GalahadAlbum

Even voor alle duidelijkheid, het moet wel heel raar lopen wil het tussen Galahad en deze recensent fout gaan. Ik ben echt geen kwijlende fan die bij elke release en elk concert vooraan staat in de winkel en podium, maar ik heb deze band behoorlijk hoog zitten. Ten eerste op muzikaal gebied, de band maakt neo-prog met moderne dance-invloeden, maar gewoonweg ook omdat het een sympathieke band is.

Ik hoor u al denken “ja hoor, daar komt een fanboy recensie”. Gelukkig leent dit album zich daar niet zo voor, want er staat slechts één nieuw nummer op dit jubileumexemplaar. En feitelijk bestaat dit nummer ook al dertig jaar, maar is echter nog nooit officieel uitgebracht. “When Worlds Collide” is namelijk een dubbelalbum dat uitgebracht is naar aanleiding van het 30-jarig bestaan van de band. Alleen dat gegeven verdient in deze huidige tijd al diep respect, want Galahad is weliswaar een gerespecteerde band in het genre, maar geen grootverdiener. Je kan dus spreken van een groep met muzikanten die een vriendschappelijke band onderhouden, maar blijkbaar ook zakelijk en muzikaal goed met elkaar door één deur kunnen.

Zoals gezegd is “When Worlds Collide” een uitgave met nieuwe opnames en mixen van nummers uit het recente en verre verleden. Ruim twee uur en veertig minuten schotelt de band ons frisse remasters van topnummers als Sleepers, Singularity, Seize The Day, Ocean Blue en Lady Messiah voor. Maar er staat ook een ‘nieuw’ nummer op: City Of Freedom, wat al dertig jaar in de kast ligt, maar nooit op een regulier album terecht is gekomen. De eerste cd van dit dubbelalbum laat vooral dertig jaar oude songs horen als Chamber Of Horrors en Room 801 van het stoffige origineel “Notting Is Written” uit 1991. De nieuwe versies van Lady Messiah en Richelieu’s Prayer klinken absoluut ook beter dan op “In A Moment Of Complete Madness” wat uit 1993 dateert en ook al geen bijster goede productie kende. Een nummer dat voor mij nieuw is omdat ik het derde album van de band nog niet ken (“Not All There”), is Dreaming From The Inside.

Maar ook recente nummers zijn wat opgepoetst, hoewel het origineel “Empires Never Last” productioneel al van een behoorlijk niveau was. Dat heerlijke basloopje op die gelijknamige titeltrack is zo kenmerkend en knap gespeeld, zo hoor je ze maar zelden. En hoewel Bug Eye van het album “Following Ghosts” drastisch is ingekort van veertien naar bijna negen minuten, is het nummer nog steeds wonderschoon. Deze nummers staan dus op de tweede cd van de uitgave. Natuurlijk staat hier ook een mix van Seize The Day op, wat mij nog steeds imponeert wanneer ik het beluister. Onbewust doet het mij altijd denken aan de dood van Neil Pepper, de bassist van Galahad die in 2011 overleed aan de gevolgen van kanker. De emotionele boodschap die door Stu Nicholson wordt gezongen mogen (en moeten) wij ons elke dag ter harte nemen.

Een must have voor de doorgewinterde fan? Nee, dat niet speciaal. Want hoe mooi de opgepoetste liedjes op “When Worlds Collide” ook zijn, er staat slechts één nieuwe song op. En een ieder die de band heeft gevolgd weet dat er op de laatste albums en ep’s al opgepoetste versies van bijvoorbeeld 21st Century Painted Lady, Bug Eye en Guardian Angel zijn verschenen. Maar alleen uit sympathie zou je deze cd al kopen, omdat het zo’n leuke band is. En zeg nou zelf, de toegewijde fan wil toch altijd alle versies hebben?

Ruard Veltmaat