Biografie Marillion

Land: Groot Britannië
Stijl: Neo-prog tot sferische progrock
Actief sinds: 1982
Eerste druk: 07-09-2007
Laatst gewijzigd: 17-08-2009
Eindredactie: Piet Michem

De saga van Silmarillion eindigt waar de genesis van Marillion begint … in 1982 begint de groep qua personeelsbezetting vaste vormen aan te nemen en na het eclatante succes van de ep “Market Square Heroes” (met het epische Grendel als b-kant) en enkele succesvolle optredens in de legendarische Marquee Club beginnen ook de platenmaatschappijen interesse te tonen.

De voorkeur gaat uiteindelijk naar EMI en in 1983 blazen Derek William Dick (aka Fish, zanger), Steve Rothery (gitaar), Mark Kelly (toetsen), Pete Trawavas (bas) en Mick Pointer (drums) een doodgewaand genre nieuw leven in met “Script For A Jester’s Tear“.De bijna wanhopige en verweesde symfomanen van die tijd beschouwen de groep als de enige, ware erfgenamen van Genesis en consorten hoewel “Script For A Jester’s Tear” toch in bescheiden mate een stijlbreuk met de jaren zeventig betekent. De songs zijn korter qua tijdsduur, melodieuzer, minder complex en daardoor toegankelijker.

Nieuwe mepper
Bijzonder opmerkelijk is ook het fraaie en kleurrijke hoesontwerp van Mark Wilkinson, die de fantasieën van Fish treffend vorm weet te geven. Mick Pointer wordt eind 1983 de laan uitgestuurd en na kortstondige interims door Andy Ward (Camel), John Martyr en Jonathan Mover (later nog bij GTR), wordt Ian Mosley aangenomen als nieuwe mepper van dienst. Het succes van het debuut wordt bestendigd met “Fugazi” (1984), een album dat weinig verrassingen inhoudt en de ingeslagen weg verder exploreert.”Misplaced Childhood” (1985) is een heuse conceptplaat en wordt richting hitparade gestuurd door twee hitsingles, Kayleigh en Lavender. De vlekkeloze productie is deze keer van de hand van Chris Kimsey, die de knoppenbatterij van Nick Tauber geërfd heeft. Een spekje voor het bekje van vele audiofielen, die de alsmaar uitdijende fanbasis van Marillion ondertussen al verrijkt hebben. Het overweldigende succes van “Misplaced Childhood” resulteert in een al even succesvolle tournee, die pas halverwege 1986 beëindigd wordt.

Alcohol
Het leven in hotellobby’s en bars vormt alvast de inspiratiebron voor het volgende album, “Clutching At Straws“, dat in 1987 verschijnt en misschien wel als het meest coherente Marillion + Fish album beschouwd mag worden. De single Incommunicado doet het overigens verre van slecht in de hitparades. Het moeizaam tot stand gekomen hoesontwerp van Mark Wilkinson verraadt dat één en ander niet langer op wieltjes loopt en die vermoedens worden bevestigd door het plotse vertrek van Fish uit de band (1988). Het veel te intensieve tourprogramma en het excessieve drankgebruik van Fish hebben duidelijk hun tol geëist.

In 1990 brengt Fish nog een uitstekend soloalbum uit, “Vigil In A Wilderness Of Mirrors”, maar zijn carrière kent van dan af een bijzonder grillig verloop. De overige bandleden vinden vrij snel een vervanger voor de boomlange Schot in de persoon van Steve Hogarth, die zijn sporen bij The Europeans verdiend had. De nieuwe zanger / songschrijver werkt zich vrij snel in en in 1989 al verschijnt het eerste Marillion + Hogarth album: “Seasons End“. De groep opteert voor een warm, clean geluid en pakt met (herwerkt) songmateriaal uit dat steeds meer richting pop lijkt af te drijven. Het klikt alleszins tussen Hogarth en de groep en ook de fans blijven trouw op hun post. In die wetenschap wordt aan een opvolger gewerkt en die verschijnt in 1991: “Holidays In Eden“, een album dat de lijn op “Seasons End” netjes doortrekt en een nog hoger popgehalte vertoont.

