Unifaun

Unifaun

Info
Uitgekomen in: 2008
Land van herkomst: Zweden
Label: Progress
Website: www.unifaun-music.com
MySpace: Unifaun
Tracklist
Birth of Biggie (7:37)
To the Green Faerie (6:15)
Mr. Marmaduke and the Minister (7:59)
Swingers Party (5:48)
ReHacksis (7:40)
Quest for the Last Virtue (13.56)
A Way Out (6:18)
Finistere (2:36)
Welcome to the Farm (4:30)
Maudlin Matter (4:09)
Bon Apart (1:27)
End-or-Fin (7:35)
Nad Sylvan: zang, gitaar, toetsen, drums
Bonamici: toetsen, bas, percussie
Unifaun (2008)

Om maar meteen met de deur in huis te vallen, deze Zweedse formatie is werkelijk in de huid gekropen van de heren Banks, Rutherford, Hackett, Collins en Gabriel van Genesis, maar dan gericht op de beginjaren zeventig.

De biografie van het tweetal geeft al aan dat ze zich met deze cd richten op de beginperiode van Genesis en zelfs de Mellotron en het orgelgeluid van Banks zijn van stal gehaald om het geluid van toentertijd na te bootsen. Dat geeft voor de liefhebber een herkenbaar en zeker aangenaam gevoel.

Nad Sylvan en Bonamici hebben elkaar voor het eerst ontmoet op een Genesis forumdag en de vonk sloeg daar meteen over. Beiden zijn liefhebbers van de unieke band Genesis en zijn gaan voortborduren op de muziek van deze heren. Technisch gezien verstaan zij hun vak en halen zij werkelijk alles uit de kast om de kloon van Genesis te zijn. Hier slagen zij dan ook gedeeltelijk in, maar toch komen ook meteen een paar minpuntjes naar voren. Waar Genesis de luisteraar wist te boeien met (zelfs) langere composities; daar gaat Unifaun helaas minder goed mee om. Dat de nummers niet zo goed van elkaar zijn te onderscheiden is niet zo’n probleem, maar van tijd tot tijd mis je wel iets herkenbaars als een couplet en refrein. Als luisteraar zou je graag iets willen horen dat blijft ‘hangen’, maar dat mis je volkomen op deze schijf.

De stem van Sylvan (niet te verwarren met de Duitse band) is voor deze soort muziek prima in orde. Zijn stemgeluid doet sterk denken aan dat van Phil Collins, maar haalt toch het bedoelde effect niet. Sterker nog, na drie nummers heb je toch in de gaten dat de tonatie, scherpte en intervallen bewust zijn gekloond en daarmee helaas de eigen identiteit niet naar voren komt. Als Sylvan zijn eigen kleur van stem zou gebruiken, zou hij veel beter uit de verf komen en zodoende alle genomen moeite had kunnen besparen.

Quest for the Last Virtue is een fraai nummer waarbij zowel de compositie als de gedragen zang van Sylvan imponeert, maar niet het niveau haalt van Birth of a Biggie en To the Green Faerie. De lengte en de complexiteit van de song zijn niet boeiend en je hebt binnen vier minuten de forwardknop op je afstandsbediening al ingedrukt.

Het is jammer dat het album geen hoogtepunten kent. Technisch en compositorisch gezien hebben zij alles in huis wat de liefhebber zou wensen. Het binnenwerk van het de cd-hoes ziet er verzorgd uit, maar ademt dezelfde zwaarmoedigheid uit als de meeste nummers op de schijf. Indien zij op deze leest doorgaan ben ik bang dat een tweede album een nog minder niveau behaalt dan dit debuutalbum en daar zitten de fans en in meerdere mate zij zelf ook niet op te wachten.

Ruud Stoker

Send this to a friend