TraumhausAlbum

Welkom bij Traumhaus. Leuk dat jullie met zoveel zijn gekomen. Mijn naam is Maarten Goossensen en ik ben jullie gids vandaag. Voordat we de vertrekken van Traumhaus gaan verkennen, eerst wat algemene informatie. Deze Duitse formatie werd in 1984 door drie mannen opgericht. Van deze bezetting is alleen Alexander Weyland blijven plakken. De band heeft namelijk een aantal personele wisselingen ondergaan. De eerste twee albums van deze band hebben wij gemist, maar hopelijk nodigt deze tour u uit, om net als ik, ook het eerdere werk van deze mannen te gaan verkennen.

Deze tour bestaat uit vijf nummers. We kunnen omwille van de tijd niet overal even lang blijven stilstaan. Maar na de tour bent u uiteraard vrij om alle vertrekken nog eens rustig te doorlopen. Mocht u vragen hebben, stel ze gerust. Dan vraag ik u nu om de koptelefoons op te zetten en mij te volgen naar Das Geheimnis I.

Zoals u ziet bestaat het vertrek uit twee delen. In het tweede deel komen we straks. Wat opvalt is direct het uitgesponnen geluid wat veroorzaakt wordt door mooie brede toetsentapijten en sfeervol gitaarwerk. De eerste gitaarsolo zet meteen de toon. Mensen, er zullen nog veel van dit soort geweldige solo’s volgen. Ja meneer, de band zingt in het Duits. Inderdaad even wennen, maar u zult merken dat het zeker zijn charme heeft. Daarbij past Alexander Weyland’s stemgeluid uitstekend bij de muziek. De muziek zou je zeker kunnen omschrijven als symfonische prog. Af en toe heerlijk bombastisch, met een knipoog naar zowel de progmetal als de neo-prog. Zullen we verder gaan?

Ja, dit zou u niet meteen verwachten toch, zo’n enorm vertrek? We hebben hier dan ook met een epic van ruim 27 minuten te maken. Ik zie meteen een paar gezichten betrekken. Het is inderdaad wel erg standaard om een epic op een album te plaatsen, maar u zult merken dat dit niet zomaar een epic is. Dit nummer blijft van A tot Z de spanning vasthouden. Het is geen aan elkaar geplakt werkje, maar een nummer dat de volle 27 minuten gebruikt om de luisteraar vast te houden en te verbazen. Neem het toetsenwerk dat u hoort, dat is toch geweldig? Alsof Matin Orford, Jordan Rudess en Clive Nolan om beurten spelen. Let u ook even op het swingende drumspel van gastmuzikant Jimmy Keegan, inderdaad mevrouw, de drummer van Spock’s Beard. Ik zie al heel wat hoofden heen en weer gaan, dit is genieten he? Sta mij toe even door te spoelen naar een minuut of 17. De gitaarsolo die Tobias Hampl hier laat horen is fenomenaal! Helemaal met het dragende toetsengeluid op de achtergrond. Ja, die meneer daar met het Dream Theater t-shirt? U heeft gelijk hoor, zijn gitaargeluid doet soms aan dat van John Petrucci denken. Af en toe zo’n brutale metal toonladder kan het nummer uitstekend hebben. Maar andere keren klink hij weer als Michael Holmes van IQ. Lieve mensen, we moeten echt verder. Voel u vrij om straks nog terug te gaan en dit nummer opnieuw te ondergaan.

Wohin Der Wind Dich Trägt is een warm vertrek waarin u zich snel thuis zult voelen. Met mooi pianospel en zachte Mellotronsamples voelt het toch ook groots aan. De eruptie die het nummer heeft, is lekker stevig en duurt niet te lang. Het jazzy deel is mede verantwoordelijk voor de sfeer die ik zojuist omschreef. Ook hier inderdaad weer uitstekend gitaarwerk. Mooi om te zien dat het u ook raakt.

Het vertrek dat Frei heet ziet er dan weer heel anders uit. Donkerder, schimmig en soms wat vuig. Dat komt door het agressieve gitaargeluid en de onheilspellende toetsen. Hier ligt de nadruk meer op zang en dat moet je liggen. Alexander Weyland moet hier meer aanzetten en dat klinkt soms wat irritant. Het korte refrein klinkt alsof het niet helemaal past. Toch moet u niet vreemd opkijken als u het straks op weg naar huis opeens meezingt. Het is namelijk toch wel aanstekelijk.

Inmiddels zijn we bij het eerste vertrek aangekomen, maar staan we nu aan de andere kant. Dit is het tweede deel van Das Geheimnis. U herkent het aan de Nordagust-achtige opening van het eerste deel dat hier ook te horen is. Ja mensen, hier gaan alle registers even lekker open. Die scheurende toetsen zijn gaaf he? Ook hier zijn de vele instrumentale passages niet te versmaden. Mooie tempowisselingen en vette solo’s op toetsen en gitaar maken het helemaal af.

Ik vind het leuk om te zien dat u eerst met licht wantrouwen aan deze tour bent begonnen en nu helemaal om bent. Zelfs die meneer achteraan, met dat stoffen tasje, zag ik net helemaal los komen. Dat is de universele kracht van muziek, denkt u ook niet? Dit was het einde van de tour. Ik raad u aan om het album straks in de winkel aan te schaffen. Dit is typisch zo’n album dat je graag wilt hebben. U wilt nog een keer de epic ondergaan, mevrouw? Ik geef u groot gelijk. Als u even wacht, dan loop ik met u mee.

U was een leuke enthousiaste groep. Dank voor uw aandacht en wie weet tot ziens.

Maarten Goossensen