Het is opvallend hoeveel nieuw werk er in het afgelopen en lopende jaar is geproduceerd door bands die al jaren niets of slechts weinig van zich hebben laten horen. Zo zijn daar onder andere Amerikaanse veteranen als Kansas, Crack The Sky en Styx maar ook het oer-Britse Strawbs. En dan wordt er nog nieuw werk verwacht van onder andere Yes (eerste album in 7 jaar) en Caravan (eerste in 8 jaar). De kwaliteit van het gebodene is ook nog eens van een behoorlijk hoog gehalte; in de meeste gevallen kan het nieuwe werk de vergelijking met het betere materiaal uit het verleden zelfs ruimschoots doorstaan.

Dat brengt ons bij de vraag: Is Corona een vloek of een zegen? Even voor alle duidelijkheid en voordat ik een shitstorm over me heen roep: ik heb het hier vanzelfsprekend niet over de afschuwelijke effecten van het virus dat wereldwijd voor honderdduizenden doden heeft gezorgd,  hooguit over het effect dat het op de hele mensheid dus ook op muzikanten en andere creatieve geesten heeft (gehad). Wie was het ook al weer die zei dat een artiest zijn beste werk aflevert als hij het diepst in de ellende zit? In elk geval heeft het (mede) geleid tot het feit dat slapende tekstdichters, respectievelijk componisten als John Palumbo, Tommy Shaw, Dave Cousins, Steve Howe en Pye Hastings zich geroepen voelden om hun gevoelens van onrust, onvrede en wanhoop maar ook van compassie en hoop in nieuwe songs te verwoorden.

Of het er iets mee te maken heeft dat juist de Babyboomers (generatie geboren tussen grofweg 1945 en 1960) zich extra aangesproken voelen kan ik niet aantonen. Er zijn ook talloze jongere artiesten die in hun ziel geraakt werden door de pandemie en hun hart lieten spreken in hun liedjes. Feit is wel dat een aantal zeventigers hun beste werk in decennia heeft afgeleverd. De oude hippies voelen het vuur weer oplaaien en, gelukkig voor ons, hunkerend naar nieuw werk van onze idolen / iconen laten ze ons meeleven met hun zielenroerselen. Met dank aan / ondanks Covid-19.

In de filmwereld schijnt het ook al een geaccepteerd fenomeen te zijn: achtereenvolgens Clint Eastwood (91), Woody Allen (85) en Paul Verhoeven (83), om maar eens wat regisseurs te noemen, zijn nog steeds bezig met nieuwe projecten. Het houdt hen jong en scherp is de veelgehoorde reactie.

Het moet niet gekker worden of het moet zijn dat zelfs Genesis ons met nieuw materiaal verrast, in elk geval doen de ouwetjes het nog best. Jethro Tull’s Ian Anderson (recent nieuw werk aangekondigd) zong het ooit al: Too Old To Rock‘n’Roll, Too Young Too Die. Misschien moet de titel van zijn nieuwe album “Never Too Old To Rock’n’Roll” worden in plaats van “The Zealot Gene”. Veel toepasselijker.