Bertoni, AlessandroAlbum

Allessandro Bertoni is een in de Verenigde Staten woonachtige Italiaanse toetsenist. Hij verscheen in 2008 voor het eerst voor het internationale voetlicht met de instrumentale jazzrock/fusion groep Aphelion. In die hoedanigheid ontmoette hij Derek Sherinian (Planet X, ex-Dream Theater, Alice Cooper). Zijn grote voorbeeld.

Met hulp van Sherinian vervulde Bertoni zijn grote wens om in samenwerking met enkele grote namen uit de jazzrock/fusion wereld een soloalbum te maken. En daar is hij glansrijk in geslaagd.

“Keystone” is niet alleen een toetsenalbum. Daarvoor is het spel van Brett Garsed (een van mijn persoonlijk favoriete fusion gitaristen) te prominent aanwezig. Tel daarbij het soepele drumwerk van Virgil Donati (Planet X, Steve Vai) en de uitspattingen op basgitaar van Ric Fierabracci (Chick Corea, Billy Cobham) en het mag duidelijk zijn dat deze schijf een topper is. Dat illustreer ik door er enkele nummers uit te lichten.

Opener The Great Portrait is het eerste deel van het drieluik met de titel Megas Alexandros. Dat Sherinian het grote voorbeeld is van Bertoni wordt gelijk duidelijk. Gedreven en stuwend toetsenwerk dat barst van de adrenaline. De overgang naar City Of Gordium is fraai. Met rustig toetsenwerk en dominant spel op basgitaar wordt wat gas teruggenomen. Voor het eerst laat Garsed horen tot welk moois hij in staat is. Het bombastische derde deel, To The Ends Of The Earth, barst uit zijn voegen van scheurende Hammondklanken. We horen hier de invloeden van Derek Sherinian, Planet X en ook Jordan Rudess is in de buurt. Mocht het daadwerkelijk tot een aards einde komen, dan alstublieft met dit drieluik.

De over het algemeen open drumstijl van Donati is een toegevoegde waarde. Op Tetium Non Datur treedt hij op de voorgrond met een sterk staaltje drummen. Daarna geeft hij het heft over aan Bertoni die stevig los mag gaan met onder meer enkele virtuoze solo’s.

Op Galactoc Halo is de basgitaar van Fierabracci opnieuw de bepalende factor. Wellicht vind ik daarom de muziek in dit genre zo prettig om naar te luisteren.

Het album sluit rustig af met Magnolia Sunrise. We horen Bertoni op piano mooie melodielijnen neerzetten, begeleid door percussie. Nadat gitaar, basgitaar en drums geleidelijk invallen, neemt ook de intensiteit en het volume toe. Het is een fraai eind van een zeer sterk powerfusion album waar technische vaardigheden en muzikaliteit hand in hand gaan.

De enige kritiek, als je dat zo mag noemen, is de speelduur. Met exact 36 minuten en 2 seconden is het album aan de korte kant. Het goede nieuws is dat daarvan geen seconde verspild is.

Hans Ravensbergen