GlacierAlbum

Over het algemeen brengen bands pas een verzamel-cd op de markt nadat er al een aantal studioalbums zijn verschenen. Geheel anders is dat met het Engelse Glacier. Zij slaan deze ongeschreven regel in de wind en presenteren op hun debuutalbum het beste uit hun carrière tot nu toe.

Glacier werd in 1979 opgericht. Alle songs op dit album zijn geschreven tussen 1978 en 2000. Laten we eens kijken of we in de muziek van Glacier een duidelijk verschil kunnen vinden tussen de songs uit de verschillende jaren.

Another Open Door, geschreven in 1978, is het oudste werkje op dit album. Tekstueel is het nummer een verzet tegen Maggie “The Iron Lady” Thatcher. Het kenmerkt zich door een up-tempo karakter, heeft een pakkend gitaarpatroon en afwisselend drumwerk. Het lekkere refrein en de mooie solo’s op gitaar en keyboards maken het tot een klassestuk.

Het andere nummer uit de jaren ’70 is The City Gates (1979). Maar om dit nummer goed te kunnen beoordelen, moet ik het voorafgaande Through The Mist (1981) erbij pakken. Dit schitterende stukje muziek, bestaande uit akoestische gitaar en zachte keyboards, vormt het prachtige intro voor The City Gates. Het gevarieerde stuk wordt gedomineerd door het sprankelende toetsenwerk met uitbundige koorgeluiden à la King Crimson’s “In The Court Of The Crimson King”. De slepende gitaar solo in het midden is ook meer dan het vermelden waard.

De sprong naar de jaren ’80 wordt genomen met The Iceman Cometh (1980). Door de bijna jazzy en wat gedateerd aandoende melodie had ik eerder verwacht dat het uit de zeventiger jaren zou komen. Het mooie tegendraadse gitaarwerk en wederom de toetsen geven de song net dat extra tintje. Opvallend bij de songs van Glacier is dat een groot aantal composities heel onschuldig, toegankelijk beginnen (zoals bijvoorbeeld de opener Lull Before A Storm) maar dat naar mate het nummer vordert het symfonische karakter steeds verder word uitgebouwd. Wat dat betreft zijn er wel paralellen te trekken met hun landgenoten Jadis.

Bring Down The Rain (1985) is één van de vele hoogtepunten op dit album. Het begint met het geluid van kerkklokken en regen die met bakken uit de hemel komt. Dan zet John Youdale een heerlijk warme en slepende gitaarsolo in die wordt afgelost door zacht toetsenspel en een akoestische gitaar. Zanger Dave Birdsall bezit een stem die een bepaalde warmte en rust uitstraalt. In de coupletten wordt hij bijgestaan door de akoestische gitaar en zachte mellotronkoren. Het misschien iets te simplistische refrein in dit nummer blijft wel lekker hangen. In de laatste refreinen wordt Birdsall bijgestaan door Heather Davies, welke ook een tijd leadzangeres was van Glacier.

De negentiger jaren wordt vertegenwoordigd door Think Of England (1994). De oorspronkelijke titel van dit nummer is eigenlijk “Lie Back And Think Of England While Europe… Shafts You”. Ook dit nummer komt op me over alsof het uit de zeventiger jaren stamt. Het stemgeluid van Dave Birdsall, de meerstemmige achtergrondzang en stralende koorgeluiden zijn hier debet aan. Een prachtige meeslepende keyboardsolo welke wordt afgelost door een melodieuze gitaarsolo is het onbetwiste hoogtepunt.

Maar het is niet alleen maar muziek uit het verleden van Glacier. Het instrumentale Monument werd in 2000 gecomponeerd waarbij dit, door gitaar gedomineerd, emotionele stuk een ode is aan de overleden Glacier drummer Mick King.

Over het geheel genomen kan de muziek van Glacier beschreven worden als typische, bijna klassieke, neo-prog. De muziek komt relaxt op me over wat voor het grootste deel komt door de gemoedelijke sfeer die de muziek uitademt. Glacier heeft met “Monument” een bijzonder en origineel album uitgebracht. De muziek bevat veel variatie en lef. Een album wat bij de neo-prog liefhebbers dan ook zeker goed in de smaak zal vallen. Ik hoop alleen dat we niet zo lang op een tweede album moeten wachten.

Maarten Goossensen