Pink FloydAlbum

Een nieuw album van dinosaurus Pink Floyd, wie had dat ooit gedacht? Jawel, de verhalen gaan al enige tijd rond natuurlijk, zeker na het overlijden van Richard Wright in 2008. En dan nu toch een ‘nieuwe’ plaat en dat twintig jaar na het laatste echte wapenfeit van Pink Floyd. Over “The Endless River” onder de naam Pink Floyd zullen velen trouwens bedenkingen hebben. In hoeverre kun je een project dat volledig gedragen wordt door David Gilmour, met voor de volledigheid, als enige aanvullende mogelijkheid nog Nick Mason, nog onder de noemer Pink Floyd scharen?

Tja, in alle eerlijkheid was deze discussie al rond het wat mij betreft sterke album “A Momentary Lapse Of Reason” vrij heftig, hoewel Richard Wright daar nog wel een bijdrage leverde, maar meer ook niet. Ook toen waren het Gilmour en Mason die met de eer aan de haal gingen. Nee, dan is “The Endless River”, evenals “The Division Bell” toch wel de best mogelijke line-up voor Pink Floyd (met vandaag Richard Wright postuum uiteraard, maar van hem was blijkbaar meer dan voldoende restmateriaal beschikbaar), aangezien we Roger Waters natuurlijk niet meer hoeven verwachten. Is dit een laatste staaltje egotripperij onder de magische noemer Pink Floyd?

Daar kunnen we heel duidelijk over zijn: zeker niet! Wie verwachtte een slap aftreksel van “The Division Bell” voorgeschoteld te krijgen komt bedrogen uit. Met “The Endless River” geeft David Gilmour juist een ultiem en zeer respectvol eerbetoon aan het legendarische Pink Floyd uit de (in elk geval commercieel) hoogtijdagen. Gilmour tovert nog eenmaal de – subjectieve – hoogtepunten uit zijn Stratocaster. Je hoort dus veel invloeden van het album “Wish You Were Here”, waarbij je Shine On You Crazy Diamond soms letterlijk voorbij hoort komen. De uit duizenden herkenbare riff  van Run Like Hell, evenals die prachtige toetsen/soundscapes uit One Of These Days van klassieker “Meddle”, zijn ook prominent aanwezig. Zo lijkt het album op veel momenten dus eerder een vrij vertaalde remix van ouder werk dan nieuw materiaal, en wat moet je daar nu van vinden?

Ik wind er geen doekjes om. Wie vindt dat “The Endless River” een flauwe herhalingsoefening is, die zit er flink naast. Vrij naar Cruijff: wie dit album niet snapt heeft het niet begrepen. Wie vindt dat dit album oersaai is heeft het evenmin begrepen. “The Endless River” moet beluisterd worden als een van melancholie druipend afscheidswerk. David Gilmour maakt een laatste rondje langs de velden en doet dat muzikaal gezien in gezelschap van alle (oud) leden van Pink Floyd. Kijk, Gilmour hoeft natuurlijk helemaal niets meer te bewijzen. Stiekem kun je zeggen dat hij een soloalbum had kunnen maken onder de naam Pink Floyd dat ongeveer zou klinken als afsluiter Louder Than Words. Artistiek gezien zou het dan een beter album opleveren, maar het is juist een bewuste keuze dit niet te doen. Dit is het laatste kunstje van Pink Floyd, en hoewel nagenoeg solo tot leven gebracht (met heel veel respect voor de nalatenschap van Wright), neemt hij allen die hebben bijgedragen tot het succes van Pink Floyd mee op deze trip.

De vergankelijkheid, de sterfelijkheid, de overdrachtelijke inborst waarmee je terugkijkt op een leven, geslaagd of niet, komt hier tot uiting in zowel de muziek als het artwork. Geluiden dat men het artwork lelijk vindt zijn niet van de lucht. Wat mij betreft onzin, de oude foto’s uit de Division Bell periode hebben veel waarde. Dat een eenzame roeier in een boot tussen de wolken zijn laatste bestemming zoekt, met een lege boot op de achterzijde van het album, laat niets te raden over. Ik vind dat meer dan artwork, dit vertelt een verhaal op zichzelf.

Hoogtepunten noemen of songs beschrijven is, gelet op het bovenstaande natuurlijk je reinste onzin. Dit album staat geenszins op zichzelf en mag zo ook niet beoordeeld worden. David Gilmour kijkt, in elk geval wat Pink Floyd betreft, een laatste maal terug en zag dat het goed was, heel goed. Ik gun deze levende legende deze eer volledig en ben tot tranen toe dankbaar dat ik deze wandeling in figuurlijke zin met hem mag maken. Negatief oordelen over dit bijzondere laatste en reflectieve album is ronduit schandalig en een dolksteek in de rug van muzikanten die zoveel moois hebben gebracht in een mensenleven.

Ik heb ongelooflijk veel waardering voor “The Endless River” en kan mij geen mooier slotakkoord bedenken. Pink Floyd is voorbij en komt niet weer. Laten we stilstaan bij dit unieke album, eervol gebracht door een unieke muzikant, die hier handelt met oneindig veel respect voor Pink Floyd als band.

Govert Krul

CD

CD + DVD

2 LP