Meesterwerk
In 1992 start de groep met de voorbereidingen voor een nieuw album. Ondanks het succes van de twee voorgaande albums, wil de groep zich behoeden voor een al te commerciële sound. “Brave” (1994) slaagt in dat opzet en wordt door vele fans nog steeds als een meesterwerk beschouwt. Het vrij complexe thema (beknotting van de spirituele leefwereld door een materialistische levenswijze) wordt tot in de details uitgewerkt en levert een zeer gevarieerd geluid op, hoewel de groep bij vlagen een wat vermoeide indruk maakt. “Brave” flopt in termen van verkoopcijfers en EMI begint argwaan te krijgen met betrekking tot de exuberante uitgaven die met elke ‘making of’ gepaard gaat. Het roer wordt drastisch omgegooid met het vrij luchtige “Afraid Of Sunlight” (1995), een plaat die de wat donkere teneur op “Brave” ver achter zich laat. Er komt een einde aan de samenwerking met EMI en dat heeft gevolgen voor de moeizame release van “This Strange Engine” (1997). Dat de heren uiteindelijk toch kunnen gaan toeren in de Verenigde Staten, heeft alles te maken met de trouwe fans aldaar, die voor de nodige fondsen zorgen om de tournee te sponsoren. Op “Radiation” (1998) worden nieuwe bronnen aangeboord en vele fans vinden dat Marillion te veel naar Radiohead heeft zitten luisteren. De lancering van hun nieuwe website “Marillion.com” wordt ondersteund door de gelijknamige cd uit 1999, die de ingeslagen weg verder bewandelt en dus nog steeds een vrij modern geluid laat horen.

12.000 trouwe adepten
Begin 2000 lanceert de groep een uniek experiment: fans kunnen de opnames van het nieuwe album meefinancieren door een voorbestelling te plaatsen. Meer dan 12.000 trouwe adepten zijn hiertoe bereid en zo kan “Anoraknophobia” (2001) opgenomen worden. Mede dankzij het succes van deze nieuwe werkwijze, wordt EMI bereid gevonden om mee in te staan voor de distributie van deze dubbel cd. Mogelijk heeft ook het zijsprongetje van bassist Pete Trewavas bij de supergroep Transatlantic voor een extra boost gezorgd want maar liefst 18.000 fans willen financieel bijdragen voor de opvolger, “Marbles” (2004) geheten. De trend naar modernisering, ingezet in 1997, heeft uiteindelijk geleid naar een album dat door zowat iedereen als een nieuw hoogtepunt in de lange carrière van Marillion beschouwd wordt. De oude en nieuwe fans hebben mekaar gevonden en met dit gegeven lijkt de groep opnieuw erkenning gevonden te hebben bij een brede laag van de proggemeenschap.

Het hele jaar 2006 word besteed aan het schrijven en opnemen van nieuw materiaal, waarbij er in de tussentijd een ep zou verschijnen met wat nieuw materiaal en een aantal nummers die nog uit de Marbles-sessies stammen en daar niet op terecht zijn gekomen. Echter, het schrijven van nieuw materiaal verloopt zo voorspoedig dat dit plan uiteindelijk in de ijskast verdwijnt. Naar gelang het jaar 2006 vordert, wordt duidelijk dat er uiteindelijk begin april 2007 een compleet nieuw album in de winkel komt te liggen: “Somewhere Else“. En weer verlegt de band zijn koers en opteert voor een wat lichter geluid en korter en meer pakkend materiaal. Er is zelfs schijnbaar zoveel geschreven dat de band vol zelfvertrouwen in het boekje van het album kan aankondigen dat in voorjaar 2008 het vijftiende album zal verschijnen. Dit wordt het ambitieuze en sterke dubbelalbum “Happiness Is The Road”. De twee albums worden los van elkaar uitgebracht. Volume 1 krijgt de titel “Essence” en Volume 2 de naam “The Hard Shoulder” mee. Later komt het album ook als dubbelalbum op de markt.

DISCOGRAFIE