Ik dacht toch echt dat ik al enige tijd met (betaald) werken was gestopt; maar dat gevoel was de afgelopen week even verdwenen. Het begon al op woensdag, ik had de eervolle taak om een grote Amerikaanse artiest te interviewen via Zoom in het kader van zijn debuut soloalbum.

Tot zover alles goed, het gesprek verliep prima, ik kreeg een complimentje en startte met hernieuwde energie aan het uitwerken van het opgenomen gesprek. Dan krijg ik gelukkig via-via nog hulp om de opname te converteren naar een redelijk leesbaar Word document. Redelijk leesbaar, zo’n 80% is correct, de rest moet handmatig worden gecorrigeerd. Dat is behoorlijk wat werk kan ik je vertellen, zeker als je kiest voor een zo getrouw mogelijke weergave van het gesprek. Zoals ik dat pleeg te doen. Dat kost meerdere uren, dan moet er daarna nog vertaald worden. Ook daarbij zijn er meerdere hulpbronnen beschikbaar maar die hebben allemaal zo hun gebreken en er moet zeker achteraf handmatig ge-edit worden. Waarmee wederom vele uren gemoeid zijn. Maar het goede gevoel over dit stuk werk overheerst toch. Oh ja, ik vergeet de recensie van het album zelf, ditmaal gelukkig een fluitje van een cent.

Dan is er een concert op zaterdagavond, belangrijk genoeg om een verslag over te schrijven. Een groot deel van de zondag wordt gespendeerd aan het schrijven van de recensie, gelukkig is de fotograaf zo begripvol dat ook hij zijn aandeel op zondag al aan mij toestuurt. Binnen 24 uur na het optreden staat alles op papier, zijn de foto’s geselecteerd en op het juiste formaat gebracht, klaar voor de redactie.

En dan de kers op de taart: een last-minute interview met de nieuwe zanger van die top progband uit het Verenigd Koninkrijk; belangrijk in verband met het optreden in Nederland dat binnenkort op de rol staat. Je moet weten dat wij één keer per week onze content op de website plaatsen, het uur U ligt op dinsdag. Maandagavond is de Zoom-sessie gepland, ik heb me goed voorbereid, de vragenlijst is langer dan de mij toegestane tijd. Alles gaat goed gelukkig, maar er is weinig tijd voor fouten of oponthoud. Ik krijg weer de noodzakelijke hulp en heb in no-time een werkbaar document tot mijn beschikking. Dan begint het echte werk, ik ben tot na middernacht bezig met het corrigeren en bewerken van het Engelstalige document. De platenmaatschappij werkt gelukkig goed mee en levert prompt de gewenste promotiefoto’s aan. De volgende ochtend, dinsdagmorgen, stort ik mij op de vertaling, het gaat me inmiddels na al die jaren vrij vlot af, binnen een paar uur is alles klaar. Het werk zit erop, ik lever mijn werk in bij de redactie van Progwereld en leun tevreden achterover; we hebben het toch maar weer gefikst en ook nog ruim op tijd. Alles bij elkaar becijfer ik dat er binnen één week ongeveer 10.000 woorden aan het papier, of beter de website, zijn toevertrouwd, me dunkt een respectabel aantal.

Begrijp me goed, dit is geen klaagzang over hoe zwaar het leven van een interviewer/recensent is, integendeel. Ik wil alleen aangeven dat het vele uren voor- en na-bereiding noodzakelijk maakt om een hapklaar brokje leesvoer aan onze gewaardeerde website toe te voegen. Door mij en mijn collega’s, at your service. Zodat je de volgende keer bij een artikel van één van ons team toch een beetje van de totstandkoming meekrijgt.

Zanger Guus Willemse van Solution zong het ooit: ‘100 words a year is not enough’. Dat kan wel zo zijn maar 10.000 woorden in één week blijkt af en toe wel iets ‘too much’.