Recent stuitte ik op een artikel in het AD met de intrigerende titel: Weg met het muziekintro want de luisteraar haakt af. De strekking van het verhaal was als volgt: uit onderzoek blijkt dat meer dan de helft van de Nederlanders alleen nog maar muziek beluistert via streamingdiensten en YouTube. Wereldwijd ligt dat percentage nog veel hoger. Daarnaast is er nog steeds, en in toenemende mate, sprake van ‘zapp-cultuur’, dus snel door naar het volgende nummer. En daar bovenop het gegeven dat artiesten betaald krijgen als er 30 seconden naar hun liedje geluisterd wordt. Bovendien proberen streamingdiensten zoveel mogelijk muziek in een zo kort mogelijk tijdsbestek te proppen. Er moet dus zo snel mogelijk indruk gemaakt worden op de luisteraar, wil je kans zien om überhaupt beluisterd te worden, laat staan voor een herhaling in aanmerking te komen. Het gevolg zie je van verre al aankomen: er is geen ruimte meer voor muziekintro’s en (gitaar)solo’s. En daar zit hem nou net de kneep. En het onderscheid.

Blijkbaar is wat voor de televisie/video geldt ook van toepassing op de muziekwereld: zo gauw mogelijk op zoek naar het volgende leuke beeld/melodietje en als het niet gauw genoeg bevalt, snel door naar het volgende. Geen ellenlange nummers meer en al helemaal geen volledig album, zeker niet als er ook nog samenhang tussen de verschillende songs bestaat.

Wat een contrast met de wereld van progressieve muziek! Wij houden van een mooi intro, het kan ons niet lang genoeg duren. En een gitaar- of toetsensolo is bijna een verplichting geworden. Daarnaast zien wij bij voorkeur een lang uitgesponnen nummer, met diepgang, tempo- en stemmingswijzigingen. En we gaan helemaal uit ons dak als er sprake is van een herkenbaar concept, een rode draad tussen de nummers. Een album is heilig, niks ‘pick and choose’, wij raken al van de leg als de oorspronkelijke volgorde van het album niet wordt gevolgd. Er is dus sprake van een levensgroot verschil tussen de gemiddelde muziekluisteraar en de progrock-fan: muziek beluisteren is geen vluchtige zoektocht naar het volgende aardig in het gehoor liggende melodietje. Het is een serieuze bezigheid die meer van doen heeft met religie en passie dan met de eeuwige zucht naar meer.

Dus daarom deze oproep: bands/artiesten, kom op, werk dat aardige aanvangsthema eens uit tot een volwaardig intro (ook altijd handig voor samenstellers van een pub/prog quiz). Gooi er naast die obligate gitaarsolo ook nog eens een ouderwetse synthesizersolo tegenaan. En blijf asjeblieft proberen om die magische grens van tien minuten te bereiken. Wij, de fans (en critici) zullen jullie er eeuwig dankbaar voor zijn.

Al is het maar om ons te onderscheiden van het ‘plebs’, de oppervlakkige luisteraar en vluchtige Top 100 bezoeker. Met of zonder Spotify.