Genesis was in Nederland. En nee, ik was er niet bij. Bewust niet. In 2007 was ik nog wel van de partij geweest, samen met een tweetal vrienden, ook grote fans van de Britse prog legendes. Ik trof er nog voormalige buren aan, die had ik nooit verwacht bij deze show. Maar ja, zoals de buurvrouw zei, “hier moet je toch bij zijn geweest”. Follow You, Follow Me, zoiets. Ik kreeg een vreemd gevoel over me. Dat werd nog slechter toen ik mijn plaats betrok, hoog boven in de betonnen kolos, vlak onder het dak. Het geluid was matig tot slecht, de videowall was de enige manier om iets te zien van de muzikanten op het podium, The Cinema Show. De setlist was gericht op de grote massa, het onbestemde gevoel werd sterker. Halverwege keek ik opzij naar mijn maat, hij keek terug, ik wist genoeg. Zonder iets te zeggen wisten we van elkaar: hier gaan we nooit meer naar toe.
Toch ging het een beetje kriebelen toen in het begin van 2020 de aankondiging kwam van een laatste (?) concert serie. Een goede vriend uit Engeland maakte het helemaal moeilijk door alvast kaarten te bestellen voor het optreden in de Londense O2, ook voor mij. Vooruit dan maar, dacht ik. Misschien een goede manier om afscheid te nemen van mijn oude idolen, Driving The Last Spike. Maar Covid-19 gooide roet in het eten, concerten werden tot twee keer toe verplaatst en strenge maatregelen van de Britse regering maakten het vrijwel onmogelijk het land überhaupt te bezoeken. Ik besloot uiteindelijk niet te gaan, mijn Engelse vriend reageerde opgelucht; ook hij zag het niet zitten, zo midden in de pandemie. Het waren verwarrende tijden, Land of Confusion.
Ik twijfelde dus ook niet toen de tournee werd uitgebreid naar continentaal Europa en ook Amsterdam zou worden aangedaan; ik bleef bij mijn standpunt. Snel doorspoelen naar maart 2022, het is zover, Tonight, tonight, tonight. De eerste reacties en ooggetuigenverslagen sijpelen inmiddels door. Tot mijn verbazing is vrijwel iedereen lovend. Turn It On Again. Over de kwaliteit van de muzikanten, het oogverblindende visuele spektakel (denk aan de vari-lights en de bewegende spiegels boven het podium eind jaren ‘70) en de krachtige muziek. En dat allemaal uit onverwachte hoek.
Bijna 1.500 woorden had de recensent van OOR eraan gewijd, dat moet toch wel een record zijn voor (ooit) Nederlands meest toonaangevende muziekblad. Er waren tijden dat elk nieuw album en aansluitende concertreeks door de redactie stelselmatig de grond werd in geschreven. Ook Lust for Life schreef een lovend artikel over het optreden in de Ziggo Dome de afgelopen week. Hoewel hier de kritische noot niet ontbrak; de valse noten werden niet ontweken. Beide recensenten zijn lovend over de actualiteit van nummers als Land of Confusion en The Last Domino. Ook mijn collega’s van Progwereld waren behoorlijk enthousiast. Heb ik het dan toch verkeerd gezien? Is mijn weigering een hang naar het verleden of arrogantie gebleken? Ik denk het niet, dit is toch bij lange na niet het Genesis waar ik zo lang van genoten heb. Met het uitbrengen van een dubbele verzamel cd met belegen nummers die allemaal al tientallen malen op andere albums zijn verschenen, probeert men ons nog wat geld uit de zak te kloppen. Het zal allemaal wel. Misschien ben ik een oude cynische man geworden die vindt dat vroeger alles beter was, I know what I like. Heel goed mogelijk. Voor alle duidelijkheid: dit heeft niets te maken met de discussie Gabriel versus Collins; mijn favoriete Genesis album is “A Trick Of The Tail” en ik heb sinds 1977 geen optreden van de heren in Nederland meer gemist.
Maar het verval van zo dichtbij meemaken, dat wilde ik toch liever niet. Fading Lights blijkt bij nader inzien een zeer geschikte metafoor te zijn, de lichten doven langzaam maar zeker. That’s All.