Gösta Berlings SagaAlbum

Omdat ik zelf de recensie heb geschreven van het in 2006 uitgekomen debuut van deze Zweedse groep, hoefde ik niet bang te zijn te trappen in de val waar mijn helaas ex-collega Frans Schmidt bij de bespreking van “Detta Har Hänt” (2009) intrapte. Hij bleek doodleuk een hele inleiding te hebben geschreven over Selma Lagerlöf, die in 1891 haar bekendste werk “Gösta Berlings” schreef, waarnaar deze band is vernoemd. Kon hij mooi een andere inleiding bedenken. Waarmee deze anekdote een prachtige inleiding vormt voor de bespreking van het derde werkje van dit instrumentale viertal uit Stockholm, Zweden.

Eerst dacht ik nog, ik ga het over lijm hebben. Dat is immers het thema en de insteek van de plaat: de verschillende componenten (namelijk gitarist Einar Baldursson, basgitarist Gabriel Hermansson, toetsenist David Lundberg en drummer Alexander Skepp) vormen samen één geheel. Maar de wondere wereld van de lijmverbindingen gaat godzijdank volledig langs mij heen en ik begrijp zelfs niets van de Jip-en-Janneke-uitleg op Wikipedia, dus ik dacht al snel: laat maar. En laten we wel wezen: het is slechts een metafoor voor wat de Zweedse muzikanten ons met hun derde werkje duidelijk willen maken. Dus, het gaat Gösta Berlings Saga niet om de individuele verrichtingen, maar om het gezamenlijke eindresultaat. Som en delen dus enzo.

Nu waren zowel het natuurgeïnspireerde debuut “Tid Är Ljud” als het meer stedelijk gerichte “Detta Har Hänt” beide al voortreffelijke platen, “Glue Works” overtreft beide echter met gemak. De zeven tracks staan zowel los hun mannetje, maar in zijn geheel is dit een weergaloze trip van drie kwartier filmische muziek die zijn weerga niet kent. De invloeden zijn nog steeds King Crimson, Magma, Anekdoten, Trettioariga Kriget, Änglagard, Happy The Man en Guapo, maar al deze groepen klinken donkerder dan Gösta Berlings Saga. Slechts invloed Camel steekt de Zweedse groep naar de kroon qua luchtigheid.

Om met het einde te beginnen, Sortergatan 1 is een epische track waar feitelijk slechts één melodie tot in den treure wordt herhaald op cello, zonder dat het ook maar enig moment gaat vervelen. Dat is ook in de opener 354 de voornaamste kracht van Gösta Berlings Saga: men neemt een idee en die werkt men vakkundig uit, zonder direct als een bezetene te springen naar het volgende idee. Dit aspect maakt dat Gösta Berlings Saga zich onderscheidt van vele andere groepen uit dit spectrum van de symfonische rock. Deze bij-de-les-mentaliteit zorgt ervoor dat de heren binnen het materiaal meer doen dan in eerste instantie verwacht wordt.

Dit aspect is het meest duidelijk in het lange Island, zondermeer het hoogtepunt van de plaat en tevens het drukste nummer. Het nummer begint met een met strijkers doorspekte introductie, waarnaar de thema’s worden neergelegd door de groep zelf en worden herhaald. Zeker vanaf de 5-minuten-grens ben je dan zonder dat je het doorhebt in een soort draaikolk beland waar geen ontsnappen meer mogelijk is. Als één track je tot kopen van deze cd zal aanzetten is het deze wel.  Ga deze track zéker beluisteren: http://www.youtube.com/watch?v=V50ibhW07z0.

Het is fijn om te zien dat de sympathieke Zweden zien dat het goed gaat met hun carrière. Niet alleen is hun derde plaat uitgebracht bij het fameuze label Cuneiform, maar ook is de plaat geproduceerd door niemand minder dan Mattias Olssen (drummer van Änglagard, en sinds dit jaar toegetreden tot White Willow). Hij heeft ervoor gekozen om zijn collega Skepp wat naar achteren te mixen, maar het past wel bij de plaat. Wat ook fijn is dat ik net op Facebook las (4-9-2011) dat hun eerste oplage is uitverkocht, maar dat er alweer een nieuwe partij is bij geprint. Mijn verwachting is dat deze recensie ervoor gaat zorgen dat er nog wel weer één of twee worden bij verkocht. Het is alleen jammer dat fans van dit soort prog nooit stemmen op de Wereldse Tien. Schande!

Markwin Meeuws