‘Arco Iris’ is een zonnige gemeente in Brazilië. Het is Spaans voor ‘regenboog’, maar het is ook de naam van dé progressieve rockband van Argentinië van de jaren 70. In deze tijd had progressieve rock nog de neiging om kleuren en smaken van zijn land van herkomst te absorberen. Het smaakpallet van Arco Iris bestaat uit een mix van psychedelische soul, Argentijnse folk en jazzy progressieve rock. Daarnaast was hun vrouwelijke yogagoeroe Danais Wynnycka, met wie de band samenleefde in een commune, van invloed op hun muziek en de thematiek die ze tekstueel aansneden. Natuurlijk alle reden om eens een elpee te bestellen toen deze op het online menu verscheen.

Na een paar weken wachten en financieel bijkomen van de aanschafprijs was het dan zover; een gloednieuwe dubbelaar van “Agitor Lucens V”, uitgebracht in 1975. Een lust voor het oog; die wazige cover met foto van een UFO-waarneming. Ook weer erg relevant nu. Wanneer het vinyl uit het papier komt voelt het echter meteen al niet goed. Ik leg de plaat op de eettafel. De buitenste randen van de plaat staan centimeters hoger dan het label waarop de plaat rust. Nee toch. Zelf heb ik geen goeroe om me bij dit soort existentiële wanhoop tot te richten. Dan maar het internet op, daar is altijd wel een goocheme jezuïet die je verder kan helpen.

Gevonden! Een gerecht voor vinyl à la droit:

  • Men neme twee glazen platen en twee rechte stukken karton. Zorg ervoor dat ze allemaal kaarsrecht zijn en geen bobbels hebben;
  • U bouwt de sandwich als volgt op: een laag glas, een laag karton, de elpee, een laag karton en u eindigt met de laatste glasplaat;
  • Laat het vinyl gedurende veertig minuten slinken in de oven;
  • Haal de gehele sandwich uit de oven en laat deze twee uur koelen op een recht oppervlak;
  • U kunt het glas en het karton verwijderen en het vinyl serveren op 33 toeren.

Uiteraard heb ik het recept zelf zo netjes mogelijk doorlopen. Het resultaat? De langspeler is ietsje rechter, maar ook ietsje minder rond van bovenaf bekeken. Op de draaitafel klinkt hij compleet verdraaid. Dit betekent uiteraard het einde van mijn geduld en ik kan het dan ook niet laten deze schijf des onheils als een afgedane frisbee uit het raam te kegelen. Ik heb uiteraard meteen spijt als ik de plaat van Arco Iris gracieus zwevend achter de hoge bomen zie verdwijnen. Even lijkt het of er een zilveren gloed verschijnt van achter de boomtoppen, of heb ik me dat verbeeld? Ik zag toch echt een flits. Het kan goed zijn dat iemand uit mijn wijk die dag een melding heeft gedaan van een niet te duiden vliegend voorwerp.

Gelukkig blonk er goud aan het einde van de regenboog. Na foto’s te hebben gestuurd aan de Argentijnse verkoper kreeg ik na een paar weken een nieuwe elpee opgestuurd die bijna helemaal mooi recht was. Bijna. Plop. Plop. Plop. Met grote voorzichtigheid en gepast ontzag ga ik met dit album vol magische klanken om. De tweede elpee van de eerste dubbelaar die ik ontving staat nog bol. Deze staat nu sierlijk op de eetkamertafel, mooi gevuld met een kleurvol pallet aan fruitsoorten. 

Overigens wel een interessante band voor een special ooit…