks chocola van te maken is, laat staan een behoorlijke recensie.

Zo’n plaat is dus het debuutalbum van The Knells. De hoes deed ons in eerste instantie denken aan folk. Folk-rock, folk-prog, je snapt het. Ook de bezetting van gitaar (2x), bas en drums zou daarbij kunnen passen. En we kennen wel meer bands in onze piepkleine niche die het zonder toetsen doen. Maar wat deze band absoluut apart zet, is de zang. Niet één, niet twee, maar drié zangeressen, geschoold en wel. Dat zal leuke koortjes opleveren, we hoorden het al voor ons.

Voor we verder gaan, eerst even een gewetensvraag: wie van jullie heeft er destijds hard moeten lachen toen de eerste plaat van Zappa’s Mothers Of Invention uitkwam? Of bij “Lizard” van King Crimson? We kunnen dus maar beter voorzichtig zijn, voordat we The Knells als ‘weird’ afdoen.

Want het probleem is een beetje dat het allemaal héél experimenteel is. Niks mis mee natuurlijk, maar eerlijk gezegd wel een beetje vermoeiend. De dames kunnen prima zingen, dat hoor je zo, maar zouden ze maar eens wat zingen waarin iéts van harmonie te horen valt. Hou ons ten goede, we houden best van een dissonantje hier en daar, maar aan de zang op deze plaat is kop noch staart te ontdekken. Echt heel knap allemaal, maar een heel album achter elkaar trek ik niet. Het moet gezegd, ik mis die toetsen helemaal niet. Helaas mis ik daarvoor in de plaats álle houvast in deze muziek. Heel soms lijkt er een stukje te ontstaan waarin enige melodie of harmonie zit, maar al snel wordt weer een ander ritme ingezet, een nieuw akkoord uitgevonden en zingen de dames ieder een ander nummer.

Maar zoals gezegd, laten we voorzichtig zijn. Want de dames en heren kunnen best wel wat. Misschien kunnen ze voor een volgend project beter de experimenten ietwat doseren tussen een conventionelere aanpak door. Dat neemt niet weg dat er beslist een publiek te vinden is dat zulke experimentele muziek waarderen kan. Voor de gemiddelde progliefhebber is dit, vermoed ik, een brug te ver.

Marcel Debets