‘Langspeelplaat’, ik herhaal: l a n g s p e e l p l a a t, want zo werd album en vinyl van nu genoemd. Als tegenhanger van de single, ik herhaal: s i n g l e; het kleine schijfje met kant A en kant B wat je afspeelt op 45 toeren.

De leeftijd van 50 begint voor mij in 2023. De eerste elpee die ik met mijn spaargeld kocht, werd 50 jaar. We hebben het over “Tubular Bells” van Mike Oldfield, die werd uitgebracht op 25 mei 1973. Ik was toen zelf 14 jaar, best wel jong wanneer ik daar nu op terugkijk. Het was kort na “The Dark Side Of The Moon” van Pink Floyd, die op 1 maart van datzelfde jaar in de platenwinkels lag. Deze meest iconische elpee uit de geschiedenis van de symfonische rockmuziek behoort overigens tot mijn latere aankopen.

In dat jaar 1973 kocht ik ook mijn eerste singles. Ik werd daarbij wel geholpen, lees  ‘geïnfecteerd’, door mijn oudere broer, die mij naast The Cats en The Shoes ook Shocking Blue liet horen. Wat vond ik Mariska Veres mooi! Wat hadden we in 1973 verder zoal? Angie van The Rolling Stones, dat werd uitgebracht op mijn vijftiende verjaardag. Mrs Vandebilt van Paul McCartney & Wings was er ook een. En wat te denken van Golden Earring’s Radar Love en Waterloo van ABBA, een van mijn jeugdzonden. Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar zal je dat besparen.

We maken een sprong van inmiddels 51 jaar vooruit in de tijd en belanden in 2024. Vanaf dit jaar gaat het bij mij ieder jaar verder los. Een kleine greep uit de elpees die in 2024 de respectabele leeftijd van 50 jaar bereik(t)en en als cd in mijn kast staan: “Mirage” van Camel, de eerste (gelijknamige) albums van Kansas, Rush en Trace, “Journey To The Center Of The Earth” van Rick Wakeman, “Crime Of The Century” van Supertramp en als klapstuk voor iedere symfomaan, “The Lamb Lies Down On Broadway” van Genesis. En dan vergeet ik bijna “Relayer” van Yes.

Er was een tijd dat ik opkeek tegen iets of iemand van 50 jaar. Ik kon mij niet voorstellen dat een elpee überhaupt 50 jaar kon worden. Sterker nog, daar dacht ik niet eens over na. Het vreemde en tegelijk mooie van deze (met groot respect) ‘Abraham-muziek’ is dat ze de tand des tijds moeiteloos heeft doorstaan. Dat geldt ook voor de muziek die zich nu veertiger mag noemen en over een jaar of tien diezelfde Abraham-status bereikt. Dan zijn mijn toppers inmiddels 60 jaar…