PallasAlbum

Het verhaal Pallas mag bij de echte Symfomaan bekend zijn. Na in midden jaren 80 een tweetal klassieke neo-prog albums te hebben uitgebracht (“The Sentinel” en “The Wedge”) werd het, afgezien van wat verdwaalde optredens, erg stil rond deze band.
In 1997 kwam de band weer voorzichtig bij elkaar. Dit resulteerde eind 1999 in het sterke album “Beat The Drum” waarop onder andere nummers uit de periode post-“The Wedge” eindelijk verder werden uitgewerkt maar ook een aantal goede nieuwe nummers werden gepresenteerd waar onder het tijdloze titelnummer en de magnifieke ballad Blood And Roses.

En nog geen anderhalf jaar later volgt er al een nieuw album van Pallas. Het album opent met het verstilde The Big Bang. Een pastorale opener met sfeervolle toetsenpartijen en de herkenbare stem van zanger Alan Reed daar overheen als verwachtingsvolle aanloop naar het negen minuten durende majestueuze titelnummer The Cross & The Crucible. Het nummer opent met veel bombast in de beste “Sentinel”-traditie. Ronkende toetsen, indrukwekkende koorzang, spetterend gitaarwerk van Niall Matthewson en de uit duizenden herkenbare emotionele zang van Alan Reed doen je snakken naar adem. Halverwege het nummer volgt een mooi tussenstuk met kerkklokken, fraaie koorzang en vreemde geluidseffecten waarna de finale inzet. Hierin is het drumspel bijzonder sterk en tovert Matthewson een vlijmscherpe gitaarsolo tevoorschijn die werkelijk adembenemend wordt naarmate het slot volgt. Schitterend!!

For The Greater Glory volgt met wederom een theatrale opening waarbij de hoofdrol is weggelegd voor het prachtige toetsenspel van Ronnie Brown. Hierna wordt het tempo opgeschroefd en ontwikkeld het nummer zich al pompend en stuwend halfweg naar een fraaie rustige passage. Hierin weer de vreemde geluidscollages waarna het nummer weer aangezwengeld wordt naar een op “Beat The Drum” gelijkend einde. Who’s To Blame begint met mooi acoustisch gitaarspel waar Alan Reed balladeachtig overheen zingt. Hierna wordt het nummer steviger en wordt de zang opgesierd door enige vrouwelijke achtergrondvocalen waarbij gelijk de Pink Floyd referentie in mijn hoofd opduikt.The Blinding Darkness opent atmosferisch, ik moest gelijk denken aan het Gandalf album “Gallery Of Dreams”, en vervolgens barst het nummer los middels een uit de progmetal bekende overgang. Het gitaarspel van Niall is lekker scheurend en dit nummer kent een zogenaamd arenarock tempo, wat we zo goed kennen van bands als Marillion en Pink Floyd. Towers Of Babble zou wel eens uit kunnen groeien tot een live favoriet want dit nummer beschikt over alle typische Pallas-kenmerken zoals sfeervolle toetsenpartijen, knappe tegendraadse ritmes, zeer stuwend gespeeld op bas en drums en theatrale zang van Alan Reed met op de achtergrond de band die knap meezingt. Op ongeveer tweederde van het nummer zit een knappe break waarna een kerkorgel invalt. Dit doet de zeventiger jaren weer helemaal herleven. Een bassolo is de aanloop naar het spectaculaire einde van dit nummer waarin gitaar en toetsensoli elkaar gaaf afwisselen.

Generations is een ballad met “whistles” en veel toetsen die het echter ruimschoots moet afleggen tegen het al eerder genoemde Blood And Roses van het vorige album. Midas Touch is met zijn elf minuten het langste stuk van de CD. Dit nummer opent met onweersgeluiden en gesproken tekst en lijkt eerdere nummers van de CD met elkaar te verbinden. “The Cross & The Crucible” is dan ook niet een echt conceptplaat maar meer een “thematic-album” aldus gitarist Niall Matthewson. Het behandelt het bestaan van de mensheid vanaf het prille begin (The Big Bang) tot aan het heden.Na de gesproken tekst volgen onheilspellende toetsen waarna gelijktijdig gitaar, drums en een indrukwekkend koor invallen. De gepassioneerde stem van Alan Reed doet de rest in deze sterke opening waarna een mooi lang rustig middenstuk de aanloop vormt naar de breed uitwaaierende apotheose die mij wel erg veel doet denken aan Atlantis van “The Sentinel”. Met mooi rustig pianospel wordt dit overdonderende nummer besloten. Het slotstuk Celebration lijkt dan ook op een soort toegift. Weer die massale Pallas bombast, weer die kerkklokken en stevig riffend basswerk.
De maniakale zang van Alan Reed gaat mooi samen met het gevoelige pianospel waarna de band weer ontwaakt en het nummer en de CD laat groeien naar een prachtige finale.
Kortom: Pallas is na Beat The Drum nu definitief terug met The Cross & The Crucible…… Gaat dat horen!

Gerard Augustijn