“Tubular Bells” van Mike Oldfield heeft de wereld veranderd, daarover bestaat geen twijfel. Want zonder de beroemde buisklokken:

  • hadden opvolgers “Hergest Ridge” (1974) en mijn favoriete Oldfield-album “Ommadawn” (1975) nooit het levenslicht gezien. En een hele reeks prachtige albums/nummers ook niet.
  • had het Virgin imperium nooit bestaan en was Richard Branson nooit miljardair geworden (wel multimiljonair).
  • konden producers Simon Heyworth en Tom Newman nooit pochen over (en faam ontlenen aan) hun medewerking aan de totstandkoming van de plaat.
  • zouden zangeres Maggie Reilly (Moonlight Shadow, To France) en zanger Barry Palmer (Discovery) andere schnabbels hebben moeten zoeken om aan geld te komen in plaats van te teren op Oldfields geniale ingevingen.
  • hadden de producers van horrorfilm “The Excorcist”, circusduo Bassie en Adriaan en sci-fi serie X-Files toch echt op zoek moeten gaan naar een ander thema voor hun achtergrondmuziek.
  • zou de openingsceremonie van de Olympische Spelen in Londen in 2012 nooit zo boeiend zijn geweest.
  • had Magenta-oprichter en componist/multi-instrumentalist Rob Reed nooit de inspiratie gevonden voor zijn “Sanctuary”-albums, volledig in de stijl van de maestro.
  • zou het iconische hoesontwerp van Trevor Key waarschijnlijk nooit bestaan hebben. Wat als Oldfield niet toevallig tegen een set ‘bells’ was aangelopen, maar tegen een volledig kerkorgel. Had het album dan “Church” of misschien “Organ” geheten? Welke afbeelding had er dan op de hoes gestaan?
  • had ik een van mijn meest memorabele optredens ooit moeten missen: Mike Oldfield live in het Haagse Congresgebouw in april 1979. Met ruim 45 personen op het podium, waaronder een orkest, koor en volledige rockband, allen gekleed in stemmig kaki. En Mike zelf natuurlijk, op elektrische gitaar, stoïcijns, met plectrum tussen zijn lippen geklemd.
  • was mijn interesse in akoestische gitaarmuziek nooit zo aangewakkerd: soloalbums van Steve Howe, Steve Hackett maar ook Leo Kottke, Tommy Emmanuel en de oer-Hollandse Harry Sacksioni werden grijs gedraaid.
  • had ik nooit van het bestaan geweten van minimalistische componisten als Terry Riley, Philip Glass en Steve Reich, nou niet direct de meest voor de hand liggende muziekkeuze voor een teenager.
  • had ik dit epistel nooit kunnen schrijven. Ook al realiseer ik mij dat ik één jaar te laat ben met mijn eerbetoon: het album werd uitgebracht op 25 mei 1973. Dat maakt het nu 51 jaar oud. Sorry.