Citizen CainAlbum

In mijn herinnering was Citizen Cain een middelmatige Genesis-kloon, met een zanger die meer tekst verslond dan Peter Gabriel in The Battle Of Epping Forest, uitgebracht op een middelmatig proglabel (SI Music), dat in mijn beleving alleen maar middelmatige cd’s heeft afgeleverd in de eerste helft van de jaren ’90. Toen ik hoorde dat het label failliet was, beschouwde ik dat als goed nieuws.

Het Schotse Citizen Cain overleefde de ondergang van het Nederlandse label maar ternauwernood. Weliswaar brachten ze tien jaar geleden nog in eigen beheer “Play Dead” uit, maar toen deze genadeloos flopte, verdween de groep van zelfs de Schotse aardbodem. Fast forward naar deze tijd en we zien dat het Engelse label F2 Records, dat wel wat weg heeft van SI Music, de groep ‘inmiddels verworden tot een trio bestaande uit toetsenist/drummer Stewart Bell, zanger/bassist Cyrus en gitarist Phil Allen’ aan de tentakels van de vergetelheid probeert te onttrekken. En met succes, want de eerste oplage van “Skies Darken” is al uitverkocht.

Volkomen terecht, want op “Skies Darken” valt voor het eerst in de geschiedenis van Citizen Cain alles op zijn plaats. Gebleven is dat Cyrus nog steeds meent de hele Griekse mythologie in tekst te gieten, maar toch is er meer muzikale rust. Gebleven is de ingewikkelde structuur en de kale productie, maar dit keer nodigt de productie uit tot het ontrafelen van de puzzel en de netto winst aan het eind is groot. Gebleven is ook grimmige en desolate sfeer, hetgeen de muziek in combinatie met de zang zeer ten goede komt. Waar de groep in het verleden nog al eens kon verdwalen in ‘moeilijk-doen’, op “Skies Darken” is de balans in alle opzichten juist, en het thematisch materiaal sterk. En op veel momenten zelfs briljant.

Certainly the world we live in is no picnic, schrijft Cyrus in het bijna onleesbare voorwoord, en die lijn verwoord misschien nog wel het beste de filosofie en achtergrond van de teksten van Cyrus. Cyrus is een atheïst, maar wel eentje met een oog voor de transcendentale neigingen die mensen hebben, wat vaak leidt tot religieuze ervaringen. Hij stelt meer dan eens de vraag of we nu dromen of wakker zijn en stelt tevens dat het slechte in de mens ruimte moet krijgen, of anders slechts tot ontploffing kan komen. ‘There are no dice or game of chance or sins yet to commit’, zingt Cyrus treffend in de slottrack Lost In Lonely Ghosts. Ook heel treffend is ‘Someone said that heaven’s all around me, someone said through sin you go to hell; but we’re already here’ in The Fountains Of Sand.

Dit alles wordt op “Skies Darken” ondersteund met muziek geschreven door toetsenist/drummer Bell, die het grillige en macabere van Cyrus’ teksten perfect weet te ondersteunen. Een hoogtepunt is bijvoorbeeld hoe ineens aan het einde van The Long Sleep een heus koor opduikt (dat nog een korte reprise kent in Delivered Up For Tea), dat prachtig overloopt in het aanstekelijke begin van Darkest Sleep en zowaar zorgt voor kippenvel. Een ander hoogtepunt is het fabelachtig goede basspel van zanger Cyrus in The Hunting Of Johnny Eue, overlopend in een minutenlange toetsensolo/bassolo die zijn weerga niet kent in het oeuvre van Citizen Cain, noch in enig andere symfonische rockplaat van dit jaar.

“Skies Darken” zal niet alleen hoge ogen gooien in mijn jaarlijstje, dit album heeft er ook voor gezorgd dat ik het oeuvre van Citizen Cain misschien eens een tweede kans moet geven. Dat gaat zeker lukken, want F2 Records heeft aangekondigd heruitgaven te verzorgen. En zo kan een nieuw uitgekomen cd een compleet nieuw licht werpen op de hele discografie van een band. Citizen Cain mag dan niet geloven in mooie wereld, met deze fantastische plaat en dito verkoopsuccessen lijkt de mooie wereld voor de Schotse band dan eindelijk aangebroken. Nu maar hopen dat Cyrus geen vrolijke teksten gaat schrijven vanaf nu.

Markwin Meeuws