Wilson, RayAlbum

Dat Ray Wilson ooit als zanger deel uitmaakte van de grootheid Genesis dat wisten we al. En dat hij in de jaren tachtig met Stiltskin de wereldhit Inside maakte dat wisten we ook al. Maar dat hij als soloartiest een begenadigd muzikant en entertainer is dat wisten velen van ons nog niet. Het immens hese stemgeluid van Wilson doet je zelf je keel schrapen en maakt heel wat bij je los. In 2002 lanceerde hij reeds een unplugged cd opgenomen tijdens het Edinburgh International Festival waarop een varia aan nummers viel te ontdekken. Zo speelt hij onder andere Biko (Peter Gabriel), In The Air Tonight (Phil Collins), Carpet Cralers (Genesis), Desperado (Eagles) en Born To Run (Bruce Springsteen) met volle overgave. Omstreeks die tijd werd al aangekondigd dat er een nieuwe ‘ingeplugde’ cd aan zou komen.

Het uitkijken was dan ook naar de release van de cd. In feite borduurt hij verder op de ingeslagen weg en brengt hij een krachtig staaltje popsongs ten gehore. Hij heeft na zijn Genesis periode een eigen identiteit ontwikkeld en is daar gelukkig ook trouw aan gebleven. Verwacht geen Genesis-achtige songs of andere symfonisch getinte invloeden want dan kom je aardig bedrogen uit. Het zijn eerlijke songs welke niet zouden misstaan in de Nederlandse hitparade. Goodbye Baby Blue en de titeltrack Change zijn daar goede voorbeelden van. Gedreven songs met een pakkend refrein geven je een goed gevoel in zware tijden. Wat zijn stemgeluid betreft kun je er niet omheen dat er warmte en melancholie van uit gaat. De ballades liggen hem duidelijk beter dan de up-tempo nummers. Zijn stem komt dan veel meer tot zijn recht. Yesterday is een wat jolig nummer en komt een beetje in de kermissfeer terecht. Neem plaats in de achtbaan of de spin en laat je meevoeren naar plaatsen waar het feest geen eind kent.

Zo’n feeststemming als hij plotseling opwekt in Yesterday zo extreem serieus kan hij de toon beroeren op nummers als Beach en She Fades Away. Wat kan deze man flitsend en subtiel van stemming wisselen. I Look For You There is een nummer van één minuut en is een mooi begin van iets dat hij best had mogen rekken. Another Day is ook terug te vinden op het unplugged album van Wilson. Melancholie en emotie bekruipen je en de song moet recht uit het hart zijn geschreven. Dit nummer loopt over in het instrumentale The Last Horizon waarin alleen synthesizers en een megafoonstem overblijven en eigenlijk het enige échte symfonische nummer op de cd is.

“Change” is een prettige cd om naar te luisteren en naar mijn mening zal de opvolger hiervan niet veel anders klinken maar je weet in ieder geval waar je aan toe bent. Er zullen warme akoestische songs tussen zitten maar ook uitstapjes naar een wat luchtiger sfeer. Wat mij betreft is deze cd een kanjer en bewijst Ray Wilson dat hij als soloartiest absoluut in de top thuis hoort.

Ruud Stoker