Nucleus TornAlbum

“Neon Light Eternal” is de zwanenzang van Nucleus Torn, dat is bij de release van deze cd duidelijk. Vooraf was al bekend dat “Street Lights Fail” het eerste deel van een tweeluik was en dat het tweede deel: “Neon Light Eternal” een tijdperk zou afsluiten. Nu blijkt dus dat de band van mastermind Fredy Schnyder er na ruim 18 jaar mee stopt. En dat is een bewuste keuze, blijkt uit het interview dat Progwereld met de multi-instrumentalist in november 2015 had.

Drie songs herbergt dit album met een speelduur van 40 minuten. Net als de vorige cd’s niet bijzonder lang, maar de intensiteit van de muziek vergoedt ook in dit geval veel. Evenals op “Street Lights Fail” heeft Schnyder zijn vaste ploeg van Alain Ackermann en Anne Murphy bij elkaar weten te houden. Daarbij heeft hij traditioneel hulp gekregen van Anouk Hiedle op dwarsfluit, Daniel Schläppi op basgitaar en Kirstine Strasser op viool.

Het eerste nummer Declaration Of Mistrust begint kalm met een monotoon geluid en zang van Anne Murphy die richting het geluid van de IJslandse zangeres Björk gaat. Fragiel, breekbaar en mysterieus. De zangeres van de folk-metalband Eluveitie ontwikkelt zichzelf met grote stappen, ook binnen het geluid van Nucleus Torn. Na ruim twee en een halve minuut komen de eerste instrumenten in de track die 22 minuten duurt. Schnyder heeft in de achttien jaar bewezen dat hij als een ware meester met zijn composities de luisteraar kan bespelen en dat is op deze cd niet anders. Als vertrouwd gedijen de verschillende elementen in de muziek van Nucleus Torn, maar de boventoon in dit nummer wordt gevoerd door melancholie. De Mellotron en dwarsfluit spelen een belangrijke rol in het middenstuk van de track en nogmaals, getuige haar zang klinkt Anne Murphy met haar vocalen veel beter dan tot nu toe is gebleken. Na elf en een halve minuut vallen er meerdere stiltes die je zintuigen aanscherpen. De muziek wordt hoopvoller en met de teksten erbij kan ik concluderen dat dit nummer meer als een toneelstuk of als drama beoordeeld moet worden. Dit verdient een rustig moment in de avond, een goed glas wijn en een hoofdtelefoon.

Het heerlijk rustige welbevinden onder een hoofdtelefoon wordt dan daarna wel abrupt verstoord door het opvolgende Nothing Between You And Death. Snoeiharde riffs aangevuld met dissonante geluiden en a-ritmische zang van Murphy schudden je wakker uit de heerlijke roes waar Declaration Of Mistrust je in achterliet.

Street Lights Fail, het laatste nummer van het album en vernoemd naar het eerste deel van het tweeluik, begint bijzonder kalm en wiegt je haast in slaap. Wederom is de zang van Murphy indrukwekkend. Opvallend is dat haar zang bijzonder mooi geplaatst is in de mix van het nummer. Haast slaperig komt de zang uit de luidsprekers en heel langzaam bouwt het nummer zich op tot een korte vioolsolo die mysterieus is en je vertwijfeld achterlaat. Dan, na ruim zeven en een halve minuut, is het echt voorbij. De laatste klanken van Nucleus Torn hebben geklonken en deze bijzondere band laat ons enigszins verdrietig achter.

Nucleus Torn laat de wereld achter met een album dat kenmerkend is voor de sound van de band. Melancholie, dissonantie, berusting, contrast en vooral een uniek geluid symboliseren het karakter van de Zwitserse band die met dit laatste wapenfeit een indrukwekkend werkstuk achterlaat. Waarschijnlijk zal ook in dit geval maar een klein, select groepje binnen de wereld van progressieve rockmuziek dit pièce de résistance op echte waarde weten te schatten. Het is een eeuwige zonde aan een geweldige muzikant – Fredy Schnyder.

Ruard Veltmaat