District 97Album

Er is weer (prog)hoop voor de haters van Popstars, Idols, Holland Got’s Talent, My Name Is… en al die andere goedbedoelde maar binnen onze kringen als kansloos geachte talentenjachtprogramma’s in Nederland. Haar naam is Leslie Hunt, in 2007 doorgedrongen tot de laatste twintig van het Amerikaanse talentenjachtprogramma ‘American Idol’.

Maar laten we de loftrompet vooral niet alleen voor deze jongedame oppoetsen, want vergis je niet in de vier mannelijke blagen die District 97 in 2006 hebben opgericht: drummer Jonathan Schang, toetsenist Rob Clearfield, bassist Patrick Mulcahy en gitarist Sam Krahn, die is vervangen door Jim Tashjian. Het Nederlandse tintje aan deze nieuwe groep wordt gegeven door Katinka Kleijn, een klassiek celliste van het Chicago Symphony Orchestra.

Dit meer dan verdienstelijke schijfje valt grofweg uiteen in twee delen. Een deel bestaande uit vier strak en energiek gespeelde composities en een deel met een uit tien stukken bestaand episch nummer dat de helft van de totale speelduur van deze cd bestrijkt. En om eerlijk te zijn bevalt mij het eerste deel veruit het meest. De kracht van de groep ligt immers in composities met een speelduur van tussen de vijf en tien minuten.

Plegen veel progalbums nog wel eens rustig van start te gaan met één of andere ouverture of intro, zo niet “Hybrid Child”. Je wordt bijna van je zetel geblazen door I Don’t Wait Another Day met korte snelle gitaarriffs en de dynamische zang van Hunt. Het cellospel van Kleijn is apart en drukt met de wat doffe en donkere klanken een apart stempel op de muziek. Sommige cellostukken doen me overigens wat denken aan die Transatlantic ook wel eens gebruikt.

Een wat meer standaard intro kent I Can’t Take You With Me dat al snel overgaat in een uptempo stuk met gevarieerde zang van Hunt die bij vlagen doet denken aan een mix van Ann Wilson (Heart) en Susie Bogdanowicz (Glass Hammer). In dit nummer komen ook zanglijnen voorbij die we kennen van Glass Hammer. Maar afgezien daarvan heeft de muziek niet veel met deze Amerikanen te maken. Fraai zijn wel de toetsensolo’s van Clearfield die klinken als het geluid van een viool en zijn razendsnelle loopjes op Hammond orgel.

Het sterkste nummer op “Hybrid Child” is zonder twijfel The Man Who Knows Your Name met veel tempowisselingen en een groot aandeel voor het cellospel van Kleijn. Dit nummer is grotendeels instrumentaal en kent naast fraaie duels op cello en toetsen, enkele melodieuze gitaarsolo’s van Tashjian. Met het eigenzinnige en NU-metalachtige Termites komt (helaas) een einde aan een klein half uur pittige en moderne (prog)rock.

Mindscan is een episch stuk dat bij mij nogal fragmentarisch overkomt. Het lijkt allemaal als los zand aan elkaar te hangen en een echte verbondenheid tussen de verschillende en in elkaar overgaande delen hoor ik niet. Dit ligt niet aan de excellente kwaliteit van de muzikanten, want iedereen bespeelt zijn instrument met verve en laat horen veel in zijn mars te hebben. Neem alleen al het psychedelische en ultramoderne toetsenspel op III Realization, het haast minimalistische V Examination of de naar progmetal neigende gitaarbombast op VII Exploration. Toch klinkt het allemaal net iets teveel als “luister eens hoe goed en snel ik kan spelen”, met het Liquid Tension Experiment-achtige slotakkoord X Returning Home als ultiem voorbeeld. Het zal duidelijk zijn dat het contrast met de eerste vier nummers van dit album behoorlijk groot is. Laten we dit maar wijten aan de onervarenheid, de jonge leeftijd en het wat doorgeslagen enthousiasme van de groepsleden.

Wie de jeugd heeft, heeft de toekomst. Wanneer meer groepen als District 97 zich aandienen zal een frisse nieuwe wind door ‘onze’ scene waaien en kijken we wellicht over tien jaar naar Progstars, SymIdols of Holland’s Prog Talent.

Hans Ravensbergen