Flamborough HeadAlbum

Een nieuwe bezetting, een nieuw geluid? Als je twee, voor de muziek sfeerbepalende, leden verliest dan kan dat haast niet anders. Zeker als de vervangers ook nog eens totaal verschillen van hun voorgangers qua muzikale achtergrond en stijl.

Zangeres Margriet Boomsma heeft de vrijgekomen stek met verve ingenomen. Haar stem heeft een “folky” tintje, dat ik maar op één manier kan beschrijven: “licht bruin”. Niet een stem die je normaal gesproken zo vaak hoort in de hedendaagse symfo, wel een stem met een lekker eigen karakter. Vreemd genoeg maakt ze op dit album niet zo’n grote indruk als tijdens haar optreden met de band op het ProgFarm 2001 festival (zie verslag). De kracht en gloedvolle voordracht zoals ik die op het podium heb gezien komt hier niet helemaal uit de verf. De enige uitzondering hierop is Nightlife , waarin ze laat horen over een stem te beschikken die zowel vol als licht bijtend kan zijn, maar ook in staat is het lyrische middenstuk te dragen. Daarnaast heeft Flamborough Head met haar de beschikking gekregen over een meer dan capabele fluitiste die zowel de dwars- als de nodige blokfluiten weet te hanteren. Wat mij nog wel het meeste verrast heeft op dit album zijn haar teksten. Eindelijk weer eens iemand die wat te vertellen heeft in plaats van de vage woordenbrijen die tegenwoordig in de symfo-scène voor teksten moeten doorgaan.

De andere nieuwkomer is gitarist Eddie Mulder en met hem heeft Flamborough Head een ware meester op dit instrument in zijn gelederen. Hij staat duidelijk met beide benen in de melodieuze symfonische rocktraditie en weet het ene na het andere muzikale pareltje aan zijn snaren te ontlokken. Bijna ieder nummer is gezegend met één of zelfs meerdere puike gitaarsolo’s. Mooi is ook de subtiele manier waar op hij eer betuigt aan zijn grote voorbeeld: Steve Howe, zoals bijvoorbeeld in het openingsnummer One For The Crow. En ook de slide-gitaar aan het einde van Old Shoes is duidelijk een buiging in de richting van de oude meester. En net als Howe is Mulder net zo bedreven op de akoestische gitaar, die op dit album een groot aandeel heeft.

Misschien nog wel net zo bepalend voor het Flamborough Head “nieuwe stijl” is Eddie Mulder’s aandeel in de composities. Afgezien van Old Shoes en Nightlife zijn alle composities van zijn hand. Mooi voorbeeld van die nieuwe richting is Daydreams. De opening is voor strijkers, akoestische gitaar en blokfluit, waarna een schitterende hoofdrol is weggelegd voor de elektrische gitaar. De vloeiende overgangen tussen een elektrisch gedeelte en een akoestisch stuk zijn kenmerkend voor dit album.
Met de opener van het album, One For The Crow, laat Eddie Mulder ook nog eens horen dat hij wel degelijke een oor heeft voor het verleden van Flamborough Head. De gezamenlijke arrangementen laten ons hier en daar een glimp horen van de oude, vertrouwde bombastische klanken van voorgaande albums. Het is met name door de gitaarstijl van Eddie Mulder, minder zwaar hakkend maar gericht op subtiele invullingen en melodieuze gitaarlijnen, en het feit dat de toetsen minder tegengas moeten bieden voor het zware gitaargeweld dat dit album een band laat horen die een stuk opener en ook warmer klinkt dan ooit. Dit alles ook mede geholpen door een productie die dit nog eens extra benadrukt.

Gelukkig laat toetsenist Edo Spanninga zich niet helemaal onbetuigd op dit album. Zijn twee composities zijn ook ware juweeltjes. Old Shoes laat wat mij betreft het best horen in welke richting deze band zich kan ontwikkelen. Het middenstuk met de fagotachtige onderbrekingen in het toetsenspel en de versnellingen die daar op volgen, laten horen hoe sprankelend deze band op dit moment klinkt. En wat dan nog als je hierbij regelmatig aan Yes moet denken?
Het merendeel van het materiaal op dit album is wat rustiger dan we van de band gewend zijn, overigens zonder dat de luisteraar zal indutten. Nightlife zorgt voor de broodnodige variatie en de opening is gelijk een stuk energieker. De manier waarop de gitaar zich rond de zanglijn weet te wentelen is adembenemend. Na een kort intermezzo met fluit volgt een heerlijk lyrische gitaarsolo waar Mulder wel het alleenrecht op lijkt te hebben. Dit nummer is het hoogtepunt op dit album.

En tja.. Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan over dit album. Over die gitaarlijn, die wel erg veel lijkt (bewust?) op het titelnummer van het allereerste King Crimson-album, aan het begin van Limestone Rock. Of over die Gilmour-achtige gitaarsolo in ditzelfde nummer. Of over die korte instrumentale nummers die met name ruimte bieden aan mooi samenspel tussen de akoestische gitaar en het fluitwerk van Margriet Boomsma.

Heb ik eigenlijk al niet genoeg gezegd als ik stel dat Flamborough Head zich met dit album duidelijk naar een hoger niveau heeft weten op te stuwen en hiermee voorlopig het beste Nederlandse album op neo-symfo gebied van het jaar 2002 heeft afgeleverd?

Christian Bekhuis