EvergreyAlbum

Grote personele omwentelingen binnen een band leiden maar zelden tot verbetering.

Natuurlijk, er zijn altijd uitzonderingen, maar als je zo rigoureus je line-up verandert zoals Tom Englund onlangs deed, kan dat onmogelijk gelijk een verbetering opleveren. Want na het laatste album “Torn” bleven alleen de charismatische zanger en toetsenist over van de originele bandbezetting.

Volgens Englund is de vervanging in goede harmonie ontstaan nadat de voormalige bandleden samen de conclusie hadden getrokken dat de muzikale rek er uit was na afloop van het album “Torn”. Hoewel er in eerste instantie twijfels ontstonden bij toetsenist Rikard Zander en zanger Englund of zij met zijn tweeën weer voldoende inspiratie voor het achtste album konden opbrengen, was het na het vliegensvlug  componeren van drie nummers klip en klaar dat het goed zou komen. Althans, dat vinden de heren zelf. Eigenlijk waren die twijfels ook wel wat misplaatst, want de band heeft in het verleden al vaker te maken gehad met grote veranderingen in de personele bezetting.

Ik kan de heren gedeeltelijk volgen in de conclusie dat ze nog steeds kunnen componeren. De muziek die Englund en Zander ons voorschotelen is goed, op sommige momenten zelfs pakkend en de melodieën rocken als vanouds. Englund zorgt met zijn kenmerkende stemgeluid voor het vertrouwde “Evergreygevoel” en het symfonische en orkestrale karakter van de muziek zijn nog steeds aanwezig. De teksten zijn nog steeds niet van optimistische aard en gaan veelal over de negatieve elementen van het leven.

Desondanks vind ik het na een aantal luisterbeurten verbazingwekkend te moeten constateren dat er weinig veranderd is in de muziek en ook dat er weinig noemenswaardige vernieuwing is te bespeuren. Deze uitspraak dwingt mij u een eerlijke ontboezeming te doen; ik volg de band al gedurende meerdere albums, maar nog geen enkel album heeft mij lang vast weten te houden of te intrigeren. Laat ik het er op houden dat ik niet gemaakt ben voor deze band.

Desondanks is de opbrengst van deze cd op sommige momenten bijzonder prettig. Eén van de sterke punten op dit werkstuk is het nummer Wrong, dat vooral groots gecomponeerd is met mooie ingetogen orkestrale momenten. Dit zal ook gelijk de single met bijbehorende videoclip worden. Daarnaast is er het stevige Frozen dat lekker in het gehoor ligt en I’m Drowning Alone klinkt ook zeker niet verkeerd. Het wat meer rustige en gevoelige Free is een mooi rustpuntje in het overige geweld en met de laatste track… And The Distance heeft Evergrey een waardige afsluiter in handen.

Al met al kom ik tot de conclusie dat Evergrey wat mij betreft ondanks de personele veranderingen geen vernieuwende weg is ingeslagen. De muziek is toegankelijker dan voorheen, meer gericht naar commerciële hardrock dan dat het geheel onder de noemer progressieve metal kan vallen. Als dat vernieuwing genoemd mag worden haak ik af. Ondanks de kritiek is het geen straf om deze cd zo nu en dan in je audiospeler te laten rouleren. Daarvoor staat het vakmanschap te hoog in het vaandel, hoewel de productie van de plaat wel wat meer aandacht verdient had.

Ruard Veltmaat