FishAlbum

Het is tegenwoordig hip om oudere albums opnieuw uit te brengen en deze, al dan niet met bonus cd of dvd, geremasterd op de markt te brengen. Voor de platenmaatschappij een lucratieve bezigheid en voor de fans een mogelijkheid om hun oude roestige exemplaar om te ruilen voor een fris en gaaf exemplaar. Ook kwaliteitslabel Snapper doet hier aan mee en zo gaat ook de backcatalogus van ons aller vrind Fish de vernieuwmachine in. Het artwork wat verfrissender, de boekjes iets uitgebreider, het geheel verpakt in een fraai digipack, het geluid wat voller en als klap op de vuurpijl een aantal bonustracks erachteraan en klaar is Kees! Deze recensie behandeld het door Snapper ververste album “Suits” welke origineel in 1994 het levenslicht zag.

Ik kan het me nog goed herinneren toen ik in maart 1994 naar de cd winkel snelde om de nieuwe Fish te gaan halen. Ik kan me nog beter herinneren dat ik behoorlijk teleurgesteld was door hetgeen “Suits” mij bracht. Het niveau van “Internal Exile” en vooral “Vigil” werd nergens gehaald. De productie van James Cassidy liet erg veel te wensen over. Op zich niet erg als de liedjes sterk zijn maar dat viel ook bar tegen. Behalve het aalgladde geluid is de tijdsduur van sommige nummers bijna gênant te noemen. Er staat een aantal liederen op dat gewoon keurig na een aantal minuten klaar hadden moeten zijn, maar Cassidy koos ervoor – ongetwijfeld in samenspraak met Fish – om deze dan een paar minuten te verlengen. Hij dacht met een paar riedeltjes en Fish die allerlei kreten uitslaakt het live gevoel over te brengen maar dit mislukte helaas. Vooral bij de nummers Fortunes Of War, Pipeline, Bandwagon en Jumpsuit City is dit het sterkst waarneembaar. Aangezien Fish later zelf ook heeft toegegeven dat dit niet de beste oplossing was, hoopte ik even dat de heruitgave van Snapper hier wat aan had gedaan, maar ze hebben er voor gekozen om het origineel in zijn geheel te remasteren.

Het album “Suits” bracht twee singles voort. Als voorloper van het album werd de popsong Lady Let It Lie uitgebracht. De single kwam in twee verschillende cd-singles in de schappen terecht. De non-album tracks zijn als zogenaamde bonustracks aan de nieuwe versie van “Suits” toegevoegd. Overigens een prima keuze want de oorsprong b-kantjes Black Canal (een spannende en sfeervolle compositie) en Out Of My Life (in de stijl van het nummer Internal Exile en – niet onbelangrijk – minstens zo goed!) zijn beter dan de meeste nummers op dit zeer wisselvallige album. De tweede single werd de ballade Fortunes Of War. Was de eerste single nog in twee verschillende versies beschikbaar, deze single kwam maar liefst in vier variaties op de markt. Elke afzonderlijke single was voorzien van drie of vier live bonustracks. Had je alle vier de verschillende delen in je bezit dan kon je ze in een fraai verzamelboxje doen en had je een heel concert van de Schotse zanger compleet.

Zoals ik al schreef is “Suits” niet bepaald het beste werk wat Fish ons te bieden heeft. Nu heeft vrijwel elk album van de Schot wel een miskleun maar zoveel als er op “Suits” te vinden zijn is gelukkig nimmer meer geëvenaard. Zo kan je Somebody Special, No Dummy en Bandwagon allerminst geslaagde composities noemen. Het niveau van Lady Let It Lie, Jumpsuit City, Mr 1470 (vernoemd naar een schedel die één van de oudste is ooit gevonden en het nummer 1470 meekreeg) en Pipeline komen maar net bij middelmatig in de buurt. Dus als je het zo op een rijtje zet zijn het aantal goede nummers dus wel erg karig te noemen. Aangezien ik qua muziek altijd positief ben ingesteld zal ik daarom de goede nummers even kort bespreken.

Emperor’s Song:

Het enige geslaagde up-tempo nummer van de reguliere cd. Onder lekkere synthesizerpartijen van Foss Paterson en fraai gitaarslagwerk van oudgediende Frank Usher en Robin Boult kan Fish zijn ei kwijt. Eindelijk weer een beetje de agressieve zang zoals we die van oudsher van hem gewend zijn. Drummer Kevin Wilkinson slaat bijna door de vellen heen en het nummer stopt op een moment dat dit nodig is. Een prima rockertje dat laat horen dat Fish het op dat moment toch echt wel in zich had.

Fortunes Of War:

Een bijna zoetsappige ballade welke een zeer bedeesde Fish laat horen. De verschillende blaasinstrumenten zorgen er voor dat dit nummer naar een hoger niveau wordt getild. Het fluitspel van Mark Duff en het ondersteunende saxofoongeluid van Bill Gilles zijn een lust voor het oor. Kevin Wilkinson toont zijn kunde op percussiegebied en het akoestische gitaarspel van Robin Boult is zeer plezierig te noemen. Helaas kon producer James Cassify de fade-out knop niet op tijd vinden voor een nog beter resultaat.

Raw Meat:

Wederom een rustig ‘orend’ nummer. Maar waar Fortunes Of War over de gehele linie rustig blijft is dit bij Raw Meat geenszins het geval. Het mag dan beginnen als een ballade, het nummer zal eindigen als een meeslepende rocker. Tijdens het rustige begin zet Fish zelfs zijn hoge stem weer eens op. Na verloop van tijd komen de drums invallen en wordt de akoestische gitaar ingeruild voor een elektrische variant waardoor het nummer los komt. Fish maakt zich ouderwets kwaad en zingt alsof zijn leven er van af hangt. De samenzang op het einde van het nummer is mooi en Fish die tegendraads zijn partijen zingt, klinkt voor het eerst tijdens dit album (terwijl dit de officiële albumafsluiter is) echt gedreven. Een prima afsluiter voor een zeer middelmatig album.

Het geremasterde geluid is dan wel iets frisser (lees: minder log) dan voorheen maar dat kan de plaat niet redden. Gelukkig heeft Snapper ervoor gekozen om de albums voor een zeer zacht prijsje in de winkel te leggen. Dan kun je voor een habbekrats je collectie compleet maken, want als je wil beginnen om een collectie van Fish aan te leggen zou ik niet met “Suits” beginnen.

Sander Kok