Beste teamleden,
Er moet mij iets van het hart. We zijn een hecht collectief van progliefhebbers en zetten ons met hart en ziel in om onze lezers te informeren en te enthousiasmeren. En dat doen we volgens mij goed. Onderling hebben we nog wel eens discussies over wat wel en niet prog is en dat houdt ons scherp.
In het afgelopen jaar werden deze discussies wel eens monddood gemaakt met de opmerking “het blijft een persoonlijke smaak”. Smaak. Ik vind het een leeg woord. Evenals het woord ‘respect’ dat te pas en te onpas in de maatschappij wordt gebruikt. De een vindt de nieuwe Porcupine Tree geweldig en de ander zegt er niet eens aan te willen beginnen. Als er dan kritische vragen worden gesteld, wordt het afgedaan met het ‘smaak argument’.
Dit doet mij terugdenken aan 2018. In dat jaar kwam Oak op de proppen met het album “False Memory Archive”. Ik baal achteraf van mijn recensie van dat album. Die is namelijk veel te bescheiden. Het album is zo ongekend goed, ik draai het nog steeds twee tot drie keer per maand. Oak is de formatie die, sinds ik met Progwereld begon in 2001, het meest indruk op mij heeft gemaakt.
Wie schets mijn verbazing? Niemand binnen het team zet dat album in zijn top 10 van 2018. Dan begin je als recensent toch aan jezelf te twijfelen. Ben ik dan gek? Luister ik anders dan jullie? Ik heb destijds een aantal goede vrienden op het album gewezen en allemaal waren ze diep onder de indruk.
Jullie weten zo’n beetje alles over de progressieve rock en jullie kennen je klassiekers. Wat maakt dan dat jullie dat album links lieten liggen? Daarmee hebben jullie jezelf tekortgedaan. En mij gekwetst. En kom nu niet met het ‘smaak argument’, want dat album is briljant. Ja, briljant.
Ik schrijf deze interne memo omdat in november Oak met een nieuw album komt. Ik heb hem al in mijn bezit. Het is niet voor te stellen, maar dat album is minstens zo goed. Gelaagd, intens, diepgravend, coherent en maatschappelijk actueel. Het is ongekend wat dit jonge viertal aan levenservaring in hun muziek weet in te brengen.
Ik zag de eerste recensie al in een magazine voorbij komen. Nietszeggend en je weet gewoon dat de schrijver er niet meer dan één keer naar geluisterd heeft. Ik kan me daar kwaad over maken. Zo doen we dat hier niet.
Het gaat me niet weer overkomen dat straks bij het maken van de jaarlijstjes niemand dit album noemt. Ik wil niet nog een keer voor paal staan. Ik heb jullie hoog in het vaandel staan, dus houd dat zo. Geen gezeik over dat het een kwestie van smaak is. Laat de lezers zien dat je écht smaak hebt en neem dit album op in je top 10 aan het einde van dit jaar.
Nogmaals, ik heb geen zin in discussie, je schikt je maar gewoon. Als je dit album niet kunt waarderen, dan vraag ik me af wat je hier nog te zoeken hebt. Misschien moet je daar eens over nadenken.