Recent kwam het nieuws tot ons dat Genesis i.c. Collins, Banks en Rutherford, hun muziekrechten hebben verkocht. Muzieklabel Concord Music betaalde er volgens The Wall Street Journal 300 miljoen dollar voor. Een aardig zakcentje voor zanger/drummer Phil Collins en zijn mede-bandleden. Overigens maakt de muziek die samen met Peter Gabriel en Steve Hackett is gemaakt geen onderdeel uit van de deal. Hiermee komt Genesis in het rijtje van muzikale grootheden als Bob Dylan en Bruce Springsteen, die de afgelopen jaren hun muziekrechten al verkochten. De catalogus van Dylan werd voor 400 miljoen dollar verkocht, de liedjes van Springsteen leverden hem zo’n 500 miljoen dollar op. Ook Neil Young en Paul Simon verkochten hun muziekrechten al en zij zijn niet de enigen.
Money
It’s a gas
Grab that cash with both hands and make a stash
Het voorbije jaar hebben investeerders wereldwijd minstens 5 miljard dollar betaald voor de overname van de catalogussen van muzikanten. In totaal werden daarbij meer dan zestig grote transacties gemeld. Dat blijkt uit een rapport van de gespecialiseerde nieuwssite Music Business Worldwide. Het is niet het laatste maar zeker niet het eerste bericht in een stroom aan deals die al decennia plaats vindt.
Iedereen kent het verhaal van Michael Jackson, de man die de meeste muziekalbums aller tijden verkocht. Hij kocht in de jaren ’80 de rechten van The Beatles op. Voor minder dan 50 miljoen dollar kreeg hij ze in handen. De vriendschap met voormalig Beatle Paul McCartney (die ze ook wilde bemachtigen) was daardoor wel voorbij. Genoemde portfolio, later aangevuld met de hits van Marvin Gaye, The Rolling Stones en Bob Dylan, bleek een meesteraankoop te zijn, met de verkoop aan Sony als klapper voor de erfgenamen van Jackson: de deal leverde een slordige 750 miljoen dollar op. Geen wonder dat Paul geen vriendjes meer wilde zijn.
Money
Get back
I’m alright, Jack(o), keep your hands off of my stack
Waarom de artiesten de rechten op hun (toekomstige) muziek verkopen lijkt duidelijk: ze halen de (toekomstige) waarde van hun rechten naar voren, naar een moment waarop ze er zelf nog van kunnen genieten. In de meeste gevallen (maar zeker niet allemaal) gaat het om al wat oudere artiesten die op deze manier zichzelf van een mooie oudedagsreserve voorzien. Of daarmee nieuwe projecten financieren die anders nooit het levenslicht zouden zien (Bowie).
Wie zijn dan de kopers en waarom is het zoveel geld waard? Dan moet je denken aan investeringsfondsen als Vine Alternative Investments en het Britse beursgenoteerde Hipgnosis. Vooral dat laatste fonds, met die in platenhoezen-kringen bekende naam (voor zover bekend geen link), timmert hard aan de weg met diverse spraakmakende aankopen. Naar verluidt zou het fonds nu al 2,2 miljard dollar waard zijn. De markt voor muziekrechten wekt ook de interesse van private equity-partijen, rijke investeerders die buiten de aandelenbeurs om bedrijven financieren. Zo kondigde eerder dit jaar één van de grootste private equity-investeerders ter wereld, KKR, een samenwerking aan met platenlabel/muziekuitgeverij BMG om haar debuut te maken in de wereld van het investeren in muziekrechtencatalogi. KKR en BMG zetten bij oprichting al direct minstens 1 miljard dollar opzij om te investeren. De trend van muziekinvesteringsfondsen is ook overgewaaid naar Nederland, waar sinds begin dit jaar het Pythagoras Music Fund actief is (opgericht door onder andere John Ewbank).
Money
So they say
Is the root of all evil today
Het is duidelijk: beide partijen zien wel been in een rechtenverkoop, de (beleggings)markt zoekt juist naar dit soort kansen, het geld is goed. Investeerders zien muziekrechten als relatief veilige beleggingen voor de lange termijn. En de positieve kant ervan is dat onze geliefde muziek blijkbaar ook in de toekomst nog zoveel waarde heeft dat het dergelijke investeringen rechtvaardigt. De muziek zal dus nog meerdere generaties gespeeld worden, op streamingsdiensten of via andere kanalen, geen slechte ontwikkeling. Maar natuurlijk wel gedreven door grote sommen geld.
Pink Floyd, ook al een band die de verkoop van rechten overweegt, zei het al in 1973:
Money
It’s a crime
Share it fairly, but don’t take a slice of my pie
De ironie van het lot wil nu dat de recente politiek-getinte uitspraken van Roger Waters naar verluidt de mogelijke verkoop van de rechten van de band in gevaar hebben gebracht. Is er dan toch gerechtigheid?