Brother ApeAlbum

Brother Ape is een leuke band uit Zweden, het Mekka van de prog. Op deze sterke cd “On The Other Side”, een heruitgave van hun tweede album, laat dit kwartet progressieve AOR horen met jazz/fusion harmonieën en dito melodietjes. Bij een aap denk je al gauw aan een kooi in de dierentuin. Deze vier apen echter leven niet in gevangenschap, maar banjeren lekker in volle vrijheid door hun jungle. Ze doen gewoon hun eigen ding, maar wel is te horen dat soortgenoten It Bites, ACT, Timelock en Saga in hetzelfde oerwoud leven.De muziek op “On The Other Side” geeft me steeds een goed gevoel en weet volgens mij bij een ieder wel een paar snaartjes te beroeren. De tien nummers hier klinken oprecht en zijn met passie neergezet. Ze zijn allemaal gecomponeerd door gitarist Stefan Damicolas. De toegankelijkheid van zijn hersenspinsels heeft geleid tot veel coupletten en refreinen, maar de muziek zit niet knel in het keurslijf van deze structuur. Regelmatig is er plaats voor een verrassend thema of een lekkere solo.

Damicolas moet wel haast een fan van Zappa zijn, want opener The Jerk bevat momenten die zo van het ‘besikte’ genie hadden kunnen zijn. Neem bijvoorbeeld de Florentin Pogen-achtige akkoordwendingen of de typische zangbreaks. Op deze cd zijn wel vaker de nodige vergelijkingen met andere bands te maken. Ik wil het eigenlijk bij constateren laten, want Brother Ape is nergens een na-aper.

The Jerk is een slimme keus om mee te openen. De band geeft er blijk van de vette riffs van bas en gitaar samen met de volle toetsenklanken in dit drukke nummer goed in bedwang te kunnen houden. Dat schept vertrouwen voor de rest van dit album. Ook speelt de band haar troef, de wat hoge zang van Peter Dahlström, meteen al geweldig uit. Zijn hartstochtelijke manier van zingen a la Dennis de Young van Styx zal velen aanspreken. In Waiting For The Sandman, dat in de verte wat aan Gino Vanelli in de jaren ’70 doet denken, komt de zang ook erg goed naar voren. Het is echter het woordloos stukje samenzang dat het meest charmeert. In het enigszins pompende instrumentale tussenstuk zit een gitaarfiguur dat in de eerste helft van dit album nog een paar keer voorkomt en ik kan er maar niet achter komen of dit nu bewust dan wel onbewust is gedaan. Een waar charmeoffensief gooit de band in de strijd met het machtig melancholieke Railways. Het met brushes gespeelde ritme is simpel en imiteert een stoomtrein. De vlotte bastoontjes stuwen maar voort en bepalen het tempo. Door de tintelende piano moet ik nogal eens denken aan dat melancholische hitje van The Blue Nile, Tinseltown In The Rain. Het mooie aan Railways vind ik dat het ritme er onverminderd doorgaat. Het is haast hypnotiserend evenals de bloedmooie samenzang. Dit bedwelmende nummer had overigens niet misstaan op “Gathering Speed” van Big Big Train.

Opmerkelijk aan deze band is dat de bassist en de toetsenist regelmatig stuivertje wisselen zonder dat dit merkbaar is in het bandgeluid. Desalniettemin is de variatie van de nummers op “On The Other Side” flink groot. Brother Ape heeft goed in de gaten dat een gebrek aan variatie de doodsteek zou kunnen zijn voor hun muziek en zodoende hebben geen twee opeenvolgende nummers ook maar een beetje hetzelfde tempo of dezelfde ritmiek.

Spetterende up-temponummers als Unaccomplished en het live in de studio opgenomen Clockworks worden afgewisseld met de ingetogen ballades This Hour en Lucky Fool. In deze rustpuntjes zorgt Damicolas met z’n akoestische gitaartokkels voor een Genesis-achtige sfeer.

Liefhebbers van neo-prog kunnen hun hart ook ophalen aan het Jadis / Pendragon-achtige slot van Clockworks en ik zeg nogmaals dat deze aap niet lijdt aan ‘kloneritis’.

De cd sluit waardig af met het titelnummer. Alle nummers zijn opgenomen in de periode 2002-2003 behalve dit slotstuk. Dat is tien jaar daarvoor al geregistreerd. Het nummer sluit perfect aan bij de rest van deze vermakelijke cd. Het symfonische stuk is er dan ook buiten Brother Ape-proporties.

“On The Other Side” is een heerlijk schijfje. Dat deze aap nog maar veel nazaten mag krijgen.

Dick van der Heijde