MetamorphosisAlbum

 Hoe kan het dat één klein ingrediëntje ervoor zorgt dat een gerecht ineens wél goed smaakt? Jean-Pierre Schenk schotelt ons na de flauwe hap “After All These Years” (2002) precies dezelfde maaltijd voor als twee jaar geleden, maar nu smaakt de godenspijs naar meer! Wat is het geheim van de Zwitserse topkok? Wat doet em zo geheimzinnig lachen in het boekje, alsof ie iets weet wat wij niet weten? Wat is het geheim van de smid?

Nog steeds presenteert Metamorphosis – de alter ego van Schenk – zich als een stuk veredelde huiskamervlijt, vasthoudend aan een hopeloos gedateerde sound die zelfs het grootste gedeelte van de jaren tachtig als ‘achterhaald’ beschouwd werd. Op “Nobody Cares” werkt Schenk dit gegeven echter uit tot in de kleinste details. Als voorbeeld geldt dat Schenk, die van origine een drummer is, alle drumpartijen live in zijn studio heeft ingespeeld en daarna alles heeft vervangen door een drumcomputer. Raar genoeg geeft dat een opmerkelijk warm gevoel over de in principe vrij klinisch overkomende productie. Voorts wordt er een keur van analoge toetsengeluiden over de nummers gestrooid en is ook de mix van de meeste gitaren ’typisch tachtig’.

Alle nummers kenmerken zich door een trage, voortkabbelende sfeer, waarbij de lome stem van Schenk, vaak gedubbeld met zichzelf in de refreinen, voor een warme, troebele dimensie zorgt. Alhoewel het materiaal zich langzaam openbaart, betreft het sterk materiaal. De composities zijn merendeel prima uitgewerkt en mooi opgebouwd. Vaak klinken de elementen alsof ze zijn opgenomen bij de buren, zoals halverwege het lange Glimmer, waar een ijle gitaar en idem klinkende toetsen lijken te komen van drie huizen verder. De stem van Schenk klinkt echter vlakbij, terwijl ook de geprogrammeerde baslijn lustig doordreunt. Niet zelden doet de muziek mij denken aan wat Eloy produceerde in het begin van de jaren tachtig.

Schenk heeft geen enorm goeie stem, maar weet zijn materiaal met doorleving te zingen. Aan het begin van Full Moon’s Rising Tonight bijvoorbeeld zingt Schenk zonder opsmuk de eerste alinea, waarna een ware lawine van drumcomputers en ouwe toetsen over ons wordt uitgestort. De productie in dit Clepsydra-achtige nummer is ijzersterk, met een vernuftige baslijn uit de synthesizer.

Met deze plaat opent Metamorphosis een nieuwe scala van mogelijkheden voor volgend werk. Leek de matige kwaliteit van de vorige plaat een kwestie van budget, op “Nobody Cares” lijkt het meer een bewuste (meester)zet.

Markwin Meeuws