Ik had hem al een lange tijd op mijn ‘to do’ lijstje staan, al tientallen jaren. Zijn muziek was me altijd bijgebleven, melodieus en erudiet. Hij schreef eigenlijk kleine verhaaltjes, vaak over historische gebeurtenissen of figuren en zag kans daar geweldige muziek bij te produceren. Het was er tot nog toe steeds niet van gekomen; ik was dan weer te laat, hij was nét geweest of ik had andere afspraken als hij er wél was. Ik had inmiddels al tijden niets meer van hem vernomen, vroeg me af of hij nog wel optrad. Had het eigenlijk al van me af gezet, met het voortschrijden van de tijd werd de kans alleen maar kleiner. Ik had me er mee verzoend dat het er waarschijnlijk niet meer van zou komen.

Maar zie, bij toeval, rondom een bezoek aan Engeland voor een ander concert verdiepte ik me wat in het aanbod van optredens in diezelfde periode. Daar stond het toch echt, een kleine serie optredens van mijn held, waaronder een show niet al te ver van mijn tijdelijke verblijfplaats. Zo gezegd zo gedaan, de tocht van ca. zeventig km naar het provincieplaatsje in het zuiden van Engeland leek de moeite waard.

De grote modern ogende zaal was slechts voor een derde uitverkocht, veel oudere jongeren bevolkten het voorste gedeelte van de zitplaatsen. Daar stond ie dan, hij zag er uit als de directeur van een basisschool die eigenlijk al met pensioen was. En af en toe nog eens voorbij kwam om de kinderen en ex-collega’s te vermaken met zijn gitaar en zang. Het was hem toch echt, een behoorlijk stuk ouder, het haar beduidend dunner, maar desondanks zeer herkenbaar, gekleed in een net overhemd en dito broek.

Hij speelde een groot deel van zijn hits die dateerden uit de jaren zeventig. De introducties waren nog steeds humorvol en eloquent. Zijn stem was niet meer zo goed als vroeger, vooral de hoge tonen waren een probleem voor hem. Hij omzeilde ze handig door net een ander arrangement en toonsoort dan het origineel te spelen. Ik had niet anders verwacht na zoveel jaren, maar toch. Het was een aardig concert, niets meer en niet minder. De grote verrassing was nog de jonge Amerikaanse gitarist/zanger van de totaal onbekende band die het voorprogramma verzorgde en hem begeleidde tijdens het optreden. Ik was blij dat ik hem gezien heb, kon hem nu van mijn lijst af strepen. Toch bleef er iets knagen bij mij, ik had ambivalente gevoelens.

Waar zat hem dat nou toch in? Was het de tanende aantrekkingskracht van zijn stem, het gebrek aan sprankeling, het ontbreken van een paar van mijn favoriete songs? Of het feit dat ik er, ondanks alles, te hoge verwachtingen van heb gehad, na al die jaren wachten. Misschien is het wel een kwestie van het ontbreken van magie.

Feit is dat ik blij ben dat ik getuige ben geweest van één van zijn schaarse optredens. Maar zou ik snel nog eens een bezoekje brengen aan een show van hem? Waarschijnlijk niet, is het antwoord. Ik ga me ernstig bezinnen over de overige artiesten die nog resteren op mijn bucketlist. Misschien is het beter om de herinnering te laten voor wat het is. Om niet geconfronteerd te worden met iets wat er niet meer is, of slechts gedeeltelijk. Helaas, gevalletje van te hoge dosis nostalgie, zal ik maar zeggen.

‘Pas op met wat je wenst, je zou het eens kunnen krijgen’ zei ooit eens iemand. Raar, maar waar.