TusmørkeAlbum

Voor wie er nog aan mocht twijfelen dat de redactie van Progwereld een grote hekel aan mij heeft, presenteer ik hier het ultieme bewijs: ik moet deze plaat bespreken, met verre voorsprong de meest bizarre uitgave van 2017.  Een plaat die zo buitenissig is, dat ik deze recensie met tranen in mijn ogen zit te typen.

Tusmørke is een Noors gezelschap dat zich in de afgelopen jaren op bescheiden schaal bewezen heeft met een aantal platen vol muziek op het kruispunt van folk, psychedelica en prog. Je kunt er van houden, maar het hoeft niet. Zanger Bendiktator heeft prima ideeën, maar ik vind hem geen briljant zanger en zelfs als je geen Noors verstaat hoor je wel dat de band zichzelf grappiger vindt dan ze werkelijk is. Daar staat puike muziek tegenover, soms zelfs een beetje jazzy, Camel ontmoet Pater Moeskroen en Herbie Mann, één van de heren zit ook in Wobbler. Tot zo ver allemaal niet zo erg.

“Bydyra” is echter een plaat voor en met kinderen. Wat, zo zal je vragen, betekent dat in de praktijk? Hoe erg kan het zijn? Nou, lieve lezer, om te beginnen worden alle zanglijnen van de voornoemde Benediktator, zoals je je herinnert niet de beste zanger ter wereld, gedubbeld door een kinderkoor. Een heel goed koor van 12-jarige bloemen uit het Noorse equivalent van Het Gooi? Nee, een van elk zangtalent gespeend schoolklasje van een jaar of zes! Alle liedjes? Jazeker, allemaal, op een paar stukjes na, waarin zangeres Krizia bewijst hoe ruim je het begrip ‘zangeres’ in Noorwegen kennelijk mag nemen. Oh ja, er is ook een liedje waar een trol in voorkomt, denk ik, of een smurf, zo’n elektronisch vervormd helium-stemmetje. Disco Duck, maar dan nog irritanter.

Samen zingen de kindertjes en de rockers twee mini musicals over zulke typische kinderonderwerpen als de torenhoge huizenprijzen in Oslo, de financiële crisis en de opwarming van de aarde. Dat beweert althans de bijsluiter, maar dat ík geen Noors versta is natuurlijk niet de schuld van de band. Je mag het Tusmørke echter best verwijten dat de band denkt dat deze lijm-oplossende horrormuziek ook geschikt is voor volwassenen, want dat is zeker niet zo. De liedjes zijn – uit de aard van de zaak – kinderachtig, zeurderig, flauw, suf en gelukkig kort. Af en toe swingt of rockt het even, maar dan begint het kinderkoor weer en zakt de boel onherroepelijk in. Het beetje op zich verdienstelijke muziek dat onder het gekweel schuilgaat, is te weinig om het draaien van deze ellende te rechtvaardigen. Ome Willem goes Dizzy Mans Band, zo klinkt het ongeveer. En daarmee doe ik zowel Ome Willem als de duizelige mannen ernstig tekort.

Oké, het is mogelijk dat kindertjes die Noors verstaan hier plezier aan beleven. Het is ook mogelijk dat volwassenen die nooit een andere plaat draaien (en Noors verstaan) dit leuk vinden. Op die merites beoordeeld zou “Bydyra” en heel klein meesterwerkje kunnen zijn. Voor iedereen met ook maar een greintje muzikale smaak is dit een verschrikking, een puist op het achterwerk van een vriendelijke reus, een natte dweil in het gezicht van de donkerrode koning, een Heel Erge Plaat. Of je nou Noors verstaat of niet.

Niemand bij Progwereld mag mij, dat is maar weer eens bewezen.

Erik Groeneweg